Nitmiluk NP en naar het zuiden

In Nitmiluk bezoeken we in het westen de Edith Falls. Het zijn 3 op verschillende niveaus ontstane meertjes die via watervallen in elkaar overlopen. Om het geheel goed te kunnen overzien maken we een mooie interessante wandeling. In het zuiden van het park heb je Katherine Gorge. Vanaf een mooie goed geoutilleerde camping lopen we een van de “South Walks”. Deze eindigt op een punt met een prachtig uitzicht op de Katherine River. Langzaam zakken we af naar het zuiden om in Mataranka uit te komen. In feite is het niet veel meer dan een roadhouse, maar 7 km landinwaarts ligt een thermische bron. De bron valt wat tegen, maar de mooie camping maakt veel goed.
We gaan nu sneller afdalen naar het zuiden. Als we voor het eerst de auto verlaten, na zo’n 160 km, is het al voelbaar frisser, maar het blijft een strak blauwe lucht. De weg is eindeloos. De zogenoemde roadhouses, een benzinepomp met winkeltje, een “motel en camping”, is het enige wat ze te bieden hebben, liggen gemiddeld zo’n 80 km uit elkaar. Tussenin is er praktisch niets. Ogenschijnlijk is het allemaal saai en veel van het zelfde. Maar als je goed gaat opletten zie de vegetatie toch steeds iets veranderen. Eerst zien we solitaire bomen voorzien van klein gevormd blad, om de verdamping zoveel mogelijk te beperken, met een hoge dorre grassoort als vegetatie er onder. Vaak is het gras al kort na de regentijd gecontroleerd afgebrand (om latere snelle uitbreiding van branden te beperken) hetgeen resulteert is zwart geblakerde onderstammen van de bomen. Dan volgt geleidelijk een meer heesterachtige begroeiing. Een belangrijke groeier daarin is een struik met gele bloem. Je zou het een beetje kunnen vergelijken met een brem, maar dan minder uitbundig. We komen zowaar weer tweemaal een zwaar bepakte fietser tegen. Dat roept natuurlijk bij ons direct weer allerlei associaties op!
Vooral aan het begin van de dag zien we nogal wat kadavers van kangoeroes op de weg liggen. Deze trekken roofvogels aan. Deze moeten vaak halbrekende toeren uithalen om zelf geen slachtoffer te worden van het verkeer. Dan natuurlijk de “roadtrains”. Dat is werkelijk ongelofelijk. Het is meestal een vrachtwagen met 2 aanhangers. Soms zitten er in de aanhangers stuurgewrichten om het geheel wendbaar te houden. Ik heb bij een benzinestation zo’n train uitgestapt en kwam aan ruim 50 m. De Stewart Hwy (3000 km lang) heeft een rijbaan per rijrichting. De maximum aangegeven snelheid is 130 km/u. Dat is voor ons onvoorstelbaar. Maar vergeet niet dat de intensiteit van het verkeer onvergelijkbaar lager is. Als we zo’n 30 auto’s per uur tegenkomen houdt het op.
Op naar de Red Centre.