Alta en Tromsø (5)

Vanaf de Noordkaap gaat het vizier op zuid. We genieten van een paar baaien grenzend aan het Porsangerfjord. Maar we zien het weer wel omslaan. Er komt meer mist. De volgende dag reizen we naar Alta, een belangrijk centrum in nog steeds het hoge noorden. Ja, de leegte hier is groot en dat doet ons dan weer een beetje denken aan Australië, al is de vegetatie heel anders. Alta ligt aan het gelijknamige fjord en heeft een World Heritage museum. Het gaat voornamelijk om rotsschilderingen of eigenlijk beter gezegd tekeningen die zijn ingekerfd in de rotsen (carving). De tekeningen zijn 2000-7000 jaar oud. Er is een prachtige site met boardwalks aangelegd om je langs de tekeningen te leiden door een toendragebied. Na een gesprek met een jonge gids leren we dat de tekeningen van origine niet zijn ingekleurd. Er is een hele discussie geweest om dit al of niet te doen. Als ze niet zijn ingekleurd, zijn ze minder herkenbaar. Als de zon schijnt verbetert dit wel omdat het reliëf dan beter zichtbaar is. Met inkleuren krijg je een duidelijk beeld, maar gelijktijdig raak je de originaliteit kwijt. We zien afbeeldingen van mensen, veel rendieren, beren, walvissen, boten, jachttafrelen, e.d. We hebben geluk dat het ’s middags droog blijft. ’s Avonds slaat het echt om.
Dan volgt er een klussendag en we maken een wandeling langs de rivier. Hierbij komen we een heuse hondenkar tegen, een soort huskytocht maar dan op wielen.
We reizen verder naar het zuiden. In WO II was het Kåfjord de schuilplaats van de Tirpitz, een Duits oorlogschip. Het schip opereerde met ander kruisers tegen konvooien uit Rusland. Noorse verzetsstrijders rapporteerden via de amateurzenders aan de Engelsen. M.b.v minionderzeeboten werd de Tirpitz uiteindelijk tot zinken gebracht. Het verrast me telkens weer hoe groot de betrokkenheid van Scandinavië bij de oorlog is geweest. Op tal van plaatsen is er hevige strijd geleverd en is er veel vernietigd door de Duitsers. Dan komen we bij Langfjorden, een prachtige formatie van water en rotsen in het fjord, maar we missen de diepte door het slechte weer.
Bij Nordkjosbotn pakken we de E8 naar het noordwesten naar Tromsø. We stoppen bij een paar uitzichtpunten. Het is een spel van een licht zonnetje met wolken en nevel om de bergen, echt weer genieten. Tromsø staat eigenlijk niet op ons programma, maar het is een interessante stad denk aan de expedities (o.a. Roald Amundsen) die hier vandaan vertrokken. Het is wel + 150 km, maar ach. We rijden de stad binnen via grote markante boogbrug.
De volgende dag maken we een boottocht. Het weer is redelijk, d.w.z. het is droog met wat hoge bewolking, dus geen zon. We zitten met een internationaal gezelschap aan boord, India (3 gezinnen), Zuid Afrika, Duitsland en wij dus. De gids is een jonge vrouw geboren in Göteborg, maar sinds 14 jaar wonend in Tromsø. We varen eerst in Balsfjorden en daarna in Ramfjorden, een klein zijfjord. In het laatste vinden we een mooie plek uit de wind om te vissen. Er worden wel 10 hengels uitgegooid, maar ondanks verwoed op en neer halen van de blinker, heeft het geen succes. Er wordt een groente en vissoep gemaakt. Samen met Noorse kadetten smaakt het voortreffelijk. Na wat verder te zijn gevaren, gaan de hengels weer over de reling. Nu wordt er een kabeljauw gevangen, een mooie flink beest. Voor de soep is deze te laat, dus gaat ie weer terug. De jonge vrouw vertelt ons desgevraagd veel over de omgeving en het leven. Het leven is hier best zwaar. De winter is streng en donker. Veel families hebben een of meerdere leden verloren, bijvoorbeeld met vissen. Steeds grotere trawlers maken het voor de kleine vissers moeilijk, waardoor deze steeds verder van de kust moeten gaan met alle risico’s van dien (herkensbaar!). Er is wel een goede boterham in te verdienen, maar “de vis wordt duur betaald”. In de winter gaat het nog al eens mis doordat mensen risico’s verkeer inschatten. Ook lawines eisen hun tol. Een nieuw fenomeen is dat hellingen van fjorden instabiel worden, waardoor er zo maar een stuk afbreekt, alles wat erop of onder staat met zich meenemend. Het gaat ook over de Noren en Zweden tegenover elkaar. Het zijn niet echt vrienden, ook al hebben ze elkaar nodig. De Zweden zijn een stuk moderner, terwijl de Noren veel behoudender zijn. Ouderen, vooral op platteland, zijn vaak eenzaam. Ze willen eigenlijk niet anders dan op het plek blijven, maar worden steeds kwetsbaarder.
Eigenlijk komt de tocht zelf in dit verhaal nauwelijks aan de orde. Het is mooi, maar niet wat je hoopt: een combinatie van bergen met blauwe luchten Toch is het een heel interessante tocht. Je moet het ook in het licht zien van hoe blij mensen hier wel niet zijn, als ze zelfs maar even op een dag de zon hebben gezien!
’s Avonds gaan we naar een middernachtconcert in de ijskathedraal (vorm van een ijskristal) om deze tevens aan de binnenzijde te bezichtigen. De aanvang is om 23.00 uur. Een mezzosopraan, een pianist en saxofoniste vormen het optredende trio. Ze beginnen met een melodie van Edvard Grieg. Er zit veel folklorisme in, ook i.c.m. Sami-muziek. Vooral de mezzo is een ware lust voor het oor.