Port Arthur en Huon Valley

Op de eerste plaats bedankt voor de vele felicitaties die we op onze trouwdag mochten ontvangen. Tasmanië is inderdaad een geweldig decor om zo’n dag te mogen vieren!
We zijn weer heel snel gewend aan ons “nieuwe”campertje. We noemen hem Tassie. Hij is bijna het zelfde. Het interieur heeft wat meer eigentijdse kleuren (donkerblauwe bekleding i.c.m. licht eiken fineer.
We bezoeken in Port Arthur het complex waar in de 19e eeuw de convicts (veroordeelden) werden gehuisvest. Dat is wat deze plaats wereldberoemd heeft gemaakt. Het gaat hier om gevangen uit the British Empire. Het was de tijd dat het nog Van Diemens Island (Tasman had het eiland vernoemd naar de toenmalige gouverneur van Ned. Indië). Het complex werd opgericht in 1830. We krijgen een rondleiding over een geweldig groot complex waarop vele gebouwen (30) met allerlei functies zijn geplaatst. Het gaat o.m. werkplaatsen, een ziekenhuis, een kerk, enz., maar ook echte (isolatie) cellen. Er werden ook aristocraten gevangen gehouden, maar onderscheid blijft er ook op dit niveau. Zij woonden in een villa op het complex. Op dit complex werd voor het eerst een andere filosofie t.a.v. gevangen doorgevoerd, nl. het zodanig hervormen van het gedrag van mensen dat ze meer vrijheid kunnen genieten en kunnen terugkeren in de maatschappij. De mensen werden te werk gesteld. Het ging hierbij om het hakken van bomen, maar ook het bewerken van hout. Er werden zelfs vele schepen gebouwd. Ook verbouwden zij er hun eigen graan, groenten. enz. Een belangrijk aspect is de ligging van het gebied op een (destijds) geïsoleerd schiereiland, waardoor ontsnappen moeilijk was. De ligging aan een baai waar schepen konden aanmeren. Gevangen laden en losten de schepen. Er liggen ook 2 naast elkaar gelegen eilanden in de baai. Hier werden de doden begraven. Ook hier was weer sprake van rangen en standen. Zuid voor de armen en noord voor de beter gesitueerden. De eilanden kunnen we zien tijdens een rondvaart door de baai. De gevangen in isoleercellen hadden hun eigen ambacht (o.a. maken van bezems, leerproducten enz.). De gevangen leefden 23 uur in afzondering, één uur deden ze lichamelijk oefeningen op de luchtplaats met een zak over hun hoofd. Praten met elkaar was ten strengste verboden. Ook was er in de complex een kapel waar de gevangen op deze manier kwamen. Voor jeugdigen was er een apart schiereiland. Er hebben zich hier veel wreedheden afgespeeld, dat in 1877 werd gesloten. Er zijn meer van dit soort complexen op Tasmanië. Om van de slechte naam af te komen werd Van Diemens Island, omgedoopt in Tasmanië. Port Arthur kwam voor het laatst in het nieuws in 1996. Een gewapende man doodde er 35 mensen en maakte 25 gewonden. Het Broad Arrow café werd omgebouwd tot een monument voor de doden. We eindigen de dag in Richmond tegenover een grote wijngaard.
Op donderdag schijnt de zon alweer. Tasmanië verwent ons op onze trouwdag! We bezichtigen eerst het kleurrijke en historische Richmond. Dan rijden we via Hobart naar de Huon Valley. De weg gaat hier sterker op en neer dan op het vaste land. De hellingen komen heel glooiend en vriendelijk over. De vallei is oorspronkelijk bekend van Huon Pinetree. Een bijzondere boom met een zacht houten stam die tot 3000 jaar oud kan worden. Er is hier blijkbaar in het verleden zoveel van gekapt dat er in deze streek bijna niets meer van over is. De streek is ook bekend van fruit. Het gaat om appelen, peren en kersen. We zien vele boomgaarden. Hier en daar zijn de laatste bloemen nog te zien, maar voor een soort Betuwetocht zijn we een dag of 10 te laat. Jammer. Je kunt duidelijk zien dat het voorjaar hier wat later is dan op het vaste land. Als we Hobart weer passeren rijden naar het westen. ’s Avonds zoeken we een restaurant. Twee blijken er gesloten of niet geschikt. Uiteindelijk belanden we bij de Chinees. Daar bleek niets mis mee.