Chiloé (Ch 18)

Chili is eigenlijk een heel speciaal land. Vertelde ik eerder al over de bijzondere vorm van Vuurland, eigenlijk geldt dat ook voor het deel onder Puerto Montt. Veel Chilenen dachten dat de wereld daar ophield. Maar het gaat nog meer dan 1000 km zuidelijker door (o.a. Carratera, met veel meren en regenwoud). Alleen dat deel is slechts over water of via Argentinië te bereiken. Een tussenoplossing is te reizen via het eiland Chiloé (80 x 210 km), het op Vuurland na grootste eiland van het continent, waarbij je dus wel 2 x een ferrycrossing moet maken.
Het advies dat wij kregen geeft aan te reizen over Argentinië. Maar omdat dat 1000 km om is en je enkele plaatsen moet aandoen die we al hebben gezien, kiezen we er voor via Chiloé te reizen, mede omdat dit eiland zeker de moeite waard is om te bezoeken.
Om er te komen steken we met een ferry de 80 km brede Golfo Corcovado over. Deze staat in directe verbinding met de Pacific en kan een behoorlijk ruwe zee vertonen. Maar wij treffen het, de zee is spiegelglad, in 4,5 uur zijn we over. We komen aan in Quellon, een dorp waar visserij en visverwerking de hoofdmiddelen van bestaan zijn. In deze plaats eindigt ook ruta 5, de fameuze Pan Americana.
Als we de volgende dag naar het noorden beginnen te rijden, kijken we tegen een wat Engels landschap aan. Niet te hoge bergen, maar wel steile doch korte hellingen. Een belangrijk doel dat we ons hebben gesteld is het bezoeken van de zeer speciale kerken op Chiloé. Deze kerken zijn allen geheel uit hout opgebouwd, een bouwstof die hier altijd ruim voor handen was. Omdat metaal schaars was, is er een bouwmethode ontwikkeld waarbij spijkers niet nodig zijn. Het gaat veelal om pen-gatverbindingen en een speciale dakpanconstructie. Gevel en dak zijn opgebouwd met muurpannen (tejuelas). De toren is meestal 3 verdiepingen getrapt. Dakdelen bevinden zich meestal op verschillende hoogte en zowel exterieur als interieur zijn kleurrijk, maar dat is ook de enige versiering. Ze zijn namelijk allemaal best sober. De eerste treffen we aan in Chonchi.
Vervolgens rijden we naar Castro, de hoofdstad van het eiland. Langs de weg staan veel bramen in bloei. We nemen overal ruim de tijd voor. De plaza is beplant met grote bomen bij een ruime opzet waardoor het veel cachet krijgt. Ook hier weer een zo’n mooie kerk, deze keer is de gevel geel geschilderd. De binnenkant is geheel afgezet met een soort edelhout. We proberen ook nog een kleine rondvaart te maken. Dat valt nog niet mee want er is niet zo veel belangstelling. Uiteindelijk lukt het toch en krijgen een blik op Castro te zien vanaf het water. Het meest opvallende zijn dan de paalwoningen. Deze zijn deels boven het water gebouwd. In de documentatie zijn de woningen kleurrijker dan in werkelijkheid. Dat dan weer wel?! We eten een lokaal vleesgerecht cerdero, het smaakt niet echt lekker, maar een glaasje goede wijn vergoed veel.
De volgende dag rijden naar Dalcahue, een vissersplaats met diverse eilandjes voor de oostkust. Het is een bedrijvig stad waarbij er veel om de vis draait. De markt is op palen gebouw. Kleine bootjes liggen op het strand getrokken. Aan de registratie op de bootjes kun je zien dat ze uit diverse plaatsen komen. De bootjes zien er wat gammel en haveloos uit. Het is al eerder geschreven, aanschaf is één, maar onderhoud is hier een onderschoven kindje. Erg jammer eigenlijk. We drinken een kopje koffie in een knijpje met zicht op de haven voor 70 eurocent! Ook hier staat weer zo’n mooie kerk. De kerk (1858) met witte gevel is tijdens een restauratie in 2010 2 jaar dicht geweest, maar ziet er nu weer netjes uit. De gepaste soberheid komt goed tot z’n recht. De weg naar Quemchi voert ook weer langs steile en korte hellingen, maar nu is het ripio. Ook in dit plaatsje is weer zo’n juweeltje, met, ja je raadt het al weer zo’n typerend kerkje. De buitengevel is ook hier geel, maar de oranje biezen en kolommen fleuren het geheel mooi op.
Chiloten zouden door veel Chilenen als dom en koppig worden beschouwd. Ons is daar niets van gebleken. Het is een hard werkend volk, dat voor het oog een goed maar zeer sober bestaan heeft opgebouwd.


Lieve groeten van Marjo en Wim

NB
De foto’s van de kerkjes staan op een stick uit een toestel dat op het ogenblik helaas niet toegankelijk is. Daarmee zullen we helaas dus nog even moeten wachten.