Carratera Austral Norte (Ch17)

Tijd om weer verder te gaan. Ook ten noorden van Coyhaique is het landschap erg groen. Langs de weg veel paarse lupinen en ja, de brem, die we weken geleden in het noorden zagen, staat nu hier in bloei. Het lijkt in het begin wel of je door de Alpen rijdt. Een stukje verder vernauwt het dal zich langs de rivier de Simpson. De bergen, die dicht zijn begroeid met bomen, worden hoger en het dal licht op door het jonge gras. Als je dan de combinatie met af en toe een bosje populieren en zwarte koeien ziet, is het beeld bijna volmaakt! Tot Villa Amengual blijft de weg verhard (meestal beton). Daarna gaat het over in ripio. We klimmen via smalle haarspeldbochten zo’n 500 m (650 m boven zee). De weg is ongekend slecht, veel gaten die plassen gevormd hebben. De kunst is om er zoveel mogelijk tussendoor te laveren, maar soms liggen ze zo t.o.v. elkaar dat je dat wel kunt vergeten. We passen de snelheid (20 -25 km/h) aan om niet te veel heen en weer geslingerd te worden. Dat geldt niet alleen voor ons, maar ook voor de goederen in de camper. Het is jammer dat de regen gepaard gaat veel mist en dus weinig uitzicht. Het wemelt hier namelijk van de watervallen die je op deze manier amper kunt zien, de Carratera ten voeten uit!
Het heeft de hele nacht geregend. We zijn er inmiddels wel achter dat dat hier heel gewoon is. We laten ons niet uit het veld slaan en willen toch naar de Ventisquero Colgante (hangende gletsjer). Via een best wel leuke hangbrug lopen we het regenwoud in. Dan komen we op een smal en donker pad. We kunnen amper 2 m het bos inkijken, zo dicht is het begroeid. Als het tijdelijk wat mindert met regenen, druppelt het gewoon door vanaf de bladeren. Het pad is, laten we zeggen, flink uitdagend. Het is drassig, op veel plaatsen moet je oppassen dat je schoenen niet vol lopen. Af en toe ligt er een boom over het pad zodat een hele omleiding nodig is. Er zijn veel hoge op/afstappen. Maar ja, dit is het prototype van een koud regenwoud. Alle planten zijn super groen. We zien bamboe, 2 verschillende soorten varens en fuchsia’s, veel (baard) mos, nalca (een soort wilde rabarber) met heel grote bladeren (>1m), een soort rododendron enz. Dat zijn dan de struiken die we herkennen, maar er zijn er nog veel meer. Het is werkelijk heel mooi en wordt gecompleteerd door vogelgeluiden die er zijn mogen. Als we ruim 2 uur hebben gelopen, komen we aan de mirador die zicht op de gletsjer zou moeten geven. Maar wat we eigenlijk al wisten, het is een en al mist. We zien dus niets van de gletsjer, maar we horen hem wel. Vermoedelijk a.g.v. de steilte brokkelen er veel meer grote stukken af dan bijvoorbeeld bij de Perito. De beloning vandaag bestaat dus alleen uit de schoonheid van het pad. Marjo vindt het eigenlijk maar niks. Samen met de stokken gaat het redelijk, maar het is best lastig. Als je dan op de terugweg wat vermoeid raakt en bijna, ondanks alle voorbereidingen, geen droge draad meer aan je lijf hebt, gaat de lol er inderdaad wel een beetje af. Toch heb ik ervan genoten. Als we weer terug zijn, gaan we met een pak droge kleren bij ons de douche opzoeken en lekker opwarmen. De kunst is nu wel de kleren weer droog te krijgen? Dat kost wel een paar dagen, vooral de schoenen zijn doordrenkt.
De volgende dag regent het wat minder hard, maar het ziet er somber uit. De weg blijft vol putten. Je kunt beter wasboard hebben dan putten, want je wordt voortdurend heen en weer geslingerd. Vandaag domineren de nalca’s langs de weg. Het is weer ongelofelijk groen. Vanuit het dal tot het topje van de bergen, allemaal struiken en bomen, de longen van de aarde! We passeren Puyuhuapi, een leuk dorpje aan het gelijknamige canal dat in open verbinding staat met de Pacific. We lopen er wat rond en zien viskwekerijen. Verder is het helemaal gericht op de toerist. In een klein knijpje drinken we een kopje koffie waar een alleraardigste mevrouw voor zorgt. Bij La Junta rijden we tijdelijk op asfalt. Bij Rio Rosselot, die wordt overspannen door een mini uitvoering van de Golden Gate, gaat de weg weer over in ripio. De lupines gaan hierover in vingerhoedskruit. Bij Lago Yelcho vinden we een heel mooie camping met alles erop en er aan. Ongelofelijk dat je alleen op zo’n camping staat. Als ik informeer om morgen de Yelcho gletsjer te bezoeken, wordt dat ontraden omdat het na 10 dagen regen erg modderig is en dan i.c.m. omgevallen bomen maakt het pad loodzwaar. In Chaitin worden we een beetje overmand door loomheid. Er valt een matte vermoeidheid over ons heen. We moeten nu even de tol betalen voor de inspanningen maar vooral de indrukken van afgelopen weken. We lummelen wat rond in het dorp en overnachten op een waardeloze camping. We besluiten nog een stukje verder te reizen op de Carratera en vinden een prachtige camping in PN Pumalin.
