Kiama, Jervis Bay, Kangaroo Valley

Op maandag is het eerst nog steeds druilerig en mistig. We rijden naar Royal NP, het op Yellow Stone na oudste park ter wereld. We hebben besloten er alleen doorheen te rijden, voor kamperen hadden we veel eerder moeten reserveren. Het is een mooie toeristische route. Op de Princes Hwy passeren Sublime Point Lookout. Het punt doet z’n naam eer aan. We staan op een hoogte van 450 m boven zee en kijken vanaf een klifrand naar een smalle overblijvende kuststrook. Er liggen veel schepen voor anker, misschien voor de haven van Wollongong, een plaats met zo’n 300.000 inw. Als we op de camping in Kiama aankomen vragen we hoever het lopen is naar de blowholes, het belangrijkste doel van ons bezoek. De receptioniste zegt “2 km”. In de praktijk blijkt het het dubbele te zijn. Mensen hebben hier geen besef van korte afstanden, ze doen alles met de auto. Bij blowholes wordt het zeewater door de golven in door erosie gevormde horizontale en verticale gaten geperst. Hierdoor ontstaat een soort fonteinwerking, waarbij het water tot wel 60 m kan opspuiten. We lopen even langs het Visitor Centre om te horen hoe het met het getij zit. Zegt men doodleuk “It does n’t work”. Wat blijkt, het moeten een zuid-oosten wind zijn, onafhankelijk van het getij. We lopen er naar toe en zien toch nog spuiters van 15 m. In New Zealand, waar we ze zagen bij de Pancake Rocks, was het wat meer maar viel het ook tegen omdat het getij niet goed was. Omdat we toen met de fiets waren konden we daar niet op wachten. We hebben een prachtige plek op de camping met direct Ocean view. We betalen er ook voor want sinds hier de Spring school holidays zijn begonnen zijn de tarieven bijna verdubbeld.
Op dinsdag rijden we naar Bombo, iets noordelijk van Kiama, om naar de Cathedral Rock (de naam van deze rots is misschien iets boven z’n stand) en een andere rotsformatie in zee te kijken. Het geeft weer mooie effecten de wilde zee (er staat een stevige wind) op de rotsen. Maar ja, we zijn verwend en vinden het niet meer zo bijzonder. We rijden ook nog even langs de Blowholes, maar de fonteinwerking is veel minder dan gisteren.
Op woensdag spettert het. We zakken verder af naar het zuiden. Marjo gaat naar de kapper in Nowra, moet ook gebeuren niet waar? We rijden binnendoor naar Jervis Bay. Het is een baai die voor bijna 90% is omsloten door land met een relatief kleine opening naar de Tasman Zee. Je zou zeggen ook een ideale plaats voor walvissen, maar dat is om een of andere reden niet zo. Wel zie je afbeeldingen van dolfijnen, maar we zien ze niet. We staan op een rustige camping met veel vaste staplaatsen. We maken een flinke strandwandeling. De zee is, vanwege het besloten karakter van de baai, veel rustiger. Er ligt veel zeewier. Dat ziet er knap anders uit dan bij ons. Ik zou zeggen een soort zeerabarber. Langs het strand staan prachtige huizen, althans als je ze individueel bekijkt. De schoonheidscommissie bij ons zou het geheel een bij elkaar geraapt zootje vinden. Dat is een beetje jammer. Terug op de camping lopen er een stuk of 10 grote kangaroes. Het lijkt erop dat de beesten gewend zijn een beetje verwend te worden door de campinggasten. Een paar exemplaren dragen een jong in de buidel. Toch weer even verrassend na een voor de rest niet zo’n opwindende dag.
Op donderdag blijkt het weer toch wel wat van streek. We zetten vandaag koers naar het noordwesten richting Canberra, de hoofdstad van Australië. We rijden via Kangaroo Valley, volgens de Lonely Planet een van de meeste pittoreske (lees ook groene) valleien van Australië. Het is inderdaad de moeite waard. We moeten tweemaal een flinke berg over met veel haarspeldbochten. Ook de klassieke Hamden Bridge en Fritzroi Falls zijn bezienswaardig. Het is een mooie toeristisch route. Op de Hwy tussen Sydney en Canberra vallen er stevige buien. We blijven daar flink op hoogte (650 m), dus het is ook gewoon koud. Op de camping gaat de kachel weer aan.