Carratera Austral Norte (Ch17)
Blijf op de hoogte en volg Wim en Marjo
06 Januari 2016 | Chili, Chaitén
Het heeft de hele nacht geregend. We zijn er inmiddels wel achter dat dat hier heel gewoon is. We laten ons niet uit het veld slaan en willen toch naar de Ventisquero Colgante (hangende gletsjer). Via een best wel leuke hangbrug lopen we het regenwoud in. Dan komen we op een smal en donker pad. We kunnen amper 2 m het bos inkijken, zo dicht is het begroeid. Als het tijdelijk wat mindert met regenen, druppelt het gewoon door vanaf de bladeren. Het pad is, laten we zeggen, flink uitdagend. Het is drassig, op veel plaatsen moet je oppassen dat je schoenen niet vol lopen. Af en toe ligt er een boom over het pad zodat een hele omleiding nodig is. Er zijn veel hoge op/afstappen. Maar ja, dit is het prototype van een koud regenwoud. Alle planten zijn super groen. We zien bamboe, 2 verschillende soorten varens en fuchsia’s, veel (baard) mos, nalca (een soort wilde rabarber) met heel grote bladeren (>1m), een soort rododendron enz. Dat zijn dan de struiken die we herkennen, maar er zijn er nog veel meer. Het is werkelijk heel mooi en wordt gecompleteerd door vogelgeluiden die er zijn mogen. Als we ruim 2 uur hebben gelopen, komen we aan de mirador die zicht op de gletsjer zou moeten geven. Maar wat we eigenlijk al wisten, het is een en al mist. We zien dus niets van de gletsjer, maar we horen hem wel. Vermoedelijk a.g.v. de steilte brokkelen er veel meer grote stukken af dan bijvoorbeeld bij de Perito. De beloning vandaag bestaat dus alleen uit de schoonheid van het pad. Marjo vindt het eigenlijk maar niks. Samen met de stokken gaat het redelijk, maar het is best lastig. Als je dan op de terugweg wat vermoeid raakt en bijna, ondanks alle voorbereidingen, geen droge draad meer aan je lijf hebt, gaat de lol er inderdaad wel een beetje af. Toch heb ik ervan genoten. Als we weer terug zijn, gaan we met een pak droge kleren bij ons de douche opzoeken en lekker opwarmen. De kunst is nu wel de kleren weer droog te krijgen? Dat kost wel een paar dagen, vooral de schoenen zijn doordrenkt.
De volgende dag regent het wat minder hard, maar het ziet er somber uit. De weg blijft vol putten. Je kunt beter wasboard hebben dan putten, want je wordt voortdurend heen en weer geslingerd. Vandaag domineren de nalca’s langs de weg. Het is weer ongelofelijk groen. Vanuit het dal tot het topje van de bergen, allemaal struiken en bomen, de longen van de aarde! We passeren Puyuhuapi, een leuk dorpje aan het gelijknamige canal dat in open verbinding staat met de Pacific. We lopen er wat rond en zien viskwekerijen. Verder is het helemaal gericht op de toerist. In een klein knijpje drinken we een kopje koffie waar een alleraardigste mevrouw voor zorgt. Bij La Junta rijden we tijdelijk op asfalt. Bij Rio Rosselot, die wordt overspannen door een mini uitvoering van de Golden Gate, gaat de weg weer over in ripio. De lupines gaan hierover in vingerhoedskruit. Bij Lago Yelcho vinden we een heel mooie camping met alles erop en er aan. Ongelofelijk dat je alleen op zo’n camping staat. Als ik informeer om morgen de Yelcho gletsjer te bezoeken, wordt dat ontraden omdat het na 10 dagen regen erg modderig is en dan i.c.m. omgevallen bomen maakt het pad loodzwaar. In Chaitin worden we een beetje overmand door loomheid. Er valt een matte vermoeidheid over ons heen. We moeten nu even de tol betalen voor de inspanningen maar vooral de indrukken van afgelopen weken. We lummelen wat rond in het dorp en overnachten op een waardeloze camping. We besluiten nog een stukje verder te reizen op de Carratera en vinden een prachtige camping in PN Pumalin.
De toegang gaat stapvoets over een 2 km lang heel smal pad. Vanaf het hoofdpad zijn zijwegen naar de kampeerplaatsen met een afdak en picknickbank geleid. De zon is inmiddels goed doorgekomen. Als we rond kijken zien we aan een kant hoge bergen met alleen maar bomen. Aan de andere kant zie je binnen een gezichtsveld van 120° Volcan Chaitin, een bergrug met dode bomen a.g.v. een recente uitbarsting en een strook met gletsjers. Wat is dit een unieke plek, een van de mooiste campings die we de afgelopen maanden hebben gezien. De stemming slaat weer helemaal om!! De informatie die we ontvangen vertelt o.m. dat dit gebied het slachtoffer is geweest van houtkap die o.m. Alerces (een soort cipressen) van 2 tot 3000 jaar bijna heeft doen verdwijnen. Na een intensief programma is de natuur zich aan het herstellen. Maar het is daardoor wel secundary forest geworden en het zal nog eeuwen duren voor het weer op het oorspronkelijk niveau is. Volcan Chaiten is in mei 2008 voor het eerst in 9000 jaar (knap dat ze dat zo exact kunnen stellen!) uitgebarsten. Dit richtte veel schade (o.m. de bomen waarvan ik hiervoor melding maak). Maar na 2 jaar herstelwerk gaat het weer de goede kant op en kon het park weer worden heropend. De vulkaan is zichtbaar actief in die zin dat stoom/zwaveldampen opstijgen die wolken vormen. In de middag lopen we een educatief pad met talloze soorten planten en bomen w.o. alerces. De bomen zijn met een centimeters dikke laag mos begroeid, waarin zich weer kleine varens hebben genesteld. Ook dit valt weer onder de categorie regenwoud. Verder genieten we volop van de zon die voor een heerlijke temperatuur zorgt. De oudejaarsavond brengen we samen door op deze camping. We zijn toch helemaal op NL gericht want de champagne gaat al om 20 u open! We zijn ongelofelijk dankbaar dat we dit allemaal mogen beleven, maar zijn wel begonnen met het aftellen, ook al hebben we nog 3 mooie weken te gaan.