De toegang gaat stapvoets over een 2 km lang heel smal pad. Vanaf het hoofdpad zijn zijwegen naar de kampeerplaatsen met een afdak en picknickbank geleid. De zon is inmiddels goed doorgekomen. Als we rond kijken zien we aan een kant hoge bergen met alleen maar bomen. Aan de andere kant zie je binnen een gezichtsveld van 120° Volcan Chaitin, een bergrug met dode bomen a.g.v. een recente uitbarsting en een strook met gletsjers. Wat is dit een unieke plek, een van de mooiste campings die we de afgelopen maanden hebben gezien. De stemming slaat weer helemaal om!! De informatie die we ontvangen vertelt o.m. dat dit gebied het slachtoffer is geweest van houtkap die o.m. Alerces (een soort cipressen) van 2 tot 3000 jaar bijna heeft doen verdwijnen. Na een intensief programma is de natuur zich aan het herstellen. Maar het is daardoor wel secundary forest geworden en het zal nog eeuwen duren voor het weer op het oorspronkelijk niveau is. Volcan Chaiten is in mei 2008 voor het eerst in 9000 jaar (knap dat ze dat zo exact kunnen stellen!) uitgebarsten. Dit richtte veel schade (o.m. de bomen waarvan ik hiervoor melding maak). Maar na 2 jaar herstelwerk gaat het weer de goede kant op en kon het park weer worden heropend. De vulkaan is zichtbaar actief in die zin dat stoom/zwaveldampen opstijgen die wolken vormen. In de middag lopen we een educatief pad met talloze soorten planten en bomen w.o. alerces. De bomen zijn met een centimeters dikke laag mos begroeid, waarin zich weer kleine varens hebben genesteld. Ook dit valt weer onder de categorie regenwoud. Verder genieten we volop van de zon die voor een heerlijke temperatuur zorgt. De oudejaarsavond brengen we samen door op deze camping. We zijn toch helemaal op NL gericht want de champagne gaat al om 20 u open! We zijn ongelofelijk dankbaar dat we dit allemaal mogen beleven, maar zijn wel begonnen met het aftellen, ook al hebben we nog 3 mooie weken te gaan.
Het kan niet op met het weer. Het wordt zelfs warm. Zonnehoed en bril komen goed van pas. Wij rijden nog een stukje in de richting van Caleta Gonzalo. Op een heel mooi plekje langs de Carratera drinken we koffie. Aan de voet van een markante berg ligt een meer, waarin deze berg zich weerspiegelt. Een heel mooi plaatje. Even later vangen we een glimp op van een klein watervliegtuig dat opstijgt van het meer. De rode drijvers steken fel af tegen de grijze berg. Verderop is een wandeling uitgezet Los Alerces (Cipressen), de boom die zo rücksichtslos is gekapt. Hier zijn nog een aantal van deze bijzondere bomen, die tot 3000 jaar oud kunnen worden, gered. Het zijn erg hoge bomen, tot zo’n 50 m en de bast kenmerkt zich door grijze verticale wat gebarsten geheel. Hier en daar was er in het Spaans een toelichting te lezen. Bij een boom, die aan de bovenkant dood hout vertoonde, stond geschreven dat deze al honderden jaren bezig was om dood te gaan. Hij liever als ik, maar alle gekheid op een stokje, heel fascinerend toch? Op een andere plek, waar ook een camping is gevestigd, lopen we naar een watervalletje Escondidas. Het is een mooi, best wel een beetje lastig pad langs een riviertje door het regenwoud. De waterval ligt heel diep verscholen en wordt zichtbaar als we langs laddertjes diep zijn afgedaald. Nog iets over Pumalin. Dit is een privépark. Het is aangekocht en her ontwikkeld door Douglas Tompkins en zijn vrouw Kristine. Zij zijn eigenaren van The North Face en Esprit. Zij maken zich vooral sterk, hoewel door lokale landlords tegengewerkt, om o.m. de Alerce weer in ere te herstellen. Bij toeval hoorde ik een week geleden dat Douglas in Chili verongelukt zou zijn? Dit park mag niet op het lijstje ontbreken! We maken ons nu op voor de oversteek naar Chiloé.

Lieve groeten van Marjo en Wim en allemaal bedankt voor de goede wensen

PS Ik heb voor het zuidelijke deel nog een paar foto’s geplaatst