Noordkaap (4)

Vanuit Rovanimie gaat het nog steeds noordwaarts. Er is nog zo’n 800 km te gaan voor we de Noordkaap bereiken.
In Sodankylä staat een leuk kerkje met kort daarbij een beeld van een Same die een rendier aan de lasso heeft, heel apart. Het land wordt nog waterrijker. Je ziet veel meren, maar ook steeds meer zompige landerijen. De bomen staan minder dicht op elkaar en blijven wat lager. Het water met lichte golfjes waar de zon in schijnt, doet letterlijk en figuurlijk een schittering ontstaan. Bij het gehucht Myossaajari kun je een houten trap oplopen van totaal 460 treden naar een “berenhol” en een uitzichtpunt. Het hol bevindt zich in een uitgeholde grote steen, maar is lastig toegankelijk. Er liggen langs de trap trouwens veel zwerfkeien uit de ijstijd. Het uitzichtpunt valt wat tegen, maar toch is het een leuk tochtje. De camping ligt aan het Inarimeer, een van de grootste van Finland en grenzend aan Rusland. Daar zitten we hemelsbreed slecht 40 km vandaan.
De volgende dag bezoeken we het Siida Samimuseum. Ook dit is weer een museum dat heel veel vertelt over zowel de oorspronkelijke nog steeds hier levende Samibevolking als ook de arctische omstandigheden. Er ligt hier 8 maanden van het jaar sneeuw waarbij de temperatuur terug loopt naar – 50° C. De sneeuw is een zeer belangrijke factor voor flora en fauna. De bomen kunnen overleven omdat de grond slechts een paar graden onder nul is. Veel dieren maken holen in de sneeuw om zo te overleven. Sommige passen hun kleur aan het sneeuwtapijt. Ook leren we dat er op de kortste dagen van het jaar er nog altijd 4 uur een soort schemerlicht is. Ik vergelijk het met hoe hier nu de nachten zijn, middernacht is er ook een soort schemertoestand voor een paar uur. De foto’s en voorwerpen inclusief klederdrachten zijn van een zeer mooie kwaliteit en komen heel realistisch over. Het museum heeft ook nog een openlucht deel met traditionele huisjes, maar ook een opslaghuisjes waar dieren niet kunnen inklimmen. Ook zien we vallen voor vossen, beren, e.d. Uit alles blijkt dat de struggle for life hier groot is. Dan gaan we richting Noorwegen. We nemen hierbij niet de kortste, maar wel de mooiste weg. Dat is wel 120 km extra, maar ach wat zegt het op 8000 km. Het is een landschap van meren wetlands in veel kleurschakeringen en bomen. De laatste worden wel steeds lager. Heeft waarschijnlijk ook alles te maken met het klimaat. In Utsjoki gaan we links af in zuidelijke richting Karasjok We rijden langs een brede rivier, de Tana, die voortdurend van vorm verandert. Soms splitst hij zich en zie je grote zandbanken midden in het water. De dreigende lucht komt even tot uitbarsting, maar ook dat valt uiteindelijk weer mee. We overnachten in Karasjok.
De volgende dag komen we bij Lakselv aan de Porsangerfjord. Het is niet al te zwaar bewolkt en water is spiegelglad. De weerschijn van deze lucht in het water is fenomenaal. De bergachtige omgeving met kleine eilanden in het fjord, maakt het plaatje compleet. Eigenlijk blijven we het fjord volgen tot bijna aan de kaap. Onderweg zien steeds weer mooie plaatjes en rijden we een paar maal door meestal minder goed verlichte tunnels. Ook rijden we veel fietsers voorbij. Die hebben het trouwens niet gemakkelijk. Het terrein is zwaar, maar vooral de bescherming die als fietser hebt, zeker in de tunnels, is minimaal. Voortdurend razen auto’s en campers je voorbij. Het lijkt me echt niet leuk op deze manier te fietsen. Maar ja, ook voor hen is de Noordkaap een grote uitdaging. Uiteindelijk bereiken we om 16.00 uur de Noordkaap. Er is een groot terrein waarop campers en auto’s kunnen parkeren. De mooiste plekken zijn al ingepikt, maar er is nog wel wat keuze. We lopen wat rond op het terrein om naar the Globe, het symbool van de Kaap, te gaan en ons daar te laten fotograferen, er is immers toch weer een mijlpaal bereikt. Ook bekijken we een monument Childeren of the World, dat is 1988 is opgericht door een initiatief waarbij uit ieder continent een kind, 7 in totaal dus, wordt uitgekozen om een kunstwerk te maken. Elk van die stukken zijn vastgelegd in een grote ronde staande stenen plaquette. Een vrouw met kind wijst naar de plaquettes.
Na het eten gaan we nog een keer naar buiten. Het blijft een drukte van belang. Het terrein staat helemaal vol, er zijn wel 15 bussen en dan veel fietsen. Allemaal komen ze om naar de middagnacht zon te kijken. Een zon die behoorlijk ver boven de horizon blijft hangen en zich de volgende morgen gewoon weer naar het westen heeft verplaatst om dan weer te gaan stijgen. We blijven nog een poos op. Het voelt als oudejaars avond, je blijft maar op de klok kijken. Tegen 12ven gaan we weer naar buiten. Er heerst een leuke enthousiaste sfeer. Het was een fantastische dag!!