Pompeï, Vesuvius en Amalfikust (5)

We maken een tour door Pompeï. Er dreigt wat onweer en regen. Het is een groep van va. 25 personen, allemaal Engels sprekend, maar tenminste 5 nationaliteiten. Een enthousiaste gids vertelt ons met heel haar lichaam over de geschiedenis van de eruptie van de Vesuvius in 79 n Chr. kort na de aardbeving. Er was een hoge Romeins/Griekse beschaving. Vooral waterleiding e.d. waren al goed ontwikkeld. Het is overweldigend om dit allemaal te zien samen met nog 1000den andere mensen. In loop van de ochtend komt ook de zon er weer bij. We bezoeken een klein en groot amfitheater, terwijl er ook een nog groter theater is waar zelfs wel 20.000 mensen in passen. We doen een badhuis aan echt volgens de later bekend geworden Spa-methode. Zelfs het red light district, compleet met erotische foto’s en peeskamertjes, ontbreekt niet. Op een groot plein, geflankeerd door grote zuilen en met zicht op de Vesuvius, staat een groot standbeeld van een hypocentaur (paardman). Heel indrukwekkend zo’n mythologische figuur. Dit is wel zo’n beetje het hoogtepunt van de dag.
De volgende dag is de Vesuvius, de alles overheersende vulkaan hier, aan de beurt. De bus brengt je naar 1000 m hoogte. Het is een smalle weg. Bussen kunnen elkaar amper passeren. Onderweg heb je een mooi uitzicht op Napels, een stad met meer dan 4 miljoen inwoners. Het ligt prachtig aan de gelijknamige golf. Vanaf de parkeerplaats loopt het sterk omhoog, eerst over as en later over lavastenen. Het is er een drukte van belang. Het lijkt de Coca Cola-route wel. Sommige mensen lopen zelfs op open lichte schoenen. Het zicht op Napels wordt steeds mooier. Even verder komt de krater van de vulkaan in beeld. Zo iets ziet er altijd indrukwekkend al is het alleen al vanwege de afmetingen. Maar verder is er niet veel leven te bespeuren.
De reis wordt vervolgd naar Sorrento. De weg langs de kust is smal en gaat veel op en neer. Het loopt voor geen meter, niet anders dan file rijden. Vooral als het omhoog gaat is het best lastig, vanuit de handrem steeds met het nodige gas weer op gang komen. We doen meer dan 2 uur over een stuk van 28 km. De camping waar we voor kiezen, Nube d’Argento, is ook niet de makkelijkst toegankelijke. Marjo is er al lang klaar mee, ze wordt er nerveus en zelfs emotioneel van. Het is een terrassencamping met een prachtig gezicht over de baai met op de achtergrond Napels. ’s Middags lopen we naar het stadje dat echt heel feeëriek aan zee ligt met een piepklein strandje, haventje en een heuse pier. Sorrento is een van de oudste badplaatsen van Italië. Zelfs mijn eerst baas Caspar Sewing chef tekenkamer bij Deerns in de zestiger en zeventiger jaren, kwam hier. Het zal toen wel een stuk rustiger zijn geweest!
De volgende dag doen we een excursie naar de Amalifikust. We doen dat met een groep van ca. 20 mensen. Eerst is Positano aan de beurt. Het stadje ligt helemaal tegen en in de rotsen gebouwd omgeven door olijf- en citroenbomen en oleanderbloemen en dat geheel i.c.m. de azuurblauwe zee. De met majolica bedekte koepel van de kerk, die een Byzantijns karakter heeft, steekt boven de huizen uit. Het maakt het tot een buitengewoon schilderachtig geheel! Dan volgt Amalfi, een plaats waar veel grote der aarde een huis hebben of geweest zijn, ligt ook schitterend op de berghellingen. De villa’s (o.a. van Sofia Loren) liggen soms op echt spectaculaire wijze op een rots gebouwd. Luxe mega jachten, soms met een helikopter een 2 speedboten aan boord, liggen te pronken voor de kust. We maken een boottocht en zien het dan vanaf het water. Dat geeft het weer een extra dimensie. In een wirwar van steegjes staat de kathedraal, oorspronkelijk gebouwd in de 9e eeuw, maar verbouwd in 13e eeuw in Arabisch-Normandisch-Siciliaanse stijl. Kloosters zijn verbouwd tot hoog in de rotsen gelegen luxe hotels. Tenslotte rijden we naar Ravello, dat meer landinwaarts ligt. Dit is een stadje van schilders en andere kunstenaars. Beroemdheden als Adrea Boccelli, de Rolling Stones, maar ook Richard Wagner deden hier inspiratie op. Die hele Amalfikust is bijna te mooi om waar te zijn. Maar de keerzijde is zo groot. De smalle wegen zitten geregeld totaal verstopt. Bussen wringen zich langs elkaar, auto’s rijden stapvoets op weg naar hun doel. Veel auto’s zijn stijf langs de kant geparkeerd, waardoor het allemaal nog nauwer wordt. De Italianen hebben er iets op gevonden, ze hebben een scooter gekocht en een kamikaze opleiding gevolgd. Op deze wijze scheuren ze tussen de auto’s door. Als je denkt dat het mis gaat, schieten ze gauw een piepklein gaatje in. Volgens mij rijden er nergens zoveel Smarts als hier, het smalle autootje rijdt ook overal tussen door en parkeert relatief gemakkelijk. We boekten een excursie die 8 uur zou duren, maar door alle vertraging op ruim 10 uur uitkwam. Daarvan zaten we 6 uur in de bus. Wij vonden het geweldig om dit mee te mogen maken, maar de tol die hier wordt betaald is groot. Hoe lang hou je dit nog vol? Jammer, maar oplossingen liggen niet voor het oprapen.