Vanuit Mnt Isa naar het noorden

Mnt Isa is een interessante stad. Dat zou je van een mijnstad misschien niet verwachten, maar toch. We bezoeken op maandag vanuit het bezoekerscentrum een ondergrondse mijn die als museum is ingericht. We krijgen een helm met koplamp, die wordt gevoed uit een zware accu die je aan een koppel om je middel moet bevestigen, een (weggooi) overall en je mag een paar passende laarzen uitzoeken. Onze gids is een jongeman van een jaar of 30. Hij vertelt vooraf al van alles. Het blijkt wel dat het Aussie Engels voor ons niet zo gemakkelijk is te volgen als hij niet heel duidelijk spreekt. Als je heel geconcentreerd blijft is het moeizaam te volgen. Dan gaat de groep, die uit ca 20 personen bestaat, in 2 delen met de lift naar de mijn op zo’n 10 m diepte. Deze is voor ons gevoel redelijk realistisch ingericht. We rijden met een klein krakkemikkig treintje naar het centrum van de mijn. De gids vertelt over de werktuigen die destijds werden gebruikt en ook hoe het tegenwoordig gaat. We lopen allerlei zijgangen in waar de diverse werktuigen, soms werkend, staan opgesteld. Dan zijn we aan de ondergrondse koffie toe waarbij, gezeten aan 2 lange tafels, vragen kunnen worden gesteld. In het gebied gaat het om de delfstoffen koper, zink, nikkel en lood. De jonge gids, die zelf met wisselend succes ook 3 jaren in een mijn heeft gewerkt, weet allerlei voorbeeld te vertellen hoe het er aan toegaat. Het is een interessante excursie. In de middag bezoeken we het Riversleigh Fossil Centre. Er wordt een film vertoond over allerlei fossielen van prehistorische dieren uit dinotijd, waarbij onderscheid wordt gemaakt tussen 30 mio jaar en 20.000 jaar met nog 2 tussengelegen perioden. Erg interessant. Tenslotte bezoeken we het Isa Experience and Outdoorpark. Het gaat om een prachtige tuin met erg verschillende soorten mooie planten met een toelichting erbij. Het is erg mooi aangelegd. Ook komt de historie van het gebied incl. goldrush en mijnbouw uitgebreid aan de orde. Alles bij elkaar is het een interessante en welbestede dag.
Op dinsdag besluiten we nog 2 dagen bij te boeken op deze fijne camping. We brengen een bezoek aan het Moondarra meer. Dat ligt op een afstand van 17 km van de camping. Het is een mooi kunstmatig met een stuwdam in 1956 gevormd meer, dat dient voor de watervoorziening. Eigenlijk ziet het er best wel natuurlijk uit met mooie uitzichten. Om een deel van het meer zijn recreatie en picknickplaatsen ingericht. Er staan zelfs gasgestookte bbq’s. Het meer trekt veel vogels aan, dus kun je wat aan birdwatching doen. We komen veel Australiërs (met net als wij een hoog grijs gehalte) tegen, die met elkaar aan het “sjozalizen” zijn. Dat zijn soms gesprekken van meer dan een uur.
Op woensdag lopen we naar het ondergrondse ziekenhuis dat nu als museum is ingericht. Het ziekenhuis is gebouwd tijdens de oorlog in 1942. Toen op Darwin en Katherine de Japanse bommen vielen, dacht men in Mnt Isa (gezien het economisch belang): wij zijn de volgende op de lijst van de Jappen. Er is toen met man en macht in tijd van 15 weken een klein ziekenhuis gebouwd onder een heuvel. Het werk werd verricht door mijnwerkers die een 2e shift op een dag draaide. Omdat Mnt Isa nooit is getroffen door een bom, is het nooit gebruikt. Het is daarna in verval geraakt, maar eind negentiger jaren is het idee ontstaan het te restaureren aan de hand van foto’s en het als zodanig als museum in te richten dat wordt gerund door vrijwilligers.
Op donderdag nemen we na 4 dagen afscheid van de fijne camping in Mnt Isa. We rijden over een afstand van ongeveer 120 km naar Cloncurry, een plaatsje dat niet zoveel voorstelt. Er komen hier veel roadtrains met erts langs. De temperatuur is al weer aardig aan het oplopen richting tropische waarden. De nachten zijn veel minder koud.
Vandaag rijden we over een afstand van bijna 400 km naar Normanton. Het gebied waarin we zitten heet hier “Gulf”. Dat is afgeleid van de Gulf of Carpentaria, een stuk open zee aan de noordkust. De wegen worden wat smaller. Vooral tot aan Bruce Willis Roadhouse rijden we langs veel kadavers van kangoeroes. Ze zijn er dus wel die kangaroes, maar overdag zie je ze niet. Voorbij dit roadhouse is de rijweg voor een deel maar een auto breed met aan weerszijden een stoffige gravelstrook. Als er een tegenligger aankomt moet je dus allebei met een wiel door het stof. Gelukkig komen we hier geen roadtrain tegen. Kort voor Normanton worden we aangehouden door de politie voor een routinematige alcoholcontrole. Een team van 4 agenten verwijzen alle weggebruikers naar de kant. Na het tonen van mijn rijbewijs en blazen, waarbij ik mededeel alleen koffie en thee te hebben gedronken, mogen we weer door. Bij aankomst lopen we nog even door het historische dorp en bezoeken het klassieke statonnetje met een piepklein museum.