Cáceres en Trujillo

Cáceres zijn we deze reis al kort eerder geweest. Maar dat was meer om uit te rusten.
Op vrijdag bezoeken we deze stad en Trujillo. Marco is onze Spaanse maar heel duidelijk Engels sprekende gids. Met de bus rijden we naar de Plaza Major in het oude centrum van Cáceres. Eerst vertelt hij het e.e.a. over de situatie in Spanje 26% van bevolking is werkloos, voor jongeren onder 25 jaar is dat zelfs 45%. Een belangrijke oorzaak is dat in de negentiger jaren veel jongeren de verleiding niet konden weerstaan hun brood in de bouw te gaan verdienen. Daar waren de lonen 2 maal zo hoog als in ander beroepstakken. Toen de klad in de bouw kwam, waren (en zijn) de gevolgen dramatisch. Marco vertelt ook veel over de historie. De stadsmuur is aan de binnenkant goed is te volgen, maar vanaf de buitenkant nauwelijks. Voormalig koningin Isabella (15e eeuw) heeft hier een belangrijk stempel op de geschiedenis gedrukt. Dat uit zich ook in gebouwen. Omdat zij niet onvoorwaardelijk is gesteund door de lokale bevolking tijdens strijd die is gevoerd, moeten alle torens in de stadsmuur sterk worden ingekort. Slechts één mocht er blijven staan. Hetzelfde geldt voor Trujillo. We bezoeken een klein museum dat helemaal is toegespitst op de semana santa. Er staan veel poppen in de processiekleding. Ook draait er een film met fragmenten van dag en ook nachtprocessies. De vergelijking met de Klu Klux clan vindt Marco begrijpelijk maar slaat feitelijk nergens op. De processies waren er veel eerder. Na vele accenten te hebben gelegd keren we terug op het plein en genieten met z’n allen van de lunch. Er is een ruime keuze uit gerechten. Rond half 3 brengt de bus ons naar het op een heuvel gelegen Trujillo. Ook hier is de Plaza Major het beginpunt. Omdat het inmiddels siësta is, is het op straat uitgestorven. Het is dan inmiddels erg warm. Het voordeel is dat de kerk en het daarvoor geplaatste stambeeld van Francisco Pizarro, de Spaanse veldheer die furore maakte in Zuid Amerika (Peru), helemaal ongestoort kunnen worden bekeken en gefotografeerd. Het is een indrukwekkend beeld. Niet onvermeld mag blijven dat ook hier de kerktorens worden bevolkt door ooievaars met kuikens. We wandelen naar het Moorse kasteel op de heuvel. Hij legt uit hoe strategisch het is gebouwd. Als een vooruitgeschoven toren, die via een passerel is verbonden met de rest, veroverd mocht worden, dan wordt deze opgeofferd om de rest te behouden. Ook legt onze gids uit wat het verschil is tussen Moren en Arabieren. Een ander voordeel van de bouwwijze van weleer is het gebruik van patio’s. De buitenmuren zijn blind, de ramen zitten in de patio waar het in de zomer minstens 5° koeler is dan buiten. Ook in de winter levert het een voordeel op. De dikke buitenmuren zijn goed bestand tegen de kou. Marco beantwoord ook de vraag waarom er relatief weinig Spanjaarden Engels spreken. Tijdens het bewind van Franco waren buitenlandse films en zeker met ondertiteling een taboe. Spanje raakte door zijn dictatoriaal bewind geïsoleerd. Het onderwijs voorzag er niet in. Dat is de reden dat mensen van onze generatie in Spanje in het algemeen nauwelijks Engels spreken. Om 18 uur staan we weer op de camping, vele ervaringen rijker. In de camper is het trouwens 37 gr. Dat daalt maar heel langzaam!!
Dan nog dit. Enkele van jullie vragen hoe het met ons Spaans is. Onze kennis is natuurlijk erg beperkt. Toch is het af en toe verdomd handig. Het gebeurt nog wel eens dat de receptie alleen bemand is door een niet Engels sprekende Spanjaard. Dan weet je net genoeg om er samen uit te komen. Ook bij bestellen voor eten of drinken werkt het best wel.