Van Byron naar Nambucca Heads

Op de eerste plaats weer hartelijk dank voor jullie reactie. Sorry dat het weer een heel verhaal is geworden, maar we hem weer veel beleefd.
Op dinsdag bezoeken we Byron Bay. Eerst hebben we getwijfeld omdat uit de boeken en overlevering blijkt dat het erg toeristisch is. Dat laatste wordt ook direct bevestigd. Maar de omgeving van de vuurtoren is toch wel indrukwekkend. Het gaat niet alleen om de vuurtoren zelf, dat als monument overal bovenuit steekt, maar de ligging op een grote rotspunt die ver uitsteekt in zee. We treffen het ook erg. Het is bijna vloed, er staat een flinke bries en het is aan de ene kant wat dreigend, maar aan de rand daarvan schijnt de zon. De lichtval en omstandigheden zijn ideaal. De golven, van die grote rollers, spatten uiteen op de rotsen. Het is een fantastisch schouwspel! Omdat het strand maar heel langzaam afloopt, is de branding zo indrukwekkend breed en sterk. We zitten hier trouwens ook op het meest oostelijke puntje van Australië (vaste land). Dat nemen we nog maar even mee. We volgen nog een stukje de kustlijn waarbij we een look-out passeren met veel surfers. Het is duidelijk dat de timing van het surfen op de golven erg belangrijk is. Met veel inspanning wordt er daarna weer teruggeroeid op de plank. Na nog een stukje Pacific Hwy besluiten we te overnachten in Evans Head, een leuk plaatsje met een verrassend mooie camping aan zee.
Op woensdag zakken we weer wat verder af naar het zuiden. We zien langs de Pacific Hwy toch weer de nodige sucre cane (suikerriet). In Grafton nemen we een binnenweg naar Cathedral NP. In het begin is het een vrij rechte weg door een golvend groen landschap. We zien veel boerderijen met in hoofdzaak koeien. Een stuk verder bij Nyboida wordt het meer geaccidenteerd met sterk meanderende wegen. Geleidelijk stijgen we uiteindelijk naar 1255 m op de Native Dog (bush) camping aan de noordkant van het park. Er staan een stuk of 8 eenheden op de camping. We passen er nog gemakkelijk bij. Hier is het wel heel primitief. De enige “luxe” is een poepdoos. Zelfs water ontbreekt. Maar dat is voor een nacht geen probleem. We zijn geheel self supporting. We maken nog een korte wandeling. Het is de Warrigal Track. De wandeling staat in het teken van granite bolders (grote bolvormige stenen) en de dingo’s. Deze laatste heeft hier een belangrijk leefgebied. We passeren ook een drinkplaats van deze dieren, maar zelf zien we ze niet. Het is op deze hoogte wel fris. Er kan in de winter (en dat is het nu) zelfs sneeuw vallen. Gelukkig staat er vandaag geen wind. Bijtijds met veel dekens slapen en morgen gezond weer op.
Op donderdag rond een uur of 4 in de nacht moeten we naar het toilet. Er is wel wat moed voor nodig. Het is aarde donker (alleen de maan), het is steenkoud (2 gr) en dan nog op zo’n doos. Om warm te worden moeten we echt alle zeilen bijzetten. Deze temperatuur is een laagterecord.
We rijden naar Barokee rest area in het centrum van Cathedral Rock NP. Daarvoor moeten we wel eerst nog zo’n 7 km over een gravelroad. Daar maken we de Borokee walk, een wandeling om Cathedral Rock. Het pad is eigenlijk bijna omzoomd met van die grote bolders. Soms liggen ze wel drie hoog. Hoe verder we komen, hoe meer en groter de bolders zijn. Dit is heel indrukwekkend. Van de Cathedral Rock zelf, een hoog groot donker grijs, massief blok, zien we maar weinig vanwege de bomen die erom heen staan. In het begin van de wandeling hadden we even onze twijfels, maar resumerend was de beloning van de inspanning het zeker waard. Daarna rijden we naar de Wollomombi falls, de op een na hoogste van Australië. Het is niet alleen de waterval maar vooral de gorge waarin deze ligt die de schoonheid zo groot maakt, echt prachtig. We rijden daarna de Waterfall Way (Ebor Falls). Langs de weg afwisselend bushland en grote boerderijen. Prachtige landschappenuitzichten en weer die ruimte. De uitzichten zijn zo wijds vooral op een heldere (frisse) dag als vandaag. Naast de schoonheid is vooral dat voor ons het meest opzienbarende in dit onmetelijke land.
