Québec en New Brunswick (21)

Vanuit Beamsville reizen we via Toronto, het economische hart van Canada, langs de noordzijde van Lake Ontario naar het noordoosten. Wat verder in die richting zijn de Lawrence rivier en de grens met de VS onze guideline. Aan de overzijde ligt New York State. We zien weer redelijk wat gecultiveerd land, waarbij mais de boventoon voert. Even voorbij Cornwall verlaten we Ontario en komen Québec binnen. Canada is in principe 2-talig, veel annonces in het verkeer worden zowel in het Engels als Frans weergegeven. Tot heden konden we ons bedienen van het Engels, nu moeten we dus over naar het Frans. Dat is weer even wennen. Maar als we op de camping aankomen en ik probeer het inchecken in het Frans, gaat het eigenlijk best goed. Marjo staat me verrast aan te kijken.
Op de camping bevindt zich een wasplaats voor de camper. Daar maken we maar eens even gebruik van, want door 4,5 maanden weer en wind is de camper toch wel flink smoezelig geworden. Na de beurt glimt die weer!
We volgen de zuidelijke route langs de St. Lawrence (Trans Canada; 20) . Opnieuw een wisselend landschap, maar relatief veel landbouw. De wegen zijn niet al te best. Het comfort is vaak ver te zoeken. We bezoeken het oude stadsdeel van Québec in het havengebied aan de St. Lawrence. We lopen langs Café Mondial, daar zit je op een terras met je voeten in het water. Heel apart, maar zeker verkoelend. We wandelen door fraaie historische straatjes met mooie geveltjes. We hebben uitzicht op een kasteel dat is ingericht als hotel dat hoog boven de stad uittorent. Op afstand kijken we naar de strategisch gelegen citadel. We pikken een terrasje in een leuk straatje. Ja, hier is het mooi en goed toeven!
Vanuit Québec blijven we de oostelijke kant van de Sint Lawrence rivier volgen. Bij L’ Islet sur Mer gaan we van de 20 af en rijden direct aan de brede rivier. In het piepkleine dorp valt direct het kerkje met 2 zilveren torens op. Er is een uitvaart aan de gang, dus gaan we niet naar binnen. Een stukje verder is een maritiem museum. Er liggen een paar schepen op de wal. Het gaat om een ijsbreker aangedreven door stoom en een soort experimentele draagvleugelboot. De ijsbreker heeft jaren lang dienst gedaan op deze rivier, waar nogal wat ijs moet worden gekraakt. De draagvleugelboot ziet er heel geavanceerd uit. Hij heeft twee schroeven op 2 niveaus, totaal 4 dus. Om te starten worden ze alle vier gebruikt, als het schip gang krijgt komt hij omhoog worden alleen de onderste schroeven gebruikt. Volgens de beschrijving kan het vaartuig een snelheid bereiken van meer dan 100 km/u. We rijden door naar St. Jean Port Poli, een heel gezellig plaatsje. We lopen wat rond en zien ook hier een voor ons doen wat bijzondere kerk. Hij heeft ook 2 torens, maar het dak is van rode metalen platen. Veel daken zijn hier gebouwd als sneeuwdak. We vinden een leuk restaurant en laten ons de lunch goed smaken
Bij Rivière de Loup, wijzigen we de koers van noordoost naar zuid oost en volgen de 2. Dit is nog steeds de Trans Canadian. De weg is in het begin opnieuw bijzonder slecht. Je wordt behoorlijk door elkaar gerammeld, niet fijn. De omgeving is zeker de moeite waard. Niet gecultiveerd land met bossen en meren. Even voor Dégelis komen op een soort rest area terecht. Er worden hier herinneringen opgehaald aan de houtkap, met het transport in het bijzonder. Bomen werden in de rivier gegooid en moesten via het stromende water de bestemming bereiken. Op diverse strategische punten liep het nogal eens vast en moest er mensen met een stok met haak de boel vlot trekken. Dit was bijzonder gevaarlijk werk. Een houten beeld dat zo’n medewerker uitbeeldt, staat hier als herinnering. We verlaten Québec en rijden New Brunswick (NB) binnen. De weg (2) volgt de grens met de staat Maine. We strijken neer in Perth Andover, een piepklein plaatsje aan de Saint John River. Deze rustige rivier loopt aan de achterkant van de camping. Op de best aardige camping, die bestaat uit veel grasland met berken en grove den, zijn gedenkstenen bij diverse bomen geplaatst. Als ik ’s avond een praatje met de campingeigenaar maak, dan blijkt het een wat uit de hand gelopen hobby. Al pratende komen we erachter dat de man op precies dezelfde dag is geboren als ik, wat een toeval. Ik zeg tegen hem en toch still going strong? Hij zegt, ach de camping is maar 3 maanden per jaar.
