Bay of Fundy en Nova Scotia (22)

Vanuit Gagetown rijden we wat binnendoor over leuke rustige weggetjes. Verderop veel boerenland en mooie waterpartijen. Even niet op gerekend, maar bij Evendale moeten we de rivier de Saint John over. Geen nood er ligt een keurig pontje dat ons zelfs gratis overzet. Even een leuk gesprek met de pont baas, de “licence plate” is weer de aanleiding.
We nemen de 114 naar Fundy NP. In het park krijgen we een kaart op basis waarvan we een trailtje lopen naar een paar uitzichtpunten. Dan is het nog een 40 km rijden voordat we op de mooie camping bij Hopewell aankomen. Deze is kort bij de Hopewell Rocks. Daar is heel goed te zien hoe eb en vloed hier zich tot elkaar verhouden. We zitten hier aan een trechtervormige baai die vanuit zee gezien eerst diep en dan geleidelijk aan ondiep wordt. De normale eb en vloed wordt hier zodanig door versterkt dat er een verschil ontstaat van gemiddeld 11 m. De stand van de zon en vooral de maan is van grote invloed. Als de maan vol is, heeft dit een versterkend effect en kan het verschil oplopen tot 14 m, het hoogste op onze aarde. Als wij gaan kijken is het eb. Er zijn allerlei uitzichtpunten aangelegd. Wat je ziet is een kleiachtig bodem en als je goed kijkt zie je de branding, maar het water heeft een bruinachtige kleur, bevat dus veel sediment en is daardoor nauwelijks te onderscheiden van het kleiige strand. Ook kun je helemaal tot de waterlijn afdalen via een pad en trappen. Je komt dan uit tussen heel fraaie rotsformaties waarop duidelijk de vloedlijn is te herkennen. Onder deze lijn zie je sterke erosie en een duidelijke kleinere omvang dan boven de vloedlijn. Sommige rotsen zijn begroeid met een soort zeewier. Een deel van het “strand” is steenachtig van aard, maar dicht bij de waterlijn ligt de klei. Je ziet hier ook mensen lopen. Dan wordt het een soort wadlopen, waarbij je je voeten echt uit klei moet trekken
De volgende dag gaan we weer kijken, maar nu bij vloed. Ja, het is al zoals verwacht. Het is eigenlijk veel minder interessant. Wel herken je natuurlijk de plaatsen waar het gisteren droog was dat nu meters onder water staat. De rotsen staan ook deels onder water, wel kun je zien dat het nog een paar meter is onder het maximale niveau. Maar je moet het 2 keer gezien hebben om het grote verschil waar te nemen. Het is een bijzonder natuurverschijnsel dat volgens de Lonely Planet bij de 25 topattracties van Canada behoort, in elk geval zeker een bezoek waard.
De volgende dag overschrijden we even voorbij Sacksville de grens met Nova Scotia, latijn voor Nieuw Schotland. Dat is aan de vlag goed te zien: een wit vlak met een blauwe diagonaal met op het kruispunt een rood gele leeuw. Het landschap wordt wat meer heuvelachtig met soms stevige klimmetjes.
Op de laatste reisdag bezoeken we Shubenacadie Wildlife Park. Het is een park met lommerrijke looppaden die leiden langs verblijven van allerlei dieren. Het gaat om zowel lokale fauna, zoals diverse soorten herten incl. de eland en caribou (de enige waarvan de man en vrouw een gewei hebben) zoals lynx, bighorn sheep, IJslands paard en wolf, als exoten. Veel roofvogels. Ik heb het al eerder geschreven: dieren horen niet in kooien, maar van de andere kant als je ze aan de mens wil laten zien, kun je bijna niet anders. Het ziet allemaal netjes en verzorgd uit. Dan rijden we naar de laatste camping Shuby campground bij Halifax.
De twee volgende dagen houden we ons bezig met het reinigen van de camper en het zeewaardig prepareren van de camper. Wat blijft in de camper en zien we weer over 3 weken terug en wat gaat er mee in de koffer. Wat achter blijft moet goed stabiel zijn verpakt zodat het bij een eventueel zware zee goed op z’n plaats blijft. Natuurlijk heb je nogal wat weemoedige gedachten bij dit alles. Het afsluiten van een reis van bijna 5 maanden is niet niks.
