Florida Everglades en Big Cypress National Preserv

We gaan meer de natuur op zoeken. Verlaten de Interstate 95 richting Lake Okeechobee, dit grote meer is de voedingsbodem van de Everglades, een van de grootste nationale parken in de VS. Het landschap verandert. We rijden langs ranches met veel weiland. Maar vee zien we weinig. Ook zien we wel wat maisvelden. Het is heerlijk weer. We passeren een veld zonnepanelen van enkele hectaren, ja daar hoort meteen een hoogspanningsstation bij. In het dorp Pahokee, dat weinig om het lijf heeft, lopen we over een pier van de haven. Opeens zien we een visarend met prooi landen op een paal. Af en toe komt een kleine havik langs om te proberen de prooi te stelen, maar hij krijgt de kans niet. Als we weer terug zijn in de camper, ziet Marjo opeens iets in het water. Ze gaat naar buiten om het beter te kunnen zien. Het blijken tot haar schrik alligators te zijn. Ze drijven wat op zo’n meter of 10 van de kant. Af en toe duiken ze onder. We zijn niet gewaarschuwd, dus het zal wel meevallen.

We rijden nog verder naar het zuiden door de buitenwijken van Miami. We hebben besloten deze stad te mijden. Ook zien we af van een bezoek aan de Key’s. Dit zijn, vooral wat betreft het laatste, geen gemakkelijke beslissingen. Maar op zo’n reis moet je ook keuzes kunnen maken, attracties versus afstanden en energie.

We rijden het Everglades NP binnen. In het Ernest F. Coe bezoekerscentrum krijgen we advies over waar je de accenten kunt leggen. Eerst stellen we een plek veilig op de magnifieke Long Pine Key camping. Dan bezoeken we de diverse sides: Mahogany Mammock, Pa-hay-okee Overlook en Pinelands. Het accent ligt hier vooral op flora. Het is gevarieerd en de moeite waard. De volgend dag gaan we naar Royal Palm (dat zijn van die palmen op hoge stammen). Hier is het echte wildlife te aanschouwen. Het pad heet Anhinga-trail. Dat is naamgever van een vogel die sterk verwant is aan onze aalscholver. Zijn eigenschappen zijn ogenschijnlijk gelijk, maar hij heeft een wat mooiere tekening in het verenpakket. Dan volgt een plaatje van een combinatie van een schildpad met een jagende witte reiger. Nou vis zit er genoeg, dus die zal wel aan z’n trekken gekomen. We lopen over boardwalks een rondje en komen uit bij soort grote vijver bijna vergeven van waterplanten. Het gaat om een soort waterlelies, maar ook korte bomen die midden in het water staan. De kanten liggen vol met alligators in alle maten. Ze zijn vrij passief, zonnebadend half in het water.

De volgende dag nemen we de Tamiami Trail (41) naar het westen vrijwel continue langs een soort kanaal waar we regelmatig alligators zien. We gaan even binnen in het Miccosukee Cultural Center. De gastvrouw blijkt desgevraagd niet van deze stam te zijn. Ze is een Apache uit Arizona, maar wel met een Miccosukee getrouwd. Ze hebben elkaar leren kennen in South Carolina. Zo kan het lopen in dit grote land.

Dan volgt Big Cypress National Preserve. Eigenlijk is het qua landschap een verlengstuk van de Glades. Op aanraden van een ranger (een collega babyboomer) in het bezoekerscentrum gaan we de volgende dag naar Big Bend. Een boardwalk voert ons hier die het woud in. De cipressen die hier staan zijn gespaard tijdens de oorlog toen men veel hout nodig had. Door dit gelukje staan hier bomen van honderden jaren oud. Het is een educatief pad waarbij het accent geheel ligt op de flora. Er staan veel boordjes langs de reling die ons van alles vertellen over de vegetatie en de fauna. Een paar alligators zijn er toch nog wel te vinden. We brengen hier veel tijd door want het is erg leerzaam. We hebben het al vaak gezien. Hier zien we de verklaring over Spanish mos (volgens Marjo in NL IJslands mos genoemd). Het zijn slierten met wortels die zich in leven houden met vocht uit de lucht en zo gedrapeerd liggen over de bomen. Hoewel de boom alleen maar de drager is en geen voedingsbodem, werkt het soms wel verstikkend.

Verder naar het westen komen we uit in Napels. Dit is een mondaine stad met parken en prachtige huizen. De rijkdom straalt ervan af. Ja je vindt in VS veel steden die vernoemd zijn naar Europese steden. Het gaat vaak om settlers die graag toch iets van hun herkomst wilden laten blijken. Het zuidelijkste punt ligt achter ons. Vanaf nu naar het noorden.