Wilde westen en midden Tasmanië

Wij proberen het hartvormige eiland te ronden met richting van de klok. Onze reis wordt vervolgd naar het “Wilde westen”zoals dat hier wordt genoemd.Dit is het meest ongerepte deel van Tasmanië. Het is een mooi landschap met veel voorjaarsbloemen zoals meidoorn en brem. De weilanden worden bevolkt door schapen en koeien. Bebouwing komen we heel weinig tegen. We verblijven op een bushcamping bij Lake St. Clair. We wandelen wat langs het meer. In de avond graast er een muskusrat kangaroe , de kleinste soort die er voorkomt, aan het mos.
De zaterdag zou een dag van tegenstellingen worden. We doen uitzichtpunten, korte boardwalks en watervallen. Hier ziet je dat boomstammen met bijna 2 cm mos zijn bedekt. Dit doet denken aan het zuidwesten van het Noorder eiland op Nieuw Zeeland. Dit is laag temperatuur regenwoud. Dan volgt er een anticlimax als je Queenstown vanuit de bergen nadert. De LP noemt het een apocalyptisch maanlandschap. Dat is een goede omschrijving. Vanaf 1820 vindt hier oppervlakte mijnbouw plaats. Het gaat voornamelijk om koper. Hoewel er volgens zeggen nu anders mee omgegaan wordt, is de schade onherstelbaar. Ook de Tassies zelf spreken er schande van. Maar er zijn ook mensen die het mooi vinden en iets is om te laten zien. Wij horen daar echter niet bij. Maar ja het grote geld speelt zoals overal een grote rol. We komen uiteindelijk uit in een regenachtig Strahan (uitspreken als Strawn). Dit is eigenlijk de enige plaats van enige importantie aan de westkust van Tasmanië. We kijken met veel genoegen op deze dag terug.
In Strahan nemen we met mooi weer een rustdag. Strahan ligt aan een grote baai die via een zeer nauwe doorgang in verbinding staat met de zuidelijke Oceaan. De straat die moeilijk te bevaren is, wordt Hells Gate genoemd. Op de kaart zijn aan de westkust wel zo’n 10 scheepswrakken aangegeven. De rivercruis en tocht met historisch treintje zijn wel erg duur. We maken er dan ook geen gebruik van. We komen in een soort winkel annex houtbewerkingplaats terecht waar vooral met Huon Pine wordt gewerkt. De alleraardigste mevrouw, die ons te woord staat, vertelt er heel veel over op enthousiaste wijze. Sinds 1970 mag deze boom, die 3000 jaar oud kan worden en na 1000 jaar pas een diameter heeft van 20 cm, niet meer worden gekapt. Voor 1970, maar vooral de vorige en de 19e eeuw, werd er roekeloos gekapt. Daar komt nog bij dat men eigenlijk alleen belangstelling had voor de hoofdstam. Veelal werden de (dikke) boventakken gewoon in het bos achtergelaten. Het bijzondere is dat dit hout bijna niet vergaat. Er worden nu stukken gevonden en gebruikt die destijds zijn achter gelaten. Er zouden zelfs stukken zijn opgegraven die na 36000 jaar nog steeds in takt zijn.
Op maandag rijden we vanuit het westen wat naar het noorden. Het is somber weer met af en toe een stevige motregen. We passeren Zeehan, een plaats die ook een grote rol speelde als het gaat om delfstoffen. Het historische centrum met theater en postkantoor, ziet er mooi uit. Rond het middaguur arriveren we in het Cradle Valley/Lake St. Claire NP (we zijn vorige week aan de zuidkant geweest). We krijgen de laatste powered site op de camping, dat is mazzel hebben. We maken een wandeling om Dove Lake op een op kunstige wijze aangebrachte boards.
Op dinsdag valt er een smerige fijne motregen, drizzle zeggen ze hier. Je wordt er flink nat van. We lezen wat in ons campertje met de kachel aan. Wel doen we een avondtour. Al heel snel zien we walibi’s, enkele soorten possums en zeker wel 10 stuks wombats. De bus is voorzien van een paar richtbare schijnwerpers zodat de dieren, ondanks de nog steeds neervallende motregen, goed zichtbaar zijn. Onze chauffeur is een kenner en groot dierenliefhebber. Bovendien is hij redder van gewonde dieren en heeft een klein opvangcentrum thuis. Hij vertelt op een heel kleurrijke wijze over zijn ervaringen. Na ruim een uur brengen we nog een bezoek aan een klein reservaat van de Tasmaanse duivel. Het is een beschermd dier dat nog maar weinig in het wild voorkomt. De jongeman die hier de scepter zwaait haalt een duivel uit het verblijf en vertelt er over. Bovendien mag iedereen z’n zachte vacht even aanraken. Jammer dat hij zo plat en binnensmonds praat zodat we er bijna niets van kunnen verstaan. Later neemt hij ons mee naar buiten en voert een aantal beesten. Dan is te zien dat ze toch wel vraatzuchtig zijn. Ze vechten om de buit en doen lelijk tegen elkaar. Zelf de botjes worden goed hoorbaar gekraakt. Zo wordt het toch nog een geslaagde dag.
Van dinsdag op woensdag blijft het de hele nacht het regen. Bovendien is het hier op 1000 m flink koud. We verlaten ons mooie plekje op de bushcamping. Als we willen vertrekken klaart het wat op. Op de valreep besluiten we de gisteren geplande wandeling alsnog te doen. Vooral boven staat een harde koude wind. We zijn goed ingepakt en hebben de capuchon van ons regenjack helemaal dichtgeknoopt. In het begin gaat het pad weer over een boardwalk. Het eerste deel is vlak met geel/groen breedbladig gras. Als we een kwartier onderweg zijn, zien we een wombat grazen vlak lang het pad. Hij heeft het hier zo druk mee dat hij helemaal geen aandacht heeft voor ons. Hij laat zich van alle kanten fotograferen. Dan bereiken we een bos en lopen langs een beek met mooie watervallen (Crater Creek). Als we aan het Crater lake komen begint er zowaar motsneeuw te vallen. Ondertussen blijft de zon ook nog wat schijnen. Vervolgens krijgen we mooi zicht op Lake Lilla en Dove Lake. De laatste hebben we eergisteren gerond. Er zitten af en toe pittige en steile stukjes in de wandeling. Maar de beloning is zo groot. Met een fantastisch gevoel brengt de bus ons terug naar ons campertje. Daarmee rijden we door een mooi dalende landschap naar de kust. We eindigen vandaag in Devonport. Dit is de plaats waar de veerverbinding (Spirit of Tasmania) met het vaste land (Melbourne) vaart.