Wallamans Falls, Townsville en Bowen

Op woensdag gaan we naar de Walleman falls. Volgens zeggen zijn dit hoogste bijna 300 m in heel Australië. Het is wel ruim 50 km rijden en er was eerst sprake van een groot stuk dirt road. Maar volgens het Visitor Centre kun je goed boven komen met 2-WD. Het eerste deel van de weg is vlak, maar na zo’n 30 km klimt het geleidelijk van 60 naar ruim 600 m. Het is nu ook duidelijk waarom er wordt geadviseerd om hier niet met de caravan naar boven te gaan. Daarvoor zijn de wegen gewoon te smal met flinke haarspeld bochten. Op 10 km voor het doel begint er toch een dirt road, maar deze is gemakkelijk en praktisch zonder wasbord. De waterval is fenomenaal. Het water valt in vlagen naar beneden, vooral als de zon doorkomt is het een prachtig gezicht. Ook hier zijn wandelingen afgesloten a.g.v. de cycloon. Maar de Bangguruwalk, gericht op schilpadden en een soort lizards, is wel open. Wel heeft men een paar maal versperringen a.g.v. omgevallen bomen met de zaag moeten opruimen. We zien ook een mooi voorbeeld van hoe een parasiterende plant (een soort vijg) zich over de volle hoogte van de boom op de stam heeft vastgezet. Op den duur wordt de boom op deze wijze heel langzaam gewurgd. Dit proces kan honderden jaren duren. Vooral aan het water is het, met een paar kleine waterversnellingen, mooi. We zien op afstand een schildpad op een steen die boven het water uitsteekt als er net een kleintje bij klautert. Het is een mooie wandeling. De bijbehorende camping ziet er heel anders uit dan een paar dagen geleden. Er is rond 14.30 u nog niemand van plan om te blijven. Wij dus ook niet. Op de terugweg zien we hoe de wagons van de suikerriettrein (met locomotief ervoor) worden gevuld. In de 2e helft van de middag, als we weer terug zijn Ingham, lopen we door Tyto Wetlands. We zien geesemagpies, een jacana, eenden, een hoentje, ecrets en ja, kangaroes. Het is een wandeling door een gebied met prachtige sterk begroeide waterpartijen. Jammer dat we de uil en de brolga niet zien. Maar dan hadden we hier misschien heel vroeg of juist heel laat moeten zijn. We rijden nog een stukje richting Townsville om te overnachten op een camping in Mutarnee die door Nederlanders wordt gerund.
Op donderdag rijden we in een uur naar Townville en kiezen voor camping Coral Coast in een voorstadje. Na de boodschappen rijden we naar Townsville Town Common Conservationpark. We starten met de forestwalk maar komen al gauw tot de ontdekking dat dit pad niet lekker loopt. Er staan overal 10 cm lange stoppels van gemaaid gras. We rijden door naar het eindpunt van boulevard Cape Pallarrenda Road en kiezen daar voor Tegoora Rockwalk. Dit is wel een leuke wandeling met direct uitzicht op wetlands met het bijbehorende vogelleven. Ook hebben we zicht op Castle Hill, een heuvel bij het centrum waarop deels woningen van beter gesitueerden zien gebouwd.
Op vrijdag huren we fietsen. We hebben nl. op de kaart fietspaden langs Rossriver gezien. Eigenlijk is het al veel te lang geleden dat we hebben gefietst. Het zijn mooie fietsen (beter dan in Alice Springs). Vooral het eerste deel van route is heel fraai. Het tweede deel loopt naast de rivier ook langs een drukke weg en is dus minder aantrekkelijk. De route loopt door tot aan de Ross-river dam, die zorgt voor een grote zoetwater bekken. Als we een bord zien “8 km tot de dam”, willen we het ook halen. Het lijken wel erg lange kilometers maar het lukt uiteindelijk. Het is een mooi uitzicht over een groot waterbekken. Kort nadat we op de terugweg zijn, krijgt Marjo een lekke achterband. Eerst denk ik, “ik rij met die lekke band wel weer terug”. Maar dat valt toch tegen. We bellen de verhuurder die uiteindelijk na 3 kwartier de band komt repareren. Er zit een scherp stukje ijzer in. Daar is zelfs een kevlar laag niet tegen bestand. Hierna vervolgen we de tocht waarbij we ook nog een stuk fietspad aan de overkant van de rivier berijden. Alles bij elkaar is het een leuke best nog wel pittige tocht van zo’n 60 km. Hij had ons trouwens beter reserve spullen kunnen meegeven. De pech heeft wel voor wat vertraging gezorgd. Na een kop sterke koffie, rijden we nog een kleine 100 km naar een Big-4 camping in Ayr. Onderweg zien we een grote brand met zwarte rook. Het is de sugar cane (suikerriet) dat in brand staat. Later lezen we dat we hierover niet ongerust moeten zijn. In het stroomgebied van de Burekin River gebeurt dit wel meer en wordt zelfs als een attractie beschouwd zo bij de ondergaande zon. Alleen het blad, dat als afval wordt beschouwd, verbrandt. Misschien houden ze ook van crême brulé? Vroeger was bij de verbranding de achterliggende gedachte dat op deze manier de verspreiding van de ziekte van Weil wordt tegengegaan. Goed om te weten.
Op zaterdag komen we in Bowen aan om te rusten en ons te beraden over het programma tot aan Brisbane. Het lijkt er veel belovend uit te zien.