Carratera Austral Sur (Ch 16) ,

Wij wensen een ieder een voorspoedig 2016! We denken hierbij in de eerste plaats aan mensen die het afgelopen jaar zwaar getroffen zijn door verlies van dierbaren, maar ook aan mensen waar een lege plaats aan hun zijde is ontstaan en die alleen verder moeten in het leven ook al is dat vaak niet eenvoudig vooral als je ook nog wordt geplaagd door een wankele gezondheid.

Voordat ik het verslag deze keer begin, is het misschien goed een paar (oude) vragen te beantwoorden:
- 1000 Chileense pesos is € 1,30. Dat is ook de gemiddelde prijs van een kopje koffie (dus geen €13,--) (Peet v D en Jan G)
- de val op mijn knie heeft me 2 weken parten gespeeld (gezwollen), maar ik heb er niets voor hoeven te laten. Het is nu helemaal genezen (Ria en Marloes)
- de verpleegsters uit Parijs wilden, juist voordat we nog verder de eenzaamheid introkken, een kans wagen op een nieuwe lift naar een iets meer bewoonde plek (Peet v D)
- kunnen jullie het nog allemaal opnemen of zitten nu helemaal vol? (MB). Er zijn momenten van verzadiging. Maar door af en toe een pauze in te lassen (zoals in Coyhaique, zie hieronder) blijft er voldoende uitdaging om het programma zoveel
als mogelijk te voltooien
als ik nog iemand ben vergeten, meldt het me

