Florida slot (6)

We reizen langs de westkant van die enorme kustlijn van Florida weer naar het noorden. Na al die bezienswaardigheden, zijn we weer aan wat rust toe. De stateparken met hun vaak mooie campings lenen zich daar uitstekend voor. In Oscar Scherer SP maken we een paar mooie wandelingen.
We nemen een flink stuk de IS 75 en komen uit even onder Ocala. Op een camping waar veel mensen overwinteren, ontmoeten we heel aardige mensen. Ons kenteken is vaak de eerste aanleiding voor een gesprek.
Bij Ocala verleggen we de koers naar het NW. We komen uit in Manatee Springs. Ja, een spring is een bron en een manatee wordt het best vertaald met zeekoe. Deze zachtaardige kolos graast op de bodem van de zee of een meer. Hierin in het verse water voelen zij zich in de winterperiode (november tot april) thuis. Wij zagen die dieren nooit eerder, dus dat willen we wel meemaken. Er is een boardwalk uitgezet naar de bron. Langs de kanten staan bomen met de stam in het water, maar het zijn geen mangroven. Aan de andere kant is een flinke stroom, rijk aan vis, waarover gekanood kan worden. Het water is helder, maar de zeekoe is niet te zien. Wel lopen er een paar herten door het water te stampen. Mooi, maar daar komen we niet voor. Ja, het kan ook niet altijd meezitten. Het is einde seizoen, dus ze zijn vertrokken. Als pleister op wonde kan een stenen exemplaar worden aanschouwd.
Vervolgens verblijven we een paar dagen in Panacea, aan de Ochlockonee Bay. Vanwege een weeralarm voelen we ons genoodzaakt hier nog een dag aan toe te voegen, maar het valt erg mee.
De kustlijn volgend naar het noordwesten kom je dan aan de Panhandle (pannensteel). Als je overzee kijkt, lijkt het net of je wordt gehallucineerd. Er liggen langgerekte eilanden vaak met bomen erop. De combinatie van de speling van het zonlicht met deze eilanden geeft een bijzonder verschijnsel. Apalachicola is historisch stadje dat de moeite waard is. Het dorp had een gouden tijd in de 19e eeuw. Katoenhandel en hard houtproductie speelden hierbij een grote rol.
Rond Mexico Beach (40 km oostelijk van Panama City) worden we geconfronteerd met zwaar beschadigde, soms verwoeste huizen. Op 18 oktober 2018 kwam de orkaan Michael hier aan land. Vrijwel geen enkel huis is de dans ontsprongen. Gevel en dakplaten zijn verdwenen, maar ook vaak achterliggende constructie is aangetast. Met zeilen en kunststof platen zijn er de nodige noodverbanden aangelegd. Maar er moet nog veel gebeuren. Het gaat bijna uitsluitend om houten huizen (aan de zeezijde op palen). De enkele stenen woningen hebben het er veel beter afgebracht. Wij als Hollanders vragen ons dan af “waarom bouw je ze dan van hout?” Alles heeft kennelijk met de eerste investering te maken. Voorbij Panama City neemt de schade af. Hier kom je in een gebied met bijna hagelwitte stranden met strakke donkerblauwe zee. Ook de duinen zijn spierwit. Begroeid met groene bomen doet dat een magnifiek contrast ontstaan. Geregeld kom je ook langs baaien en duinmeren. Dit is volgens velen een van de mooiste kusten van de VS die zelfs kan wedijveren met de Key’s. We maken een korte strandwandeling bij Seagrove Beach. De rijkdom straalt er van af, grote oprijlanen en huizen gecombineerd met toeristische accommodaties bepalen het beeld. Dit is een dag van grote tegenstelling: narigheid als gevolg van grote schade van een orkaan versus mondaine rijkdom aan hagelwitte stranden.
We willen iets vertellen over het leven hier op de camping. Dat wijkt in diverse opzichten toch wel af van wat wij gewend zijn. Dat begint al met afmetingen van zowel camper (wij zouden dat bussen noemen) en caravans. Dit zijn echt gigantische wagens tot wel 12 meter lang. De caravan wordt vaak getrokken door pick-uptruck met een meter of 6, zodat er wel combinaties ontstaan tot ca. 18 m. De bussen hebben er vaak een grote auto aan gekoppeld die als een bumperklever het voertuig volgt. Bijna alle wagens zijn voorzien van een expand stuk, waarmee ze de inhoud op de camping nog verder kunt vergroten. Ze hebben alles aan boord. Je ziet ze dan ook, nauwelijks op de camping. Daarmee gaat wel een stuk gezelligheid, die er op de camping zo vaak is, verloren. Toch zijn er nog wel uitzonderingen. Jullie hebben allemaal in een Amerikaanse film wel eens zo’n glimmende caravan gezien. Ze zijn van het merk Airstream en hebben sterk afgeronde hoeken waardoor de luchtweerstand behoorlijk afneemt. Deze enigszins nostalgische voertuigen zie je nog steeds en ze worden ook nog steeds gefabriceerd. De RV (recreatinal vehicle) zo worden de kampeervoertuigen hier genoemd, hebben zoveel voorzieningen aan boord hebben, daardoor zie je ook bijna niemand in de sanitair gebouwen. Daardoor krijgt zo’n campingeigenaar ook de neiging om maar niet te veel aan die gebouwen te doen. D.w.z. ze zijn wel schoon, maar nogal gedateerd. De voorzieningen voor wassen en drogen zijn uitstekend.
De prijzen op de campings zijn trouwens erg hoog. De voorzieningen op de camping zijn wel heel goed. Je krijgt een vaste water, riolering, elektrische en antenne aansluiting voor die prijs. De elektrische aansluiting is 30 of 50 ampère (bij 115 V), maar ja wat wil je als alleen al 3 airco’s op het dak hebt staan.
De plaatsen zijn dikwijls als pull through uitgevoerd, dat betekent dat je er zo in en weer uit kunt rijden zonder achteruit te hoeven steken (moovers zie hier niet). Ja, eigenlijk hebben wij al die luxe helemaal niet nodig, maar zo werkt het systeem hier nu eenmaal. De natuurparken zijn trouwens een stuk goedkoper. Bovendien zien ze er vaak veel mooier uit in hun natuurlijke omgeving.
Het leven in de VS, vooral in de supermarkt, is zeker 30 à 40% duurder dan in Nederland. De levensstandaard is hoog, veel Amerikanen verdienen $ 100.000 of meer, maar er zijn er natuurlijk nog meer die veel minder verdienen. Je vraagt je af hoe deze mensen de eindjes aan elkaar knopen? De mensen die je daarover spreekt, vragen zich ook wel af hoe het verder moet. Toch is er nog een gunstige uitzondering. De brandstof is ongeveer de helft van de prijs in NL.