Ontario II (20)

Leuk om te zien dat er de nodige mensen het blog lezen en/of reageren! Dank hiervoor!
Op onze weg naar het oosten komen we nu ter hoogte van Lake Huron, nummer 2 van de grote meren die wij aandoen. Het noord westelijk deel, dat door schiereilanden wat los ligt van het meer, heet Georgian Bay, ook wel de baai met de 30.000 eilanden genoemd.
We komen uit in Killbear Prov. Park. Als we binnen rijden, kunnen we nog net uitwijken voor een schildpad. In het grote park, waar ook ratelslangen en beren voorkomen, zijn op diverse plaatsen campings met een totale capaciteit van ruim 900 plaatsen. Het bestand aan kampeervoertuigen ziet er hier toch wel heel anders uit dan in de States. Er zijn veel vouwwagens en tenten, maar ook kleine caravans. De plaatsen zijn ook minder geschikt voor traveltrailers en 5th wheel traveltrailers (caravan die rust op dolly in een pick-up trailer). ’s Avonds worden we uitgenodigd bij een mevrouw met haar dochter uit Toronto. Zij is van Nederlandse ouders, maar hier geboren. We zitten gezellig bij het vuur en praten over van alles en nog wat. Het is vooral leuk om zaken van de 2 landen uit te wisselen. Dit is echt een familiepark, veel grote gezinnen, vaak families bij elkaar en er staan veel mensen van NL-afkomst. We hebben met heel veel mensen hier gesproken. Canadezen zijn echt geïnteresseerd in Nederlanders. Je zou kunnen zeggen, we hebben een streepje voor.
We rijden naar Parry Sound waar we een rondvaart maken over de Georgian Bay. De route voert ons langs tenminste 100 van de 30.000 eilanden. Er is veel recreatieverkeer. De meeste eilandjes hebben een gladde rotsachtige ondergrond, maar er staan altijd bomen op. Ze zijn van piepklein tot flink uit de kluiten gewassen. In je onschuld denk je dat het allemaal natuur is. Wel, dat is grotendeels wel zo, maar er zijn veel eilandjes bebouwd met een flink (zomer)huis. Dan is wel het ongerepte eraf, maar ja ook hier speelt het grote geld een rol. We passeren een nest van een visarend en zien een “gewone” arend vliegen. Af en toe wordt er het een en ander omgeroepen om te verduidelijken. Hierin komt aan de orde dat er veel schepen op de grote meren zijn vergaan. Dat komt omdat het hier bij slecht weer flink net zo goed kan spoken als op zee, terwijl de maneuvreerruimte beperkt is. Ook liggen er nog wel wat obstakels, zoals rotsen, net onder de wateroppervlakte. Ja, al die kleine eilanden is een heel bijzonder gezicht, dat wij niet eerder tegen kwamen.
Onze volgende standplaats is Waterloo/Kirchner, dat ligt tussen de Lakes Huron en Erie. Je komt hier veel plaatsen met een Europese naam tegen. Hier worden zelfs oktoberfeesten gehouden. Onze NL-kentekenplaat geeft vandaag weer heel veel respons. Het gaat meest om mensen van Nederlandse afkomst en een toeristenstel uit Friesland dat benieuwd is.
We bezoeken de Royal Botanical Gardens in Burlington bij Hamilton. Het is een fraai aangelegde tuin, waarbij rozen een belangrijke rol spelen. Maar net als een paar maanden geleden zijn we hier wat laat maar nu voor de rozen. De meeste zijn uitgebloeid. Maar er zijn ook andere interessante plekken. Zo is er een medicinale hoek. Allerlei planten waarvan wordt verteld voor welke aandoening ze zouden kunnen helpen. Ook lopen we een kort trailtje over vlonders door een bos.