Op vrijdag brengen we vroeg de camper naar de haven van Halifax. Het gaat hier allemaal wat informeler dan in Baltimore. Ook Marjo mag overal komen op het haventerrein, terwijl dat in Baltimore een taboe was. Al om 10 uur melden we ons bij het hotel waar we nog 3 dagen verblijven.
Halifax heeft een natuurlijk haven. Het is al eerder verteld. Aan het waterfront gebeurt altijd van alles, pleziervaart, veerboten en beroepsvaart. Vooral bij mooi weer is het een genot om dit alles te observeren. Ook is er in deze stad van alles te doen. Het heeft een rijke historie.
Met het weer lijkt het helemaal niet meer stuk te kunnen. We lopen naar de citadel. Deze historische plaats ligt wat verhoogd waarbij je een mooi uitzicht op de stad en haven hebt. Het is ook een strategische plaats. Samen met de omliggende eilanden was het voor de vijand een moeilijk te nemen vesting. We bezoeken een stadspark. Zoals we de laatste weken al zo vaak gezien hebben wordt hier erg veel aandacht besteed aan een bloemrijke tuin met waterpartijen en perken, echt een lust voor het oog. Opvallend is ook dat de hosta in allerlei soorten en kleuren het hier zo goed doet. Bij ons zitten er al snel de slakken in, maar hier geen gaatje te bekennen!
Op zondag gaan we sinds lange tijd weer eens naar de kerk. Het is een Anglicaanse kerk. De viering, die wel nogal afwijkt van onze RK rites, voelt heel betrokken, sociaal en waardig aan. Veel mensen hebben een rol in de viering. Ook de gelovigen krijgen de gelegenheid te zeggen wat hen bezig houdt. Er wordt onder 2 gedaanten communie gevierd. Wij beschouwen het voor ons als een dankviering voor al het moois wat we op dit continent hebben mogen beleven.
’s Middags steken we met de ferry over naar Darthmouth. Eigenlijk was het de bedoeling naar een andere locatie in deze plaats te wandelen en dan met een andere ferry terug te keren in Halifax, maar deze vaart niet op zondag. We wandelen een stukje in de warmte en lunchen bij een Italiaan. Het smaakt weer uitstekend.
Op de laatste morgen van onze reis brengen we een bezoek aan het Maritieme Museum of the Atlantic. Toen in 1912 de ramp met de Titanic zich voltrok, een drama dat niemand voor mogelijk had gehouden, was Halifix de dichtstbijzijnde haven. Er is een model van de Titanic en er zijn veel foto’s zowel van de glorie als de ondergang. Van de bijna 3000 passagiers overleden er bijna 1500 waaronder veel bemanningsleden. Er zijn foto’s waarbij de vele kisten op de kade staan opgesteld.
1n 1917 werden Darthmouth en Halifax opnieuw getroffen door een grote ramp. Een schip, de Franse Mont Blanc was geladen met munitie in New York. Diverse oorlogsschepen verzamelden zich in Bedford Basin. Vanuit de natuurlijke haven moesten zij de door Narrows varen om in het Basin te komen. Een Noors schip, de Imo, voer juist in de Narrow de andere kant op, met als gevolg een botsing tussen beide. De Mont Blanc vloog in brand a.g.v. een vonkenregen. Binnen een half uur ging het schip met een verschrikkelijke knal de lucht. Een groot deel van Darthmouth en Halifax werd door de explosie weggeslagen waarbij 1600 burgers omkwamen. Het is een dramatische geschiedenis die nog lang na denderde.
In het best wel drukke museum worden allerlei andere modellen ten toon gesteld. Een ervan is de maquette van de Mauretania, een in 1906 gebouwd schip aan het begin van het stoomtijdperk. Het schip, dat dus een tijdgenoot was van de Titanic, was een van de snelste schepen ter wereld in die tijd.
Ja, een waardig afsluiting van onze reis. We reizen via het op 30 km afstand gelegen vliegveld van Halifax naar Toronto (Pearson luchthaven). Vandaar uit vliegen we in zo’n 6,5 uur naar huis.
We worden opgehaald door zwager en zus, heel leuk.