Arizona (10)

Op de eerste plaats willen we jullie bedanken voor de aandacht en reacties op ons blog. Het is fantastisch om zo’n reis te maken, maar ook om het te delen!

Na wat rust volgt er hier altijd wel weer een volgende uitdaging. Bij Socorro gaan we over op de US60. Het is een uiterst rustige weg. We stijgen naar een hoogte van zo’n 2300 m. Het landschap wordt gedomineerd door grijs gras. Maar soms wordt dat ineens gecombineerd met groene bomen ter grootte van een ouderwetse appelboom. Best wel een groot en tevens mooi contrast dat groen op die grijze ondergrond. Maar even zo goed zijn de groene bomen ineens weer verdwenen, om daarna toch weer terug te keren. Op de achtergrond steeds weer bergen. Vaak zijn de wegen kaarsrecht. Vooral als je van een heuvel komt, kun je ontzettend ver kijken. We doen een proef en komen tot de conclusie dat je gemakkelijk ruim 30 km ver ziet. We passeren diverse bergketens en een Radio Astronomy Observatory met 10-tallen beweegbare schotels met een diameter van ca. 20 m.
Na zo’n 300 km rijden we weer een nieuwe staat binnen nl. Arizona. (13e staat) In tegenstelling met wat op de kaart staat, wordt hier Pacific time aangehouden. De klok gaat dus opnieuw een uur achteruit (-9 u).
Ook de volgende dag gaat het weer over een verstild landschap. Met af en toe wat koeien, lijkt het wel of je samen op de wereld bent. Wat een leegte. Ons doel is vandaag Petrified Forest en Painted Dessert NP. Eigenlijk lopen de parken wat in elkaar over. We beginnen in het Rainbow Forest Museum. Hier wordt een film vertoond over de pracht en praal die dit park te bieden heeft. Het proces hoe versteende bomen tot stand komen is heel interessant. Ca. 218 miljoen jaar terug was hier een tropisch klimaat, vergelijkbaar met Costa Rica. Dikke bomen dreven naar hier waar het toen een moerasgebied was. In de bomen drong grondwater binnen waarin silicium aanwezig was. Onder invloed van dit chemische proces versteenden de bomen geleidelijk. De oplettende lezer herinnert zich wellicht dat we in Argentinië (2015) een soortgelijke site (Bosque Petrificado) hebben bezocht, waar het proces op analoge wijze verliep. Het mooie van dit park is echter dat het ook gepaard gaat met kleurschakeringen, veelal in lagen, van de heuvels. In het centrum wordt ook de nodige aandacht besteed aan allerlei varianten van dinosaurussen.
Door het park loopt een scenic loop van 42 km die langs allerlei lookouts en trials voert. We wandelen naar Agate House. Het is een gereconstrueerde ruïne opgebouwd uit blokken versteend hout. Er is onderzocht dat er veel van deze huizen hebben gestaan. Onderweg komen we langs allerlei vormen van versteende bomen. Bast en zelfs de plaats waar takken hebben gezeten, zijn goed herkenbaar. Er groeien hier, ondanks de moeilijke omstandigheden, ook allerlei soort bloemen in wit, geel en blauw. De volgende trail is Chrystal Forest. Ook hier veel versteende bomen, waaronder grote exemplaren die over bijna de volle lengte nog in tact zijn. We missen vandaag de zon, dus de kristallen komen niet helemaal uit de verf. Een volgende site is Newspaper Rock. Hier ligt het accent op ingekerfde figuren in vrijwel zwarte rotsen. We slaan ook diverse sites over, want het is gewoon te veel. Je kunt hier gemakkelijk een paar dagen doorbrengen. Als we de spoorlijn, die dwars door het park loopt zijn gekruist, komen we bij een ander stuk historie namelijk de legendarische Route 66. Die liep hier ongeveer op de plaats waar nu de IS40 loopt. In het Painted Desert deel bekijken we nog een paar lookouts met grandioze kleurschakeringen in de heuvels. Met de zon erop zou nog mooier zijn geweest, maar je kunt niet alles hebben.
Na al die indrukken en afstanden, nemen we weer een paar dagen rust. In de loop van zo’n reis volgen verzadigingsmomenten elkaar sneller op.
Maar het vizier blijft voorlopig op het westen gericht. In Winslow zien we veel mensen met een Indiaans uiterlijk. Dit is het land van de Apaches.
We komen bij Meteor Crater. Een animatiefilm laat zien hoe het gegaan moet zijn. Een meteoriet, bestaande uit in hoofdzaak ijzer/nikkel met een diameter van ca. 50 m, is ingeslagen met een snelheid van 26000 miles/uur. Het gewicht van de meteoriet wordt geschat op 300.000 ton. Het moet een onvoorstelbare harde inslag zijn geweest. De krater die is geslagen is ca. 175 m diep en heeft een diameter van ca. 1200 m. 175 miljoen ton zandsteen en kalksteen werd er verplaatst waarbij de randen van de krater 35 meter werden opgetild. Ja dit zijn allemaal indrukwekkende cijfers. Met trots wordt geclaimd dat dit de grootste meteorieteninslag ter wereld moet zijn. Nou wij gunnen ze dat van harte want de impact is heel groot. Om dit alles vast te stellen is er veel onderzoek gedaan. Dat begon al eind 19e eeuw. Toen werd weinig materiaal gevonden. De 1e helft van de 20e eeuw heeft ir. Barringer aangetoond dat nikkel en ijzer de hoofdbestanddelen waren.
Als we op de volgende camping (2160 m boven zeeniveau) aankomen begint het zelfs te hagelen waarbij de temperatuur terugzakt naar een graad of 5. Geloof het of niet, maar ’s avonds hebben we de kachel weer van stal gehaald. Het kan verkeren.
In Flagstaff kiezen we voor het Museum of Nothern Arizona. Het gaat voornamelijk over het Colorado plateau, een gebied van ca. 335.000 km2 (bijna ca. 10 x NL) dat 4 staten omvat nl. Colorado, Utah, Arizona en New Mexico. Deze staten komen samen op loodrechte grenzen, de Four Corners genoemd. Het plateau ligt gemiddeld zo’n 2000 m boven zeeniveau. Je leert er veel over allerlei vroegere tijdvakken en Indianenstammen. Er is veel over te vertellen, maar dat voert voor nu wat ver.
We rijden naar het zuiden door Oak Creek Canyon. Een weg wurmt zich hier door een nauw dal met veel bochten omringt door hoge bergen. De vormen van deze bergen zijn bijzonder, in die zin, ze zijn overwegend geel gekleurd, zijn pompeus gestapeld en hebben vriendelijk afgeronde hoeken. Het regent vrijwel continue tijdens de rit, waardoor er van de schoonheid wel het e.e.a. verloren gaat.
We bezoeken Prescott. Volgens de LP is dit een stadje in de oude wildweststijl. Je probeert je van te voren een voorstelling te maken van zo’n plaats. Daarbij passen geen auto’s maar paarden met wagens bij. Dat is nou het punt. De oude gebouwen, die doen terug denken aan goodold Wildwest, staan er nog wel, al zijn ze sterk vercommercialiseerd. Maar die auto’s verpesten het een beetje.
Het was weer een heel gevarieerde week.
Vanwege de moeizame verbinding volgen de foto's later.