We rijden door naar Beamsville. Hier woont de zoon van een fietsvriend met zijn vrouw. We mogen hier een paar dagen verblijven. We worden direct hartelijke welkom geheten. Onze gastheer, die een prachtig huis bezit met zijn vrouw, heeft hier samen met partners meerdere tuinbouwbedrijven. Zijn vrouw is therapeut in de medische wereld. ’s Avonds eten we gezellig met z’n vieren en daarna bezoeken we nog een paar mooie plekjes in de buurt bij wineries. Als we ’s avonds op de veranda zitten, komt er zo maar een kolibrie langs om wat van het suikerwater te proeven. De enorme frequentie van zijn vleugels geeft een heel speciaal geluid. Wij hadden geen idee dat je dit hier kon verwachten.
Beamsville ligt op een schiereiland dat wordt gevormd door de Lakes Ontario en Erie en de Niagara River. Zo halverwege de rivier liggen de beroemde Falls.
We rijden op aanraden van onze gastheer naar Fort Erie. Daar gaat de Niagara River vanuit Lake Erie op weg naar de Falls. Langs de rivier ligt de kronkelige Niagara Parkway met veel plaatsen om even op gemak te kijken naar deze machtige rivier. Bij de Falls is het een drukte van belang. We parkeren de camper en lopen naar de rivier, die hier al behoorlijk wild is. Dat wordt gaande weg steeds erger. Boven de Falls zelf hangt een gordijn van waternevel. Hier stort het water zo’n 52 m naar beneden. Het is niet de hoogte die het hem doet, maar de uitgestrektheid in de vorm van een hoefijzer is gigantisch. Ook de hoeveelheid water is zo groot. Naast de Canadese Falls, is er ook nog een Amerikaans deel. De hoeveelheid water is slechts 10% van die van de Canadese, maar 10% van veel blijft veel. Ook deze watervallen mogen er zijn. In Niagara City is van alles te doen. Er staan torenhoge hotels van de grote merken zoals Marriot e.d., een soort Euromast als viewtower, een Zip-line, casino’s enz. Ja de commercie heeft hier goed z’n draai gevonden. Het is mogelijk om met een boot vlakbij het stortbekken van de Falls te komen. Er wordt massaal gebruik van gemaakt. Na wat dubben, besluiten wij het ook te doen. Iedereen krijgt een plastic jas uitgereikt. Langzaam varen we er naar toe totdat je je helemaal binnen het hoefijzer bevindt. Het is niet alleen nevel maar ook druppels, alsof je in een regenbui zit. De kracht waarmee dit alles gebeurt is heel indrukwekkend.
Bij heel warm weer brengen we de volgende dag een bezoek aan het tuinbouwbedrijf, waar onze gastheer mede-eigenaar van is. Het ligt in het noordwesten van het schiereiland. Dit relatief kleine gebied ligt ca. 60 m onder het niveau van het achterland en vormt op deze wijze z’n eigen microklimaat dat uitstekend geschikt is voor tuinbouw. Het bedrijf ligt midden tussen de druiventeelt voor wijn (wineries). Bij aankomst rijden we een groot bedrijfsterrein op dat ligt tussen 2 reuze kassen (totaal ca. 34 ha). Eerst volgt een rondleiding door het kantoor en worden we voorgesteld aan enkele sleutelpersonen. Hij vertelt ons over de historie van het bedrijf. Dan krijgen we een rondleiding door een van de kassen. Als je binnen staat kun je amper de overkant van het pad zien, die is nl. zo’n 460 m verder. Er worden in hoofdzaak paprika’s geteeld, maar ook pepers en aubergines zitten in het assortiment (op een 2e bedrijf). Alles is gebaseerd op hydrocultuur (steenwol). Er wordt geplant in november in hoge lichte kassen. De teelt is bijna jaarrond want deze eindigt eind oktober terwijl in maart de eerste nieuwe oogst al weer plaats vindt. Voor het transport van kas naar sorteerruimte wordt gebruik gemaakt van een volledig geautomatiseerd verzonken magnetisch systeem dat robotkarren aandrijft die met vele sensoren worden bestuurd. In de sorteerruimte staan reusachtige machines opgesteld. De vruchten worden heel geavanceerd gelijktijdig op grootte en gewicht gesorteerd. Er vinden op verschillende momenten kwaliteitscontroles plaats. Dit geschiedt geautomatiseerd, maar de mensen aan de sorteervakken hebben de eindcontrole. Het afzetgebied reikt naast Canada, tot ver in de VS in een cirkel van ca. 1000 km. Bij de rondleiding wordt ook aandacht besteed aan biologische bestrijding, het hele watermanagement met bemestingssysteem, de stookruimte (gas) compleet met back-up voor geval van stroomuitval (NSA), CO2 productie i.c.m. warmwateropslag en een CO2 back-up voor warme tijden als er niet of minder wordt gestookt. We zijn bijzonder onder de indruk van wat onze gastheer samen met z’n vennoten hier in ruim 20 jaar heeft gerealiseerd, chapeau!!
