Het diepe zuiden (1) (7)
Blijf op de hoogte en volg Wim en Marjo
25 April 2019 | Verenigde Staten, San Antonio
We zijn er kort geleden achter gekomen dat volgers die voorheen een mail kregen na het plaatsen van een nieuw verslag, niet goed zijn bediend. Dat heeft te maken met het feit dat de provider heeft gevraagd het verslag op een andere wijze in te voeren omdat ze Waarbenik.nu aan het aanpassen zijn. Ik probeer nu toch te verzorgen dat er een mail wordt verstuurd.
We zijn een nieuwe dag nog maar nauwelijks gestart of ik zie een politieauto met zwaailichten kort achter me rijden. Ik denk dat het de bedoeling is om te stoppen? Wat kan ik verkeerd gedaan hebben? Volgens mij niets? Ik draai het raam open en sta een forse agent te woord. Hij wil mijn rijbewijs en de voertuigpapieren zien. Al snel schakelt hij over op de Nederlandse taal. Hij blijkt van origine uit Belgisch Limburg te komen. Hij is eigenlijk alleen maar getriggerd door onze kentekenplaat. Hij kijkt de papieren vluchtig door en zegt nog nooit hier een voertuig met een NL-plaat te hebben zien rijden. Hij is verder belangstellend naar hoe we gekomen zijn, waar we gestart zijn, wat ons reisdoel is vandaag, enz. Hij geeft ons nog een paar tips en wenst ons een goede reis. Alleen maar nieuwsgierig dus.
We passeren binnen 3 uur 4 grenzen, eerst Alabama en Mississippi en dan Louisiana. Ondertussen gaan we ook nog over naar een andere tijdzone, waardoor we het horloge een uur moeten terugzetten. Alabama en Mississippi zijn staten die maar met een smal deel aan zee grenzen. Als je dan de kustlijn volgt, kan het snel gaan.
Op de camping in New Orleans zien wij eerst een film die de orkaan Katharina als onderwerp heeft. Het gaat eerst over het leven vòòr de orkaan (2005). Men laat zien wat er de laatste decennia aan de omgeving en natuur is gedaan in dit stroomgebied van de Mississippi. Dan zien we de verschrikkelijke beelden van de orkaan zelf. De boodschap van de film is eigenlijk dat veel aan de mens zelf te wijten is. Er zijn kanalen gegraven waardoor het zoute water dieper de delta kon binnendringen. Hierdoor is veel vegetatie afgestorven en daardoor het absorptievermogen verminderde. Daarnaast worden orkanen steeds heftiger als gevolg van het steeds warmer wordende zeewater.
Het French Quarter is het middelpunt van de historische stad. We worden direct al begroet door swingende straatmuzikanten die deze stad zo’n bijzondere sfeer geven. We bezoeken de kathedraal, die in 1987 werd bezocht door Paus JP II. We zijn een flinke poos niet in de kerk geweest, hoog tijd om een kaarsje op de steken! De opschriften zijn in het Frans. Dat is niet zo gek want de stad werd in 1718 gesticht door de Fransen. Het is daarna nog onder Spaans en Engels regime geweest. Het is een sobere kerk, die ligt aan het Jackson Square. Dit is de voormalige dominante Plaza de Armas, dus het centrum van de stad. Als je naar het waterfront loopt, kom je aan die machtige Mississippi, de veel bezongen rivier die door de stad meandert. Hier varen naast zeeschepen ook klassieke nostalgische boten met radaraandrijving. Er rijdt een klassieke tram. Je komt eigenlijk ogen te kort om al die indrukken in deze stad op te nemen. De stad is ook een smeltkroes van verschillende rassen. Het gaat om blank en zwart, maar ook Indianen, Mexicanen en Creolen. We wandelen door de bekende straten Royal en Bourbonstreet. Bijzondere gevels met balkons en smeedijzer hekwerk worden afgewisseld met daaronder optredende bands. We lopen ook naar het Louis Armstrong park. Een groot stambeeld van deze legendarische muzikant en sculpturen in metaal van een swingend orkest, geven kleur aan dit park. Op de achtergrond het Mahalia Jacksontheater, een andere muziekkunstenaar die deze stad heeft voortgebracht.
In dit kwartier herken je geen sporen van de orkaan. Vanzelfsprekend loop je als stad hiermee niet te koop. Maar de impact van de gebeurtenissen in 2005 is nog steeds zeer groot. Veel mensen zijn gevlucht naar o.a. Houston en zijn nooit teruggekeerd waardoor het aantal inwoners met een kwart daalde. De stad voelde en voelt zich in de steek gelaten door de federale overheid. Dit is een zwarte bladzijde in deze zo swingende stad, de bakermat van de jazz.
