Great Ocean Road

Vanuit Phillip Island zijn er 2 mogelijkheden om naar de Great Ocean Road te reizen nl. via Melbourne of een ferry-oversteek van Sorrento (veel Italiaanse plaatsnamen in deze streek) naar Queenscliff. Het eerste is een flinke omweg met een tolweg, de tweede is een relatief dure, maar wel een leuke 40 minuten durende overtocht. We kiezen op dinsdag voor het laatste. We reizen via Mornington en Bellarin Pensinsula.
Op woensdag beginnen we aan de Great Ocean Road, volgens verschillende boeken een van de mooiste kustwegen op onze aarde. De weg, die even voor Lorne echt begint, is aangelegd kort na WO I. Jonge militairen die terugkwamen van het front in Europa (vooral Turkije) hebben jaren aan deze weg gewerkt. Het werk is fasegewijs, afhankelijk van beschikbare middelen en mensen, uitgevoerd van 1919 tot 1932 met de gereedschappen die toen beschikbaar waren. Er moesten tal van lastige punten worden overwonnen, waarbij duizenden m3 rots werden weggehakt. Dat is ook duidelijk te zien, enerzijds aan de weg zelf en anderzijds aan de gedenktekens die je aantreft. Het is een panoramische weg geworden! Iedere keer bekijk je de verschillende stukken van de kust weer vanuit een andere hoek. Het is namelijk voortdurend draaien en keren omhoog/omlaag op deze weg, inspannend maar mooi. De grote rollende golven slaan te pletter op de rotsen. Even voorbij Torquay wordt er veel aan wavesurfing gedaan. Er is in deze plaats zelfs een museum over dit onderwerp. We rijden langs allerlei uitzichtpunten zoals Bells Beach, Point Addis, de vuurtoren bij Aireys Inlet, Eagle Rock en Memorial Arch. Het zijn stuk voor stuk plaatjes. Onderweg wordt ook tussentijds ruimschoots de gelegenheid geboden om te stoppen en kiekjes te maken. We besluiten te overnachten in Bimbi (nabij Apollo Bay) in het Great Otway NP. We leven hier onder de koala’s. Laat in de middag loopt er zowaar een, zonder aarzeling, over de camping om een stukje verder z’n sterke klauwen weer in een boomstam te zetten. Het zijn zulke lieve ontwapende beesten. Ook lopen we nog even naar een look out waarbij we opnieuw een mooi overzicht over de Oceaan hebben.
Op donderdag deel 2 van de Great Ocean Road, deze zigzagt van de kust naar het binnenland. We zien veel golvende weilanden, allemaal erg groen. Er valt hier 2 m neerslag per jaar. Ter hoogte van Port Campell wordt de kust weer interessant. Hier liggen namelijk de 12 apostelen. Dit zijn kalksteen rotsen die a.g.v. erosie als eilanden in zee staan. Deze erosie is een voortdurend proces. Ze zijn als het ware losgemaakt van vaste land Inmiddels zijn van de 12 nog maar 8 apostelen over. Ook vreet de zee steeds aan de kust. Er ontstaan op deze wijze prachtige figuren. Heel goed zijn de diverse waterstanden herkenbaar door ringen op de rotslichamen. Hoewel de 12 apostelen het bekendst zijn, staan er verder op nog andere, vaak grote, figuren. Deze luisteren naar illustere namen als The Arch (boog), The Grotto en London Bridge. De laatste is niet meer compleet. Het aan land grenzende deel is namelijk in 1990 ingestort. Gelukkig bevonden er zich toen geen mensen op. Maar op het overblijvende deel, dat toen van het land was geïsoleerd, moesten 2 mensen met een helikopter worden bevrijd. Langs de kust van Great Ocean Road zijn in de loop van de eeuwen veel (55) schepen vergaan. Vooral in de tijd van zeilschepen was dit het geval. Een deel van de kust wordt dan ook shipwreckcoast genoemd. Alles bij elkaar is het een erg indrukwekkende prachtige kustweg.
Op vrijdag verblijven we in Warrnabool. We zijn aan wat rust toe. Eindelijk vandaag zo’n 23 We lopen naar het levendige en aantrekkelijke stadje. Het havengebied is een parkachtige omgeving. Er staan erg veel monumenten. Het gaat o.m. om WO I en de Vietnamoorlog. Maar ook pioniers zoals Vasco da Gama komen aan de beurt. Langs Ladybay, de eigenlijk (oorspronkelijke walvis en zeerobben) haven, ligt een mooi wandelpad. We zitten op een rotsblok (vulkanisch) bij het havenhoofd. De zee i.c.m. de rotsen blijft fascinerend. We hebben er vaak naar gekeken en over verteld, maar het blijft heel boeiend. Als je wat langer kijkt en ziet dat het tij verandert, wordt de het spel van het water weer anders. De 2 kortbij gelegen eilandjes Middle en Merri Island zien er mooi uit. Over de eerste, ligt een wat paar paarse gloed vanwege de bloemen. Hier wordt getracht de pinguïn kolonie, die tot 10 stuks was gedecimeerd in 2005, weer wat op pijl te krijgen door ze te beschermen tegen hun vijanden met een speciaal opgeleide Franse hond. Via een omweg lopen we via een park (Lake Pertobe) weer terug naar de camping.