Op vrijdag zitten we al heel snel in Dorrigo NP (World Heritage!). Dit staat bekend als een van de meest toegankelijke en oudste parken in Australië. Wij lopen na de Lyre Link Track, de Wonga Walk. Het pad is geasfalteerd, maar daar wordt als verklaring voor gegeven dat op deze wijze de erosie op de grond tot het minimum beperkt blijft. We bevinden ons nu in de sub-tropen (ca 30 gr. zuiderbreedte) op een hoogte van ca. 800 m. Het is droog rainforest. Dit park is zichtbaar heel goed onderhouden. Er staan veel naamborden van flora en fauna, maar ook verwijzingen naar de Aboriginals. We zien weer 400 jaar oude Eucalyptussen, redwood bomen die geleidelijk door ficussen (ik heb eerder abusievelijk vijgenbomen geschreven) worden gewurgd. Het meest imponerende in dit park is de kakofonie aan vogelgeluiden. Het is een waar genoegen om dit aan te horen. Vooral de interactie tussen de vogels onderling is erg interessant. De meeste indruk op ons maakt de Eastern Whip Bird. Die heeft een roep die geleidelijk begint en dan tot een soort explosie aanzwelt. Jammer is wel dat je deze vogels alleen maar hoort en niet ziet. Op vloerniveau zie in hoofdzaak kleine vogels. Maar deze kunnen ook mooi zijn! We passeren 2 watervallen, nl. de Tristiana en Showerfalls. Vooral de laatste ligt prachtig in de zon, waardoor er regenboog effecten ontstaan. Vermeldenswaard is nog het tot in de puntjes verzorgde Visitor Centre. De vertoonde natuurfilm, opgenomen in de omgeving, is erg mooi. Hier zitten zeer gemotiveerde mensen achter.
Al zien we dan relatief weinig vogels in het park, op de camping in Nambucca Heads lijkt het wel een volière. De mooiste kleuren kleine papegaaien vliegen in het rond, doen zich tegoed aan bloesems of zaden in de bomen en maken soms erg veel kabaal. Maar van ons mogen ze. Op de Captain Cook (daar heb je hem weer) look out zien we in de verte walvissen in het water stoeien.
Op zaterdag is het behaaglijk zacht weer. Ries heeft gelijk, als de wind draait kan het zo veranderen. Of die is gedraaid weet ik niet, maar er is praktisch geen wind. Heerlijk, voor het eerst sinds lange tijd gaan de zonnehoeden weer op.
Vandaag staat in het teken van de was, rust en voorbereiden voor Sydney. Eigenlijk wisselen we kust en hinterland steeds met elkaar af. Aan de kust kun je dan je rust pakken, je indrukken verwerken en weer plannen voor de komende dagen uitwerken. We verzamelen steeds veel gedetailleerde info, want die heb je echt wel nodig. Soms is het twijfelachtig hoe de conditie van de wegen is (ook detailkaarten lopen soms achter) en/of er wel een overnachting mogelijk is.
In de middag verkennen we Nambucca Heads. De pier wordt geflankeerd door grote rotsblokken voorzien veel kleurige tekeningen (modern rock art) en soms mozaïek met lief en leed (RIP en huwelijksaanzoek als uitersten). Het stadje is verder niet echt bijzonder, maar de ligging is magnifiek. Een grote lagune, de zee met z’n sterke branding en de daarin uitstromende rivier, de zandeilanden bij eb, echt een plaatje.