Het zuiden van Chili is eigenlijk bijna een groot natuurpark. Het is een aaneenschakeling van meren, hoge bomen (koud regenwoud) en gletsjers. In de 80-er jaren is er een weg, de Carratera Austral (zuidelijke weg), door deze ruim 1000 km lange landstrook aangelegd om dit gebied van pioniers te ontsluiten. Het is een weg die veel mensen die van reizen houden (op de fiets of jeep) tot de verbeelding spreekt. Dat komt denk ik enerzijds door z’n ongereptheid en de uitdaging en anderzijds de prachtige natuur die zo wordt ontsloten. Het gebied is ook een walhalla voor vissers.
We komen Chili binnen in Chile Chico aan het Lago General Carrera (LGC). Langs dit meer loopt een weg (ripio) naar het westen. Officieel is dit geen Carretera, maar deze weg is redelijk spectaculair, niet alleen vanwege de geweldige uitzichten op het meer met eilandjes en besneeuwde bergen daarachter, maar ook de bergen en landschap aan andere kant van de weg. Daarnaast gaat de weg steeds steil op en neer met scherpe bochten. De conditie van de weg is wisselend, het eerste deel is niet zo best. Later wordt het beduidend beter. We ontmoeten een stel uit NL (Huijbergen) dat ook een camper heeft gehuurd bij Holiday Rent. Genoeg stof om te bespreken! Als we dan bij Puerto el Maitén in noordelijke richting de Carratera echt op rijden, is de weg omzoomd met lupines. Ook als je omhoog kijkt, wordt de helling opgefleurd met gele vlekken. Ja, want het typische is dat de lupines hier alleen maar in de kleur geel zijn.
In Puerto Tranquilo willen we een excursie maken naar de Capilla de Marmol. Dit zijn in marmer door erosie ontstane grotten aan de westkant van het LGC. Voor onze maatstaf staat er een straffe wind, maar als we aan een van de touroperators vragen of het niet te hard waait, zegt hij: het waait hier altijd je kunt de excursie gerust maken. Maar we zijn maar samen en willen er vanwege de kosten geen privétour van maken. Als we een stukje verder lopen ontmoeten we een jong stel uit Brugge die ook op zoek zijn naar 2 excursiegenoten. Een deal is snel gemaakt. We stappen in een open motorboot van een meter of 6 lang en doen de reddingsvesten aan. We gaan op weg en zien de schuimkoppen op het meer, eigenlijk hebben op dat moment amper in de gaten dat we voor de wind hebben. Na 20 minuten varen komen we aan bij de grotten. De erosie heeft allerlei mooie ronde vormen en holtes doen ontstaan. Als je je fantasie de vrij hand geeft, kun je dieren of voorwerpen onderscheiden zoals een honden- en olifantenkop. Aan het plafond hangen stalactieten. Verderop kunnen we een klein stukje de grot van wit marmer invaren. Ook komen we langs een tweetal eilanden waarvan de eerste de kathedraal en de tweede de kapel zijn genoemd. Toch weer iets heel anders om te mogen zien. Als we teruggaan waarschuwt de jonge stuurman al dat het pittig zal worden, omdat we nu tegenwind hebben. Dat is even andere koek. De boot maakt grote klappen als die van een golf op het water valt. Ook komt er veel buiswater overboord dat onze kleding flink nat maakt. Met veel stuurmanskunst probeert de schipper zoveel mogelijk overlast te voorkomen. Hij vaart achter een paar eilandjes langs en dichter naar de kust, maar het blijft toch wel spannend. Eerlijk gezegd voelde ik me helemaal niet op mijn gemak, heb wel wat schietgebedjes gedaan. Ook moest ik denken aan wat dezelfde man zei op mijn opmerking dat er toch wel heel wat wind stond. Wij hadden deze tocht, die na een half uur beuken en spetteren goed aan de wal kwam, op zich niet willen missen. Maar hoelang moet je hier wachten totdat de wind gaat liggen? We drinken met het Belgische stel nog een kopje koffie om weer wat ervaringen uit te wisselen.
We vervolgen de Carratera richting Villa Cerra Castillo door een dicht groen woud. Een stukje verder vermindert dat weer en zien we veel juist blauw/paarse lupines. Inmiddels regent het gestaag door. Samen met de nevelslierten langs de bergen, is dit wel echt wat bij de Carratera hoort. Ook komen we diverse fietsers tegen vooral in de zuid richting. Hierbij komen bij mij nostalgische gevoelens naar boven. Lang geleden heb ik diverse keren plannen gemaakt de Carratera ook te fietsen. Het is er nooit van gekomen, maar toch wel heel mooi dat het nu ons is gegeven deze weg met een ander vervoermiddel te mogen berijden! De wegwerkzaamheden verderop zijn ingrijpend van aard. Hier wordt de wegbreedte verdubbeld, waarvoor grote rotspartijen moeten worden gesloopt. Hier wordt gewerkt met heel grote machines en springstof om duizenden m3’s rots te verkleinen en verplaatsten. Weer een stuk verder komen we veel dode bomen tegen, maar het woud is gelukkig wel herstellende. Vulkaan Hudson stootte hier bijna 25 jaar geleden zo’n dikke laag as uit dat in grote gebieden alle leven verdween. Het blijft ondertussen toch wel een avontuur om op deze weg te rijden. Het is geen moment saai. Het gaat steeds met scherpe bochten op en af. Het profiel van de weg verandert voortdurend, dan weer is het best redelijk, dan weer heel slecht en rammel je uit elkaar. Steeds pas je je snelheid aan de omstandigheden aan. Je moet echt goed geconcentreerd blijven.
We gaan op weg naar Coyhaique, de hoofdstad van de provincie Aysén. Het is een levendige stad waar alles te koop is. We willen hier voor een aantal dagen voor anker gaan. We hebben behoefte aan een camping waarop alle voorzieningen aanwezig zijn, zodat we ook goed kunnen communiceren met het thuisfront tijdens de kerstdagen. Dan denk je: had ik niet moeten reserveren (als dat al gekund had)? Dank zij een tip een paar dagen terug en de app iOverlander komen we bij El Camping terecht. De jonge eigenaar is blij als hij hoort dat we hier 5 dagen blijven, want er zijn weinig gasten en die er zijn blijven voor maar één nacht. Zo is iedereen weer gelukkig. Als we in de supermarkt lopen, klinken de kerstklassiekers. Dan krijg je toch wel een bijzonder gevoel. Voor het eerst van je leven bij deze hoogtijdagen zo ver van huis. Maar met ons piepkleine kerststalletje en boompje compleet met verlichting, waar Marjo al vorig jaar voorbereidingen voor heeft getroffen, komen we toch een beetje in de sfeer.
De dagen voor de kerst blijven regenachtig, hoewel ook vaak gelijktijdig de zon is te zien (kermis in de hel). De 5-hoekige Plaza de Armas staat vol met kraampjes waar ze van alles verkopen. Er worden wat folkloristische dansjes gedaan. Toch is een echte kerstsfeer zoals wij die kennen, ver te zoeken. We bezoeken de nachtmis, waar het er anders aan toe gaat dan bij ons. Er zijn hoofdzakelijk gezinnen met kinderen. Deze krijgen nogal de vrije hand, waardoor het wel wat rommelig wordt. Veel mensen krijgen een taak toebedeeld. Ons wordt gevraagd het brood en de wijn naar voren te brengen. We moeten ons omdraaien en brood en wijn opheffen om aan de mensen te tonen. Mooi om in zo’n vreemde kerk een aandeel te mogen leveren. De muziek speelt een belangrijke rol. Af en toe wordt er ook in de maat met de handen geklapt. De communie wordt hier voor een groot deel nog op de tong uitgereikt. Rond 23.30 u is de mis afgelopen. Dan komen de ouders met kinderen naar voren om ze te laten zegenen door de pastoor.
We skypen met het thuisfront. Wim’s moeder heeft te maken met een dip in de gezondheid, we spreken haar moed in en hopen er het beste van. Ondertussen staat bij ons de zon hoog aan de hemel. We zitten bijna de hele dag buiten. Het kerstdiner hebben we gereserveerd. De gerechten die we krijgen voorgeschoteld zijn voor een deel koud. Daar hadden we nou net niet op gerekend. Toch smaakt het allemaal voortreffelijk. Wel even wennen dat we om 19.30 u de deur worden uitgekeken.

Lieve groeten Marjo en Wim

PS Foto’s volgen hopelijk later