We rijden door naar Niagara on the Lake. Het is een bijzonder bloemrijk stadje. Dan komen we uit het Queenston park, een fraaie lommerrijk park met als letterlijk en figuurlijk hoogtepunt (56 m) het standbeeld major generaal Brock. Hij ging namens de Engelsen voor in de strijd tegen de Amerikanen in 1812. In de draagkolom van het monument is een wenteltrap aangebracht. Ondanks het warme weer beklimmen we de toren met als beloning een prachtig uitzicht over de rivier de Niagara. Hoewel de lucht al flink begint te betrekken rijden we daarna naar de flowerclock, een klok geïntegreerd in een bijzonder kleurrijke bloemenbed.
’s Avonds gaan gezellig met z’n vieren naar restaurant The Lakehouse waar we van een heerlijk diner genieten.
Bij opnieuw warm weer neemt onze gastheer ons op zaterdag mee naar de sluizen in het Wellenskanaal. Dit is een onderdeel van de Great Lakes of St. Lawrence Seaway. Dit is een weg voor zeeschepen tussen de Atlantische Oceaan bij de monding van de St. Lawrence rivier tot aan Lake Superior over een lengte van bijna 1200 km. Het is een (zomer)vaarweg die al dateert van bijna 200 jaar geleden, maar steeds verder is geoptimaliseerd door nieuwe kanalen of de kanalen te verbreden/verdiepen. Wij zien hoe schepen van 150 m en langer worden geschut. Meestal past de breedte maar net in de sluis. Tijdens het schutten worden de schepen met een soort zuignapsysteem aan de wal geplakt. Dit beweegt met de waterstand mee, maar houdt het schip op z’n plek. Nooit eerder gezien. Ook is er een bar/kabelsysteem dat moet voorkomen dat het schip doorschiet en de sluisdeur verplettert. Er worden tijdens onze aanwezigheid diverse schepen geschut. Het gaat allemaal uiterst secuur, want de speelruimte is klein. Heel indrukwekkend om zo’n schip nauwelijks zichtbaar de sluis te zien invaren, waarna je gestaag omhoog ziet komen en als een reus de sluis verlaat. Alleen al om dit schiereiland te passeren, moet je rekenen met een hele dag, kosten 40.000 CAD. Er moet in het kanaal over meerdere sluizen zo’n 100 m hoogteverschil worden overbrugd. Dan gaan we nog even langs bij een historische zaagmolen die wordt aangedreven door een turbine in de waterloop. Er wordt in deze omgeving heel veel met waterkracht gedaan. De belangrijkste is de opwekking van elektriciteit. De Niagara speelt hier een hoofdrol. Men beheert de waterstand zodanig dat er overdag veel meer water loopt over de watervallen om de toeristen te plezieren, dan ’s avonds. Dan worden bekkens gevulde om vooral overdag veel elektriciteit te kunnen winnen. Ja, ze zijn hier heel wat mans.
Op zondag nemen wij met enige weemoed afscheid van onze gastheer en -vrouw om onze weg verder oostwaarts te vervolgen.
Het is een erg lang verslag geworden, maar vooral tijdens het verblijf op het schiereiland (echt een aanrader!!) is veel te beleven.