Snowy’s, Eden en Koala’s

Op de eerste plaats weer hartelijk dank voor de leuk reacties op het log of via de mail.
Op maandag worden we gewekt met zon. Wel is het koud, 2,8 gr in de camper. Vandaag gaan we naar Thredbo in Kosciuszko NP. Eigenlijk wordt dit in de volksmond in Au de Snowy Mountains genoemd. Mnt Kosciuszko is met 2220 m de hoogste berg van AU. Dit is hèt skigebied van AU. Onderweg zien we veel geel gekleurde hellingen afgezet met Snow gum bomen of terwijl Eucalyptus en op de achtergrond sneeuwtoppen. Alles bij elkaar een mooi gezicht. In Thredbo maken we een wandeling die deels langs een riviertje en deels door een regenwoud loopt. Het regenwoud moet je je hier heel anders voorstellen. Geen palmen of varens, bijna alleen maar snow gums. Ook lopen we nog een stukje over een skihelling. Hoewel het gisteren hier hogerop nog heeft gesneeuwd, is de sneeuw hier op een streep na verdwenen. Het is een bruin verdorde grashelling zoals je dat in de Alpen in het voorjaar ook wel ziet. In Thredbo is ook een groot skistation met de nodige liften. In de tweede helft van de middag zitten we heerlijk in de zon op de camping. Dat is toch wel weer even geleden.
Op dinsdag beginnen we met een wandeling langs het meer van Jindabyne vanaf de camping naar het dorp. Het pad kronkelt en gaat op en af. Het mooie weer geeft een goed uitzicht over het kunstmatige meer, waarin diverse eilandjes liggen. Hier op 900 m is het voorjaar nu echt aan het ontluiken. De populieren (zijn hier ook) lopen uit, de meidoorn en de prunus staan in bloei. En dat bij zo’n lekkere temperatuur, heerlijk.
Dan gaan we op weg naar Eden. We kiezen een binnenweg die dwars door de Snowy Mountains loopt. Wat een geweldig landschap. Het zicht reikt zover, bijna 360 gr om je heen een wat geel golvend landschap tot aan de horizon. Hier en daar wat koeien of schapen, maar meestal een volkomen leeg landschap met af en toe een Snow gum! Je komt bijna niets tegen, ook nauwelijks dorpen. Als er dan een is, dan wordt aangegeven dat het om 200 inwoners gaat. Om een paar dorpen te noemen: Beloka en Dalgety. Je kunt foto's maken (hebben we ook gedaan) maar het is niet te vatten zo indrukwekkend. Je moet het echt gezien hebben, dan kun je het op je eigen harde schijf opslaan. Na Bombala rijden we door Tantawangalo section (NP), hier vind je weer veel Eucalyptus bomen. Het was weer een geweldige dag.
Op woensdag ontbijten we lekker in de zon. We beginnen met een bezoek aan het Killer Whale Museum in Eden. Eden ligt aan een baai (Twofold Bay) vergelijkbaar met Jervis Bay, maar dan met een grotere monding naar zee. In deze baai verblijven regelmatig de Humpack Whales. In de 19e en begin 20e eeuw is er veel op walvissen gejaagd in deze baai en omgeving. Het museum geeft een impressie over hoe het is geweest. Men distantieert zich nu heel nadrukkelijk van de walvisvangst. Ook de killer whale (de orca) komt nadrukkelijk aan de orde. Er gaat ook een legende van “Old Tom” een killerwhale die met de walvisvaarders samenwerkte. Er wordt ook een overzicht gegeven van alle soorten walvissen die er bestaan. Een van de conclusies is dat de Humpack Whale, waar wij eerder over schreven, nog maar een kleintje is. De Blue Whale (blauwvin vis) is meer dan 2 maal zo groot. Een volwassen mannetje kan tot 100 ton (vergelijkbaar met 28 Afrikaanse olifanten) worden!
Na het bezoek zakken we verder af naar het zuiden en wel naar Marlo, een gehucht aan de Bass Strait (de zeestraat tussen het vaste land en Tasmanië), op een kleine 400 km oostelijk van Melbourne. De kust is hier bijzonder omdat er tussen de zee en het vaste land meren liggen met zandplaten er tussen. Het geheel is onderhevig aan de getijden en verandert dus steeds, een fraai gezicht.
Op donderdag is ons doel Raymond Island. Op dit eiland, dat met een veerpont is te bereiken, is een wandelroute uitgezet om de koala’s te spotten. De eerste beste boom vanaf de ferry is al raak. Maar deze zit helemaal in elkaar gedoken te dutten in de oksel van een Eucalyptus. Dat is de favoriete boom van de koala. Het is het enige dier dat de stugge vettige bladeren van deze boom kan verteren. Maar dat doet hij wel slapend. Maar even verder hebben we meer geluk. Deze is half ontwaakt. Je kunt het wollige dier met zijn lieve kopje met kleine oortjes heel goed zien. We zien er bij elkaar een stuk of 10 en zijn heel content. We rijden nog zo’n 70 km verder richting Melbourne.