Staartje Texas en New Mexico (9)

Wakker worden in de woestijn met fluitende vogeltjes. Wat wil je nou nog meer? We nemen de TX54 naar het noorden. In 80 km kom je geen dorpje tegen, hier en daar een ranch, dat is het. Dit is het dunstbevolkte deel van de Chihuahuan Desert (dit is eigenlijk de overkoepelende naam voor al die woestijnen en berggroepen die ik noem). Weer zijn er bergen. Ja, het houdt niet op en we krijgen en ook nooit genoeg van. Variaties op vormen, kleuren, profielen, begroeiing of juist kaal, het is onuitputtelijk. In het westen de Sierra Diablo en in oosten Baylor Mtns en noordelijker de Delaware Mtns. Dan kijken we recht aan tegen Guadelupe Peak, onderdeel van het gelijknamige NP. Dit is echt een kanjer van het zuiverste water en met ruim 2600 m de hoogste van Texas. Er is een bezoekerscentrum in Pine Springs, dat is ingericht met opgezette dieren in vitrines, geeft veel informatie. Ook leren we hier dat er hier veel fossielen worden gevonden. Niet te geloven dat het hier dus ooit zee was. We lopen hier een kleine trail in deze machtige omgeving. We komen bij een ruïne die ooit het postkoetshuis was. Hier werden de paarden en ruiters ververst van de lange rit tussen St. Louis en San Francisco, een afstand van ca. 1600 km die in 24 dagen werd afgelegd, waarbij 9 personen mee konden.
Het bezoek aan de Living Desert Zoo & Garden, waar het echt bloedheet is, valt niet helemaal mee. Het staat ons wat tegen dat wilde dieren hier gekooid deze hitte moeten verdragen. De meeste kruipen dan ook gewoon weg. We zijn inmiddels in New Mexico.
In Alamogordo (dikke populier, ja Spaanse invloeden zijn hier groot), vinden we eindelijk een kapper voor Marjo waar je terecht kunt zonder afspraak.
We bezoeken Three Rivers Petroglyph BLM. Hier is een site met ingekerfde rotstekeningen en symbolen van zo’n 1000 jaar geleden. Het gaat in totaal om 21.000 door Indianen (Jornada Mogolon culture) gemaakte afbeeldingen. Allerlei voorstellingen zijn er te zien, vooral dieren. Er is een aardige trail uitgezet langs de tekeningen. Ook is er een leuke kleine camping aan verbonden. Als we het hadden geweten, hadden we hier overnacht. Maar niet alles is vooraf goed in te schatten.
Vervolgens rijden we naar White Sands National Monument. We beginnen met een heel fraaie film in het bezoekerscentrum. Het laat goed zien hoe het proces verloopt in deze wonderlijke natuur. Het gaat om duinen. Maar het zijn geen zandduinen, maar gipsduinen. Gips is een in water oplosbaar mineraal dat weinig in zand voorkomt. Er is hier geen afvoer naar zee, dus als de regen verdampt, ontstaan er droge meren. De wind doet de rest en vormt duinen van het materiaal. Het is zo wit dat als je je zonnebril afzet het pijn aan de ogen doet. Vergelijk het met sneeuw in de wintersport. Wat in de film zo mooi tot uitdrukking komt is het aanpassingsvermogen van de natuur. De hier voorkomende kleine gekko is door evolutie veel lichter van kleur geworden. Hiermee wordt bereikt dat hij minder zichtbaar is, maar vooral dat hij minder gevoelig is voor de warmte. De woestijnplanten die hier groeien hebben extra lange wortels, want duinen verplaatsen zich steeds, dus moet je mee. Er is een scenic road aangelegd waar je doorheen kunt rijden. Wij lopen een boardwalk waarbij je ver in het duingebied doordringt. Verderop gaat het asfalt over in rippo en wordt het sturen even flink op de proef gesteld. Nog iets over het bezoekerscentrum. Dit is opgebouwd in Adobe stijl. Dat is een bouwstijl waarbij zand, klei, stro e.d. zijn nat gemaakt tot een substantie waarmee muren worden gebouwd. Het is meestal rood/roze van kleur met afgeronde hoeken. Het mooie van deze bouwwijze is dat je een muur creëert met een goede isolatiewaarde. En dat is in de woestijn mooi meegenomen. De ranger vertelt desgevraagd dat het een werkgelegenheidsproject is geweest in de 30er jaren.
We reizen verder via het dal van de Rio Grande. De rivier staat hier bijna droog. Dit heeft waarschijnlijk te maken met de dammen die zijn gebouwd voor zowel stroomopwekking als irrigatiewerken Toch rijden we door een relatief groen dal. We zien allerlei producten verbouwd worden. Ook zijn er veel boomgaarden. Maar we kunnen er niet achter komen wat het voor bomen zijn. De bomen zijn uitgebloeid. Er zitten een soort vruchtjes aan in de vorm van een lang gerekt trosje met fijne korreltjes. Het dal is best aardig, maar vooral omdat we weinig water zien, minder fraai dan gedacht. In bergachtige streken in de EU is het rijden door een rivierdal heel wat anders. We komen uit bij Elephant Butte Lake SP, een lang gerekt meer waar ook een grote dam in is geplaatst. Het levert een fraai plaatje op, maar wij doen het na die inspannende dag van gisteren, de rest van de dag rustig aan.