We bezoeken Oak Alley Plantation, ook gelegen aan de Mississippi. Er zijn hier in 17e en 18e eeuw vele plantages geweest waar slaven werkten. Het gaat om rijst, katoen maar ook de zogenoemde sucrecane (rietsuiker) plantages. Oak Alley is een mooi bewaard voorbeeld en kan dan ook als een openlucht museum worden beschouwd. Eerst worden we langs de verblijven van de slaven geleid. Het zijn schamele huisjes waarin te zien is hoe het in die tijd ging. Er zijn hier ruim 100 slaven werkzaam geweest. Er blijkt bij voorbeeld dat er ook klassen waren in slaven. Een huisslaaf stond op een hoger niveau dan een veldslaaf. Slaven werd ook toegestaan een soort volkstuintje te onderhouden. Daarop werd o.a. mais geteeld. De eigenaar van de slaven wilde die wel kopen, omdat dat goedkoper was dan op de markt. Het werken op de plantage was erg zwaar. Het was heet en er gebeurden vaak ongelukken. Er wordt trouwens nog steeds veel rietsuiker verbouwd in Louisiana. Een film laat ons zien hoe het vroeger ging en hoe het nu gaat, een wereld van verschil en dat is nog een eufemisme. We krijgen een rondleiding door het 180 jaar oude statige huis van de eigenaar. Oorspronkelijk was dit de familie Roman. Zij beheerden de plantages, de slaven en allerlei andere zaken die hen allen een grote en welgestelde status gaf. Het is een fraai huis, maar vooral inwendig eenvoudig van opzet. De oprijlaan geflankeerd door 200 à 250 jaar oude eiken is eigenlijk misschien wel veel mooier. Het zijn machtige, veelarmige en knoestige magnifieke bomen zoals we ze nog zelden hebben gezien, stuk voor stuk monumenten! De combinatie van huis en oprijlaan is echt een plaatje.
We rijden verder naar het westen en passeren hierbij o.a. Baton Rouge, La Fayette, Lake Charles en Houston. Het gaat om honderden kilometers en komen dan uit in San Antonio.
Het belangrijkste gebouw, niet alleen van deze stad maar misschien wel van heel Texas is The Alamo. Dit gebouw, eigenlijk een oude kerk met een fraaie tuin, is het begin van de recente geschiedenis van Texas. Hier is in de 1836 de een bloedige strijd gestreden met de Mexicanen. Het toeval wil dat er een 10-daags jaarlijks festival aan de gang is. Vandaag is het militaire dag. Een klassieke orkest, waarbij de soldaten zijn gekleed in rood-gele kostuums, bestaande uit blazers en slagwerk, brengt een serenade. Daarna gaat de militaire kapel aan het werk. Dit allemaal juist voor de Alamo, waar bloemenkransen door allerlei organisaties zijn geplaatst. Leuk om stukje folklore mee te pikken. Een ander handelsmerk van SA is de riverwalk. De naamgever van deze stad stroomt verdiept door het centrum waarbij beide oevers als een soort promenade met terrasjes zijn uitgevoerd. De oevers zijn worden omzoomd door tropische planten en bomen. Dit alles maakt het een aantrekkelijk gebied om te flaneren en consumeren, maar ook om gewoon te wandelen.
Ja mensen het is echt geweldig om op deze manier zo’n land te verkennen. Al die indrukken, al die mensen die je ontmoet, soms vluchtig maar ook regelmatig uitgebreid, al die landschappen. We doen dit op een heerlijk ontspannen manier en beseffen steeds dat we erg bevoorrecht zijn.
We zijn een nieuwe dag nog maar nauwelijks gestart of ik zie een politieauto met zwaailichten kort achter me rijden. Ik denk dat het de bedoeling is om te stoppen? Wat kan ik verkeerd gedaan hebben? Volgens mij niets? Ik draai het raam open en sta een forse agent te woord. Hij wil mijn rijbewijs en de voertuigpapieren zien. Al snel schakelt hij over op de Nederlandse taal. Hij blijkt van origine uit Belgisch Limburg te komen. Hij is eigenlijk alleen maar getriggerd door onze kentekenplaat. Hij kijkt de papieren vluchtig door en zegt nog nooit hier een voertuig met een NL-plaat te hebben zien rijden. Hij is verder belangstellend naar hoe we gekomen zijn, waar we gestart zijn, wat ons reisdoel is vandaag, enz. Hij geeft ons nog een paar tips en wenst ons een goede reis. Alleen maar nieuwsgierig dus.
We passeren binnen 3 uur 4 grenzen, eerst Alabama en Mississippi en dan Louisiana. Ondertussen gaan we ook nog over naar een andere tijdzone, waardoor we het horloge een uur moeten terugzetten. Alabama en Mississippi zijn staten die maar met een smal deel aan zee grenzen. Als je dan de kustlijn volgt, kan het snel gaan.
