Afscheid van Chili (Ch 19)

Op 5 januari verlaten we Chiloé alweer. De ferry brengt ons in een half uur op het vaste land. We vervolgen ruta 5, passeren Puerto Montt en gaan wat informatie inwinnen in Puerto Varas, een leuk toeristisch stadje aan het Lago Llanguihue. In dit stadje zijn veel Duitse invloeden waarneembaar. Vooral de huizen zijn in een bouwstijl die in Duitsland niet zou misstaan. De hele regio straalt rijkdom uit. Vanaf de boulevard hebben we een mooi gezicht op de vulkanen de Osorno en de Cobalgo. De laatste is vorig jaar april nog tot een zware eruptie gekomen. Vervolgens rijden we langs de zuidkant van het meer naar Ensenada. Langs de weg ligt zo waar een fietspad. De Osorno, een kegel met en witte hoed, komt steeds dichterbij. Langs het meer zijn een paar miradors waar je de schoonheid van deze berg, met op de voorgrond het blauwe meer, kunt bewonderen.
De volgende dag bezoeken we de Saltos (watervallen) de Petrohué en Lago Todos Los Santos (Allerheiligen). Er zijn theorieën die zeggen dat dit meer één is geweest met Lago Llanguihue, maar door uitbarstingen van de Osornovulkaan is er een dam tussen de meren ontstaan. In het museum dat wij bezoeken, wat gaat over pioniers in de geschiedenis van deze streek, onderschrijven ze deze theorie niet. Een belangrijk item in dit museum is de ontstane handelsroute tussen Bariloche in Argentinië en Puerto Varas in Chili. Het ging er vooral om de handelswaren zoals hout via een kortere weg te transporteren dan via de Atlantisch Oceaan. Maar deze weg was ook niet gemakkelijk via Lago Nahuel Huapi, een stuk over land, Lago Todos Los Santos, langs de Osorno en tenslotte Lago Llanguihue en dat met al die niveauverschillen!
Vervolgens rijden we een stuk de flanken van de Osorno op. Hierbij kom je heel dicht bij de ruim 2600 m hoge vulkaan met zijn bijbehorende skigebied. Ook het uitzicht op het Lago Llanguihue is erg mooi. Via de noordkant van het meer rijden we naar Puerto Octay, een goed uitgangspunt om morgen de autobaan op te gaan.
Vanuit de expositie Open Kerk heb ik (op afstand) pater Cor Lemmers, missionaris in La Union leren kennen. De afspraak die we in NL hadden kon helaas vanwege familieomstandigheden niet doorgaan. Toen hebben we al de principe afspraak gemaakt elkaar in Chili te ontmoeten. Omdat pater Cor verplichtingen heeft in Valdivia, hebben we het bezoek in tweeën gesplitst. Op donderdag ontmoeten we de huisgenote van Cor. Zij ontvangt ons aller hartelijkst in een mooi afgelegen buitenhuis. In de middag rijdt zij ons rond in het dorp om allerlei gebouwen en huizen te laten zien. Zij toont aan dat het stadje de laatste jaren sterk is geëxpandeerd. Ook rijden we naar Trumao en maken daar een boottochtje over de Rio Bueno. De schipper slooft zich uit om allerlei dingen te vertellen, o.m. dat de rivier hier in de winter een paar meter hoger staat waardoor ook een deel van het land onder water loopt. Ook leven bij deze rivier veel witte reigers, een mooi contrast in de groene bomen. ’s Avond genieten we gezamenlijk van de maaltijd. Zij staat er trouwens op dat we in haar huis slapen en niet in onze camper.
De volgende morgen nemen we afscheid en rijden naar een restaurant waar we afgesproken hebben met pater Cor. Eigenlijk is het wel bijzonder dat je elkaar voor het eerst op deze manier ontmoet. Pater Cor komt uit Lisse, maar hij is 2 jaar kapelaan geweest bij de Adrianusparochie in Naaldwijk. Dat is ook de reden dat MOV-Westland het werk van deze missionaris (Wereldheer) al vele jaren steunt. Vertegenwoordigers van MOV zijn hier ook meerdere malen op bezoek geweest. Cor vertelt dat hij binnenkort 50 jaar in de missie werkt in Chili en wat er allemaal in deze regio speelt. Het gaat er o.m. om dat er in deze streek veel Mapuche-indianen hebben geleefd en nog leven. Van deze mensen is in het verleden hun land afgenomen. Zij komen echter nu steeds meer tot het besef wat de kolonisator destijds met hen heeft gedaan. Zij willen genoegdoening. Dit wordt steeds meer een probleem voor de regering, want hetzelfde speelt bij andere groepen Indianen. De regering probeert de mensen tegemoet te komen, maar de mogelijkheden zijn beperkt. Maar er zijn nog meer typisch lokale zaken die voortdurend om aandacht vragen. Alles bij elkaar is het een fijn gesprek. Wij vinden het heel waardevol dat je dit ook tijdens zo’n reis even kunt meepikken.
In Temuco bezoeken we Museo Regional Araucania. Het museum gaat hoofdzakelijk over de Mapuche indianen. Medio 16e eeuw kwam de kolonisator, de Spanjaarden, om hier een revolutie te ontketenen. We zien hoe de indianen door missionarissen (hoofdzakelijk Jezuïeten) werden gekerstend. Er werden zelfs Bijbelteksten in de Mapuche taal omgezet. Ook zien we wrede passages tijdens de strijd tussen Indianen en Spanjaarden. (Gedwongen) integratie was niet gemakkelijk. Ook zien we gemengde huwelijken tussen Spanjaarden en Indianen met als resultaat Misties, de nakomelingen uit deze relaties. Veel historische opgravingen worden getoond. Weefsels en andere producten uit het verleden worden gepresenteerd. Alles bij elkaar is het zeker de moeite waard dit museum te bezoeken. Sinds ik begon met inlezen voor deze reis, heb ik steeds meer ontzag maar ook medelijden met indigene groepen gekregen vooral door de wrede wijze waarop de kolonisator met hun belangen is omgegaan. Dat is een zwarte bladzijde in de geschiedenis. ’s Middag rijden we 200 km naar het noorden en bezichtigen de Salto de Laja, een brede waterval.
Vooral ook omdat het met Wim’s moeder niet zo goed gaat, willen we in een keer doorzetten om dichtbij of in Santiago te komen.
Het liefst zouden we op een camping in of direct bij Santiago willen staan tijdens de laatste dagen van onze camperreis. Maar die is er niet. De app iOverlander komt ons weer te hulp. Op parkeerplaats van Cerro San Christobal, een fraai park op het hoogste punt in het centrum van Santiago, worden campers toegestaan, eigenlijk een soort camperplaats dus.
De volgende dag komen we na overleg met de huisarts van Wim’s moeder tot de conclusie dat het beter is om iets vervroegd naar huis terug te keren. De alarmcentrale organiseert binnen een uur een vlucht die al over 4 uur gaat. We pakken als een haas de bagage in, reinigen de camper en brengen deze terug naar de verhuurder. We zijn nog net op tijd op het vliegveld en hebben een voorspoedig vlucht naar huis. Op Schiphol worden verwelkomd door Wim’s broer en schoonzus. En ’s avond sluiten we Wim’s moeder in de armen. Iedereen is blij dat we weer herenigd zijn na al die belevenissen!

Een lieve groet van Marjo en Wim
PS 1: dit is nog niet het laatste verslag. Er volgt nog een terugblik met wat statistische gegevens
PS 2: van het verblijf in Chiloé heb ik nog wat foto’s erbij geplaatst.