Via aardige landelijke weggetjes bereiken we het pittoreske Hartland. Dit dorp claimt de langste overdekte brug ter wereld te bezitten. Dat willen we dan toch wel even zien. En ja het gaat om een houten brug met dito overkapping van 1228 feet (bijna 400 m) lang. We rijden er overheen. Het voelt alsof je door een tunnel rijdt, maar toch ook weer niet omdat de ondergrond niet echt stabiel is. Vroeger waren er veel bruggen met houten overkapping. Dit had te maken met de strenge winters, zodat je veilig de brug kunt oversteken. Tegenwoordig is er minder dan 10% van over. We passeren Fredericton, de hoofdstad van NB.
Nu er niet zo veel opwindends te melden valt, is het wellicht aardig wat meer over het verkeer te vertellen. Genoemd is al dat er met (naar onze maatstaven te) hoge snelheden wordt gereden. In de meeste staten wordt geen onderscheid gemaakt tussen vracht en personenauto’s. Dit resulteert in een hoog aantal slachtoffers, tussen de 3500 en 4000 per jaar (2016) voor de VS. Zagen we in Zuid Amerika veel kapelletjes als gedenkteken, hier beperkt men zich tot een eenvoudig houten kruisje. We zien er best veel.
Je komt hier nauwelijks rotondes tegen, in Arizona zagen we pas de eerste.
We hebben al gesproken over dat afritnummers worden gerelateerd aan de mijl(km)palen, een handig systeem. De bewegwijzering en aanwijsborden zijn uitstekend gepland en geplaatst.
De voorrangsregel op een gelijkwaardige kruising is voor ons ook even wennen. Op iedere van de 4 hoeken staat een 8-kantig stopbord. Iedereen stopt keurig bij de streep. De eerste die is gestopt, mag ook als eerste weer gaan rijden ongeacht of dat rechtdoor is of afslaand. Dit werkt goed.
Een ander fenomeen is “Adopt a Highway”. In veel staten zie je steeds borden met deze tekst, waarbij je de volgende 2 mijl kan adopteren om te onderhouden. Vaak heeft een bedrijf zich al over dat deel ontfermd, in dat geval wordt de naam van die instantie genoemd. Het is dus een betaalde reclame voor een bedrijf waar onderhoud van betaald wordt. Een idee voor NL? Ik weet het niet. Laten we het Rijkswaterstaat eens voorleggen?
De spoorwegen. We komen door het hele land spoorwegen tegen, maar het gaat uitsluitend over goederenvervoer (soms 150 wagons!). Personenvervoer zie, m.u.v. de oostkust in de VS nauwelijks. Dan zou je zeggen in een land met zulke grote afstanden geen personenvervoer over het spoor, hoe kan dat? Als je dat nader gaat onderzoeken dan blijkt de lobby die heeft plaats gevonden tussen grote wegenbouwbedrijven, de auto-industrie en de brandstofbranche hier sterk de hand in heeft gehad. Toen in de jaren 50 het Eisenhouwer programma de grote interstates ontwikkelde, kochten genoemde bedrijven de aandelen van de spoorwegen op en ondermijnden op die manier de ontwikkeling van treinvervoer. In feite heeft het land daar nog steeds veel last van en je vraagt je af: komt dit ooit nog goed? Deze ontwikkeling heeft in elk geval een grote impuls aan de ontwikkeling van al die dikke auto’s gegeven.
Je ziet hier weinig Europese automerken. Peugeot, Renault en Fiat, je komt ze niet of nauwelijks tegen, Duitse merken in beperkte mate (in Canada wat meer). Naast de bekende Amerikaanse merken zoals Chevrolet, Dodge, Infinity, Ford, Jeep, GMC en Chrysler, zien we wel veel Japanse en Koreaanse auto’s. Kia, Honda, Toyota, Hyunda, Mazda en Mitshubishi. Subaru met permanente 4-wielaandrijving, doet het in sneeuwgebieden erg goed. In het land waar de Tesla wordt geproduceerd, zie je hem nauwelijks rijden. Het aantal dikke (brommende) pick-up trucks is groot. Het zuinig rijden speelt hier totaal niet. Erg grote auto’s rijden gewoon op benzine met 8-cilinder motoren. De brandstof prijzen zijn naar onze maatstaven laag, reken tussen de US $ 2,60 en $ 4 per gallon (3,8 l). Ja de verschillen zijn groot. Vooral in Californië is de prijs relatief hoog. Canada is wat duurder, maar altijd nog aanzienlijk goedkoper dan bij ons.
Aan de oostkant van Canada zien we veel scooters met 2 voorwielen, vaak met een aanhanger. Ziet er best redelijk comfortabel uit
We legden in een week zo’n 1700 km af, ja het einde van de reis nadert nu met rasse schreden!