Ontario (19)

Om te beginnen hebben onze zwager en zus aangegeven dat de gele plant uit het vorige verslag een geel walstro (galium verum) is. Dat is dus ook opgelost. Of heeft iemand een ander idee? We rijden oostwaarts door Ontario. We zien veel bos en daar tussen door waterpartijen, veel meertjes, Lake of the Woods, het zegt genoeg. Over de naaldbomen ligt ook hier weer die bruine waas. De kevertjes dus. Maar nader onderzoek leert dat het hier om Emerald Ash Borers gaat. Deze exoot, afkomstig uit Azië, komt veel voor in het noordwesten van Ontario. Het gaat dus om een andere beetle dan in Alberta, maar het effect lijkt hetzelfde. We komen geleidelijk bij de grote meren op de grens van de VS en Canada. We passeren wat piepkleine plaatsen. Als je op de kaart kijkt met een blik naar het noorden, zie je nog minder plaatsen. Slechts hier en daar een uithoek die per auto bereikbaar is. De rest is allemaal natuur, water en bos. De eerste plaats van die we aandoen bij de grote meren is Thunder Bay. We staan in Kakabeka Provincial Park, vernoemd naar de gelijknamige watervallen. Deze zijn best ook wel weer indrukwekkend. Het water komt niets vermoedend over een breed vlak aanstromen en stort dan plotseling via 2 wegen zo’n 40 m naar beneden. Eenmaal gevallen stroomt de rivier weer rustig over een breed vlak verder of er niets is gebeurd. Toch weer heel fascinerend. We lopen een kleine trail door het langs de rivier gelegen bos. Het is een makkelijk pad met wat aanwijsborden. Het leert o.m. dat hier de Ojibwa Indianen hebben gewoond. De volgende dag lopen we de Poplar Point trail. Eigenlijk blijkt het een langlaufroute te zijn. Het is een wat saaie route, die in de winter waarschijnlijk veel aantrekkelijk is. De volgende dag bezoeken we Fort William in Thunder Bay. Het is een historisch park uit de tijd van de bonthandel (fur trade). Als we het over bont hebben, gaat het over huiden van bevers, vossen, wolven, beren en soms ook zeehonden. Jonge mensen (acteurs) verkleed als bewoners van het fort, brengen ons terug naar het begin van de 19e eeuw, de tijd van de zogenoemde Frans Canadese voyageurs en de Anishinaabe first nation people. In die tijd kwam bont uit het westen en het noorden van het land naar hier, het werd hier verhandeld en ging dan via de Kaministiquia rivier en vele andere waterwegen (waarover later meer) naar Montreal. Er wordt nagespeeld dat er een lading bont aankomt, waarbij zelfs een heus saluutschot wordt afgevuurd. Dan gaat het naar een ruimte waar koper en verkoper het eens proberen te worden over de prijs. Het bont wordt samen gepakt in waterdichte pakketten. Vervolgens gaat het op kajaks via Montreal dus op weg naar Europa, want daar lag het afzetgebied. We zien hoe de kajaks worden gemaakt van een houten frame met de bast van berken (die groeien hier erg veel). Kleine gaatjes worden gedicht met een soort teer. Fort William is eigenlijk een winterverblijf van een beperkt aantal mensen. De handel kon alleen in de zomerperiode plaats vinden, want je wil niet weten hoe streng de winters hier zijn. Wij volgen zo ongeveer de kustlijn van Lake Superior. Dit meer is met 82000 km2 (meer dan 2 x de oppervlakte van NL) een van de grootste zoet watermeren op onze aarde. Als je als reisdag zo’n uur 3 â 4 uur rekent, ben je alleen aan de noordzijde een paar dagen bezig om er langs te komen De route wordt omzoomd door de grote bossen van Ontario. Af en toe heb je een fraai doorkijkje op het meer en daarin liggende ook beboste eilanden. In Marathon ontmoeten we een echtpaar uit Thunder Bay. Zij komen terug van een trip door New Foundland en reageren op onze NL-kentekenplaat. Hij is in NL geboren en als kind mee geëmigreerd met z’n ouders. Ook heeft hij meerdere malen in NL gewerkt. Zij tonen interesse in onze camper en willen het interieur zien. Wij stemmen toe mits we hun giga motorhome (bus) ook mogen zien. Zij zijn verrukt over de inventiviteit van zoveel praktische functies op zo’n kleine oppervlakte. Wij op onze beurt zijn onder de indruk van het interieur van hun ca. 12 m lange bus. Wat een luxe. De oppervlakte kan worden vergroot d.m.v. 2 slide outs (wanden die naar buiten schuiven). Dan ontstaat een flinke living met bankstel. Verder zijn er een complete badkamer een was/droogmachine, een elektrische haard. Ja, wij zeggen wel eens tegen elkaar wat heeft onze manier van reizen nog met kamperen te maken. Wat moet je dan zeggen van zo’n gigantische luxe? In elk geval zouden wij ons campertje niet willen ruilen! We hebben de laatste dagen erg veel last van muggen. Het zijn nogal slome grote exemplaren die zich redelijk gemakkelijk laten vangen. Maar het zijn er zoveel dat voordat je het weet hebben ze je flink te pakken. Zoals meestal is Marjo het slachtoffer ervan. Een mug presteert het zelfs om haar te prikken onder haar horloge. De volgende dag was de pols zo dik, dat ze haar horloge rechts moest dragen. Sault Ste Marie ligt pal op de grens met de VS, er is zelfs een Canadees en VS deel. Het ligt aan een kanaal dat Lake Superior en Lake Huron met elkaar verbindt. Tussen beide meren is een aanzienlijk niveauverschil. Aangezien er in de omgeving nogal wat delfstoffen (vooral ijzererts) zijn gevonden, bleek het al in de 19e eeuw van groot belang ver het land in met zeeschepen te kunnen varen. Zodoende is er een sluizenstelsel aangelegd waarvan de afmetingen destijds de grootste ter wereld waren. Het stelsel ligt aan de kant van de VS en is alleen vandaar uit goed te bezichtigen. Wij beperken ons tot de Canadese kant waar een sluis ligt voor de recreatie vaart. Verder oostwaarts t.h.v Lake Huron zien veel Schotse namen langs de kant, vooral namen die met Mc beginnen. In Iron Bridge, een piepklein plaatsje, maken we een tussenstop. Er staat een klein museum, de geschiedenis gaat over de familie Tullogh. Zij trouwden en trokken in het huis, maar mijnheer krijgt een ongeluk met een bedrijfsmachine waarbij hij het leven laat. Een paar jaar later hertrouwt mevrouw met mijn Carlysle en ze krijgen 8 kinderen. Het bedrijf wordt met hard werken verder uitgebouwd onder moeilijke omstandigheden. Ja, dat zijn van die mooie geschiedenissen die je dan zo in het land tegen komt. We komen veel verkeersborden tegen met een paard en wagen. Als we het navragen blijken er hier nogal wat Amish people te wonen. Ja mensen, zo gaan de weken op eens best wel snel. We hebben de thuisreis van de camper en ons zelf inmiddels geregeld. Dat betekent dat we in week 32 weer thuis hopen te komen. Er staan de komende weken nog interessante bezoeken op stapel, maar het is toch een kwestie van aftellen.