Op de camping in New Orleans zien wij eerst een film die de orkaan Katharina als onderwerp heeft. Het gaat eerst over het leven vòòr de orkaan (2005). Men laat zien wat er de laatste decennia aan de omgeving en natuur is gedaan in dit stroomgebied van de Mississippi. Dan zien we de verschrikkelijke beelden van de orkaan zelf. De boodschap van de film is eigenlijk dat veel aan de mens zelf te wijten is. Er zijn kanalen gegraven waardoor het zoute water dieper de delta kon binnendringen. Hierdoor is veel vegetatie afgestorven en daardoor het absorptievermogen verminderde. Daarnaast worden orkanen steeds heftiger als gevolg van het steeds warmer wordende zeewater.
Het French Quarter is het middelpunt van de historische stad. We worden direct al begroet door swingende straatmuzikanten die deze stad zo’n bijzondere sfeer geven. We bezoeken de kathedraal, die in 1987 werd bezocht door Paus JP II. We zijn een flinke poos niet in de kerk geweest, hoog tijd om een kaarsje op de steken! De opschriften zijn in het Frans. Dat is niet zo gek want de stad werd in 1718 gesticht door de Fransen. Het is daarna nog onder Spaans en Engels regime geweest. Het is een sobere kerk, die ligt aan het Jackson Square. Dit is de voormalige dominante Plaza de Armas, dus het centrum van de stad. Als je naar het waterfront loopt, kom je aan die machtige Mississippi, de veel bezongen rivier die door de stad meandert. Hier varen naast zeeschepen ook klassieke nostalgische boten met radaraandrijving. Er rijdt een klassieke tram. Je komt eigenlijk ogen te kort om al die indrukken in deze stad op te nemen. De stad is ook een smeltkroes van verschillende rassen. Het gaat om blank en zwart, maar ook Indianen, Mexicanen en Creolen. We wandelen door de bekende straten Royal en Bourbonstreet. Bijzondere gevels met balkons en smeedijzer hekwerk worden afgewisseld met daaronder optredende bands. We lopen ook naar het Louis Armstrong park. Een groot stambeeld van deze legendarische muzikant en sculpturen in metaal van een swingend orkest, geven kleur aan dit park. Op de achtergrond het Mahalia Jacksontheater, een andere muziekkunstenaar die deze stad heeft voortgebracht.
In dit kwartier herken je geen sporen van de orkaan. Vanzelfsprekend loop je als stad hiermee niet te koop. Maar de impact van de gebeurtenissen in 2005 is nog steeds zeer groot. Veel mensen zijn gevlucht naar o.a. Houston en zijn nooit teruggekeerd waardoor het aantal inwoners met een kwart daalde. De stad voelde en voelt zich in de steek gelaten door de federale overheid. Dit is een zwarte bladzijde in deze zo swingende stad, de bakermat van de jazz.
We bezoeken Oak Alley Plantation, ook gelegen aan de Mississippi. Er zijn hier in 17e en 18e eeuw vele plantages geweest waar slaven werkten. Het gaat om rijst, katoen maar ook de zogenoemde sucrecane (rietsuiker) plantages. Oak Alley is een mooi bewaard voorbeeld en kan dan ook als een openlucht museum worden beschouwd. Eerst worden we langs de verblijven van de slaven geleid. Het zijn schamele huisjes waarin te zien is hoe het in die tijd ging. Er zijn hier ruim 100 slaven werkzaam geweest. Er blijkt bij voorbeeld dat er ook klassen waren in slaven. Een huisslaaf stond op een hoger niveau dan een veldslaaf. Slaven werd ook toegestaan een soort volkstuintje te onderhouden. Daarop werd o.a. mais geteeld. De eigenaar van de slaven wilde die wel kopen, omdat dat goedkoper was dan op de markt. Het werken op de plantage was erg zwaar. Het was heet en er gebeurden vaak ongelukken. Er wordt trouwens nog steeds veel rietsuiker verbouwd in Louisiana. Een film laat ons zien hoe het vroeger ging en hoe het nu gaat, een wereld van verschil en dat is nog een eufemisme. We krijgen een rondleiding door het 180 jaar oude statige huis van de eigenaar. Oorspronkelijk was dit de familie Roman. Zij beheerden de plantages, de slaven en allerlei andere zaken die hen allen een grote en welgestelde status gaf. Het is een fraai huis, maar vooral inwendig eenvoudig van opzet. De oprijlaan geflankeerd door 200 à 250 jaar oude eiken is eigenlijk misschien wel veel mooier. Het zijn machtige, veelarmige en knoestige magnifieke bomen zoals we ze nog zelden hebben gezien, stuk voor stuk monumenten! De combinatie van huis en oprijlaan is echt een plaatje.
We rijden verder naar het westen en passeren hierbij o.a. Baton Rouge, La Fayette, Lake Charles en Houston. Het gaat om honderden kilometers en komen dan uit in San Antonio.
Het belangrijkste gebouw, niet alleen van deze stad maar misschien wel van heel Texas is The Alamo. Dit gebouw, eigenlijk een oude kerk met een fraaie tuin, is het begin van de recente geschiedenis van Texas. Hier is in de 1836 de een bloedige strijd gestreden met de Mexicanen. Het toeval wil dat er een 10-daags jaarlijks festival aan de gang is. Vandaag is het militaire dag. Een klassieke orkest, waarbij de soldaten zijn gekleed in rood-gele kostuums, bestaande uit blazers en slagwerk, brengt een serenade. Daarna gaat de militaire kapel aan het werk. Dit allemaal juist voor de Alamo, waar bloemenkransen door allerlei organisaties zijn geplaatst. Leuk om stukje folklore mee te pikken. Een ander handelsmerk van SA is de riverwalk. De naamgever van deze stad stroomt verdiept door het centrum waarbij beide oevers als een soort promenade met terrasjes zijn uitgevoerd. De oevers zijn worden omzoomd door tropische planten en bomen. Dit alles maakt het een aantrekkelijk gebied om te flaneren en consumeren, maar ook om gewoon te wandelen.
Ja mensen het is echt geweldig om op deze manier zo’n land te verkennen. Al die indrukken, al die mensen die je ontmoet, soms vluchtig maar ook regelmatig uitgebreid, al die landschappen. We doen dit op een heerlijk ontspannen manier en beseffen steeds dat we erg bevoorrecht zijn.
-
25 April 2019 - 06:02
Aad Van Holsteijn:
Hallo Marjo en Wim,
Met veel belangstelling lees ik jullie reisverslagen.
Het laatste verslag kwam rechtstreeks via de mail.
Het is heel boeiend die zeer gedegen en gedetailleerde verslagen te lezen. Geeft een goed beeld van wat jullie allemaal meemaken, maar plaatst alles ook door de vele gegevens in een bepaald kader.
Ik merk ook, dat jullie duidelijke selecties maken en bewust ook dingen achterwege laten. Dat bevordert de concentratie op andere dingen.
Veel plezier en goede reis verder.
-
25 April 2019 - 07:58
Thea Van Der Ende:
Goedemiddag Wim en Marjo
Blijf met grote belangstelling jullie reisverhalen lezen.
Geweldig geniet er samen van groetjes Thea van der Ende. -
25 April 2019 - 13:20
Peet Van Domburg:
Dag Wim en Marjo, fijn dat de site waarbenjij weer werkt zoals van ouds. Ook dit reisverslag heb ik met veel plezier gelezen. De foto van de bomen is inderdaad bizar mooi. Jullie beleven weer mooie avonturen. Veel plezier verder met jullie reis door Amerika. Groetjes van Peet en Rita -
26 April 2019 - 04:58
Paul :
Jullie zijn zeker bevoorrecht. Leuk hoor te lezen wat jullie zoal meemaken. Fijne tijd nog. Groetjes, Marjolein en Paul -
28 April 2019 - 05:54
Ria En Jan:
hallo Wim en Marjo,
wij genieten van jullie verhalen. Met tweede paasdag hebben wij genoten van de lammetjesdag, prachtig weer en 1300 bezoekers op de Adrianushoeve en veel enthousiaste reacties gekregen. -
28 April 2019 - 12:24
Jan Goeijenbier:
Weer een mooi verhaal over een prachtige etappe Wim en Marjo. Ik was een kleine 12 jaar met de Nederlandse Taskforce Management Overstromingen om de gevolgen van Katrina te bekijken. Wij spraken toen autoriteiten in New Orleans en Baton Rouge.
Goed en veilig vervolg van jullie reis! -
01 Mei 2019 - 16:00
Leo En Toke:
Hoi Wim en Marjo,
Wat bijzonder om jullie weer te volgen in de mooie verhalen over jullie reis. Leuke details geven de sfeer weer. Door drukte was er nog niet van gekomen de eerdere verslagen te volgen en door whatsapp denk je hier ook redelijk op de hoogte te zijn. Maar deze verhalen voegen toch veel toe, we gaan dus vaker kijken ;-)
Inmiddels hebben wij onze vakantie gepland en geboekt, het wordt een fietstocht in Mecklenburg - Vorpommern langs de rivier Havel met veel natuurschoon (1000 meren) en culturele hoogtepunten als Oranienburg, Potsdam enz.
Zondag was de groep Oud-Beijerland hier, was heel gezellig.
Juliette & co zijn nu een weekje naar Sauerland.
We wensen jullie een goed vervolg van je reis, dikke knuffel XXX
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