Het kan niet op met het weer. Het wordt zelfs warm. Zonnehoed en bril komen goed van pas. Wij rijden nog een stukje in de richting van Caleta Gonzalo. Op een heel mooi plekje langs de Carratera drinken we koffie. Aan de voet van een markante berg ligt een meer, waarin deze berg zich weerspiegelt. Een heel mooi plaatje. Even later vangen we een glimp op van een klein watervliegtuig dat opstijgt van het meer. De rode drijvers steken fel af tegen de grijze berg. Verderop is een wandeling uitgezet Los Alerces (Cipressen), de boom die zo rücksichtslos is gekapt. Hier zijn nog een aantal van deze bijzondere bomen, die tot 3000 jaar oud kunnen worden, gered. Het zijn erg hoge bomen, tot zo’n 50 m en de bast kenmerkt zich door grijze verticale wat gebarsten geheel. Hier en daar was er in het Spaans een toelichting te lezen. Bij een boom, die aan de bovenkant dood hout vertoonde, stond geschreven dat deze al honderden jaren bezig was om dood te gaan. Hij liever als ik, maar alle gekheid op een stokje, heel fascinerend toch? Op een andere plek, waar ook een camping is gevestigd, lopen we naar een watervalletje Escondidas. Het is een mooi, best wel een beetje lastig pad langs een riviertje door het regenwoud. De waterval ligt heel diep verscholen en wordt zichtbaar als we langs laddertjes diep zijn afgedaald. Nog iets over Pumalin. Dit is een privépark. Het is aangekocht en her ontwikkeld door Douglas Tompkins en zijn vrouw Kristine. Zij zijn eigenaren van The North Face en Esprit. Zij maken zich vooral sterk, hoewel door lokale landlords tegengewerkt, om o.m. de Alerce weer in ere te herstellen. Bij toeval hoorde ik een week geleden dat Douglas in Chili verongelukt zou zijn? Dit park mag niet op het lijstje ontbreken! We maken ons nu op voor de oversteek naar Chiloé.
Lieve groeten van Marjo en Wim en allemaal bedankt voor de goede wensen
PS Ik heb voor het zuidelijke deel nog een paar foto’s geplaatst
-
06 Januari 2016 - 09:45
Lona:
Hallo Marjo en Wim, mooi verslag. Geniet nog van de komende 3 weken. -
06 Januari 2016 - 16:26
Jan Goeijenbier:
Ha Marjo en Wim,
Zalig Nieuwjaar voor jullie vanuit Zeeland. Weer een mooi verhaal, dat 'dreigt' een gebundelde uitgave te worden, rijk aan informatie en beelden! Had eergisteren Tante Bep aan de telefoon, zij was na het dipje dat jullie in het vorige verslag meldden zo te horen weer in goede doen. Ik was - weer - dermate onder de indruk van haar, dat ik deze keer ook mijn Facebook genoten - onder wie veel Westlanders - van dat telefoongesprek op de hoogte bracht. Bijna 20 mensen reageerden er vol bewondering op.
Het bericht luidde zo:
"Sprak net mijn 101-jarige Tante Bep, de oudste nog levende in de generatie van mijn vader en moeder. Geboren op 15 augustus 1914 aan de Wateringseweg. De Eerste Wereldoorlog was net uitgebroken, de oude Bartholomeuskerk stond er nog. Oudste zus van mijn moeder, Riet Goeijenbier-van Kester (1923-1994). Zij woont nog behoorlijk zelfstandig in De Wittebrug, kijkt uit op De Gantel en het Poeldijkse Pad. Tante Bep had 'een dipje in haar gezondheid' vlak voor de Kerst. Aan de telefoon: "Ja Jan, mijn hart is ook 101 en het wil niet erg meer." Zij heeft 12 broers en zussen begraven, haar ouders, haar twee mannen. Wordt geweldig gesteund door haar kinderen, kleinkinderen en achterkleinkinderen. Onlangs een tragedie met een van haar kleinkinderen. Ook dat nog. Tante Bep ziet erg uit naar de terugkomst van haar oudste zoon en zijn vrouw na hun reis van 4,5 maand door Zuid-Amerika. Zij Skypet regelmatig met hen. Intussen blijft zij die eenvoudige, sterke maar fragiele Poeldijkse vrouw. Wat ben ik trots op haar!"
-
07 Januari 2016 - 17:55
Aad Van Holsteijn:
Wim en Marjo,
Weer een heel gedetailleerd verslag van jullie ervaringen. Tussen al die natuurwonderen onafzienbare kilometers weg, waar het zeer doorbijten zal zijn.
Nu al het moois op Chiloe. Er komt geen eind aan, ook al begint er nu misschien toch wel wat verzadiging op te treden.
Geniet ervan!
Groet,
Aad -
09 Januari 2016 - 17:53
Harry En Ingeborg:
Mooi avontuur weer! Nog veel plezier de komende weken! groeten van ons -
11 Januari 2016 - 21:31
André En Mariska:
Lieve Wim en Marjo,
Nog even genieten van al het moois! Hoewel het ook soms afzien is als we het zo lezen ; ). De foto's zijn weer schitterend.
Veel plezier nog!
Liefs uit Naaldwijk
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley