Wilsons Prom en de pinguïns

Op vrijdag rijden naar het zeer geliefde Wilson Prometory NP. Dit grote park, in driehoek vorm, is het zuidelijkste (ruim 38 Zb) deel van het continent van Au. We hebben voor de zekerheid een camping in Yanakie gereserveerd. Als we er aankomen is het erg rustig. Wat blijkt, het park is net weer een week open na een grote overstromingen in maart van dit jaar. We wisten dat niet en hebben dus mazzel. Aan de andere kant is het wel zo dat er paden nog zijn afgesloten wegens herstelwerkzaamheden. De overstroming is de 2e rampspoed in 2 jaar. In 2009 is er 25000 ha verbrand.
De begroeiing lijkt bij ons vergelijkbaar is met een duinlandschap. Het zijn wel heel andere boomsoorten, waarvan er veel in (witte) bloei staan. Het ruikt heerlijk fris. We aanschouwen een paar prachtige uitzichten. Het gaat om een kleine baai i.c.m. de zee en op de achtergrond prachtig gevormde eilandjes. Ook zien we nog veel de door de brand aangerichte schade in de vorm van kale bomen.
Op zaterdag rijden we naar five mile road in het park. De wandeling voert door een bos met in hoofdzaak banksia’s. Dat lijkt een soort oerboom. Niet echt mooi, knoestig en kronkelig. De bomen dragen een soort dennenappel als vrucht. Hierin zitten zaden die vogels aantrekken. De oude vruchten zitten er nog in, terwijl hier en daar al weer bloemknoppen van het nieuwe seizoen zitten. Onder de bomen komen o.m. varens voor. Deze lei(ij)den op de zandgrond een kwijnend bestaan. Ook zien we grasbomen, echter sommige zijn verbrand. In Millers Landing groeit het meest zuidelijk mangrove bos. Het is beperkt van omvang. Vervolgens lopen we via een verbindingsweg naar Vereker Outlook. Het terrein blijft ongeveer hetzelfde wat betreft de bomen. Wel lopen we al snel langs grote stenen (bolders). Het pad slingert zich tussen de stenen door naar boven. Daar heb je een uitzicht op de zee aan beide zijden van het schiereiland. De eilandjes, soms niet meer dan een klein stukje grond dat net boven water uitsteekt, liggen er mooi bij. Heel goed is te zien hoe smal de verbindingsstrook tussen het vaste land en het schiereiland is. Jammer dat het niet zo helderd is, maar wij prijzen ons al gelukkig dat het weer meevalt t.o.v. de voorspellingen. De tweede helft van de middag vertoeven we lekker rustig op de camping, waar kort na aankomst een stortbui valt. Weer hebben we veel mazzel gehad!
Op zondag gaan we door naar Phillip Island. Het water komt met bakken uit de hemel. Als we de verbindingsdam naar het eiland naderen, wordt het beter. Het waait wel hard. In de middag verkennen we het dorp Cowes, de hoofdstad van het eiland. De zon is inmiddels doorgebroken, maar toch is het nog koud. In het visitor centre bevestigt men dat de temperatuur nu ruim 20 C zou moeten zijn. We mogen blij zijn als het (met de zon erbij) 15 halen. Het belangrijkste doel van ons bezoek is de pinguïnparade. We moeten hiervoor uiterlijk om 19.15 u op het uiterste zuid-west punt van het eiland zijn. Er is een heel centrum gebouwd t.p.v. de pinguïnkolonie. Het gaat om de kleine pinguïn, ca 30 cm hoog en ca 1 kg zwaar. We lopen via boadwalks naar de tribune direct aan zee en nemen hier met vele (honderden) anderen plaats. Het is al flink schemerig (20.00 u) als de eerste aan land komen. en naar hun nest gaan. Ze zijn dan de hele dag op ca 15 km uit de kust bezig geweest om te provianderen. Eerst dralen ze nog wat in de stevige branding. Maar dan steken ze kordaat het strand over op weg naar hun in de duinen aanwezige nest. Eerst gaat het om groepen van ca 10, later ook kleinere groepen. Als we langs de boardwalks terug lopen is het een gesnater van belang. Overal zijn luidruchtig de pinguïns aanwezig. Soms lopen ze een stuk met ons op nog (achter een railing) onderweg naar hun nest. Eigenlijk nu pas blijkt hoe groot de kolonie is. Later blijkt dat ze niet allemaal iedere dag naar zee gaan. In de broedtijd wisselen mannetje en vrouwtje elkaar af. Het is jammer, maar begrijpelijk, dat er geen foto’s gemaakt mogen worden.
Op maandag huren we fietsen. Dat is (te) lang geleden. We hadden dat in Canberra al willen doen, maar daar was het te koud en te nat. Het zijn prima karretjes van merk Specialized. Er zijn op Phillip Island, op beperkte schaal, fietspaden. Ze lopen wel langs de drukke wegen. Dat is dus een minpuntje. We fietsen vanuit Cowes naar New Haven. Dat is vlakbij de dam die het eiland verbindt met het vaste land. Het is winderig maar in de morgen droog, in de middag lukt dat laatste niet geheel. Op terugweg rijden we door Oswin Roberts Reserve. Hier zouden ook koala’s en walibi’s zitten. We zien ze echter niet. Het is alles bij elkaar een aardige tocht. In namiddag werken we de plannen voor de nog resterende weken op het vaste land uit.