Grand Canyon en Utah (11)

Opnieuw was het tijd om ons weer wat op te laden. Meestal is 2 dagen op een camping wel voldoende daarvoor, maar we proberen de vinger ook wat dat betreft steeds aan de pols te houden.
Zo gaan we op weg naar een van de grootste wonderen van de natuur, de Grand Canyon (GC).
We kiezen voor de zuid rim (later zou blijken dat de noord rim nog niet eens open is). Wij staan in Tusayan, een heel toeristisch dorp net buiten het park met veel hotels, horeca en souvenirs. Ook is er Imax theater waar een film draait over de historie van de GC, heel interessant en veel over te vertellen, maar voert hier te ver.
Van Tusayan rijden we de volgende dag met een shuttlebus naar het bezoekerscentrum in het park. Bij Mather Point begint de Rimwandeling. Het is een gemakkelijk pad dat voor iedereen is te doen, met allerlei uitzichtpunten. De zon schijnt onbelemmerd, het zicht is goed. Je wordt direct overweldigd door magnifieke uitzichten op de Canyon. Het is een aaneenschakeling van superlatieven. Iedere keer als je wat verder loopt zie je het vanuit een andere hoek en zoninval. Het pad wordt omzoomd door bomen (vooral conifeerachtigen). De stammen zijn vaak grijs, je kunt zien dat ze geteisterd worden door de elementen. Marjo herkent het pad naar Indian Garden en naar de rivier dat ze 22 jaar geleden heeft gelopen. Ik heb toen de Bright Angels Trail gelopen beneden naar de rivier. Als je terug bladert in het verslag van toen, was de manier van doen onvergelijkbaar met die van nu. Ik was toen erg prestatiegericht bezig en wilde overal als een van de eerste van de groep aankomen. We hadden een videocamera bij ons die veel aandacht opeiste. Nu lopen we meer relaxt langs de Rim en zien veel meer. Bij het beginpunt van de Bright Angels Trail nemen we de bus en bezoeken Maricopa Point en Hopi Point. Het zijn stuk voor stuk weer prachtige uitzichten, bij de laatste zien we ook een stukje van de Coloradorivier.
De volgende dag nemen we al weer afscheid van de (GC)). Maar we doen dat niet zonder nog een keer langs het oostelijke gedeelte van de zuid Rim te rijden en een paar viewpoints te bekijken. De belangrijkste is Desert View. Het bijzondere van dit punt is dat we deze tijdens onze reis in 1997 als eerste zagen van de GC. Maar het is gewoon ook een heel mooi punt. Je ziet wat meer van de rivier en het uitzicht is opnieuw overweldigend. Ook staat hier een watchtower met veel indianentekeningen. Je krijgt echt nooit genoeg van dit Wereldwonder!!
We verlaten het park en bekijken nog even Little Colorado Gorge. Dit is opnieuw een geweldig gezicht op een vernauwing waar een rotsblok van een paar honderd meter hoog los staat van het “moedergebergte”.
Bij Cameron slaan we links af. Een stukje verder doemen de Echo Cliffs op, een kolossale rood kleurige bergrug die kennelijk zijn naam eer aan doet. Als je hier roept echoot het door het hele dal. We kregen niet de gelegenheid om het te proberen, maar geloven het graag. Voor Bitter Springs nemen we de 89 Alt. Deze weg was al aangekondigd als een uit de top vijf. We rijden hier langs de Vermilion Cliffs. Wij kennen karmijn rood (roze-rood) en vermiljoen rood (rood-oranje). De tweede is het dus. Maar het is niet alleen de kleur. Het dal vernauwt zich en de bergen worden tafelbergen met allerlei lagen en randen. Ja, ik kan me voorstellen dat als je dit niet heb gezien je zegt: daar heb je hem weer met z’n bergen. Maar echt mensen ook dit is onbeschrijfelijk mooi!! Bij de brug over de Little Colorado, heb je een mooi overzicht over de rivier maar ook deze tafelbergen. Even verderop krijgen we dan nog Marble Canyon.
Toch nog een kleine teleurstelling deze dag. De camping in Jacob Lake gaat de volgende dag pas open. We zijn dus een dag te vroeg. Dan maar nog 1000 m dalen naar het kleine Fredonia. Het is een lange dag geworden met ruim 300 km op de teller.
De dag daarop rijden we Utah binnen. Kanab is een bedrijvig plaatsje. We worden weer omringd door rood gekleurde bergen. Het houdt niet op en ze zijn weer heel fraai. In het dal is de rode bergrand zwaar horizontaal gegroefd. Het lijkt wel of er jarenlang een rivier doorheen heeft gestroomd die veel grove stenen met zich mee voerde. Een klein stukje verder slaan we links af naar Coral Pink Sanddunes SP. Het is nog zeker 25 km rijden over een vrij smalle weg. Als we in het park aankomen zijn we zo onder de indruk dat we besluiten hier op de camping te overnachten. ’s Middags maken we een wandeling grotendeels blootvoets door de zandduinen. Het loopt wat zwaar, maar is wel heerlijk dat dunne zand tussen je tenen. De duinen zijn begroeid met allerlei planten, want de hoeveelheid neerslag is hier relatief groot. Verderop ligt een hoog, kaal zandduin gevormd door de wind. Je kunt daar zand surfen. Het is half bewolkt. Telkens valt er een overgang van licht naar donker te zien op het duintop en dat geeft een leuk effect. Verder doen we het lekker rustig aan, om ons ‘s avonds nog een te buigen over de route.
Hierbij moeten we het besluit nemen om Yosemite te laten schieten, omdat het nog te vroeg is om het park vanaf de oostkant te benaderen. De Tioago pas is nog gesloten en campings zijn deels nog niet open vanwege het seizoen en een grote brand vorig najaar.
De volgende dag slaan we bij Long Valley Junction links af op de 14. We komen dan in Dixie National Forest. Geleidelijk loopt de weg omhoog tot uiteindelijk een hoogte van 3000 m. De temperatuur loopt terug van 20 naar 11°. Al ruim daaronder is er sneeuw langs de weg. Dat wordt geleidelijk steeds meer. We passeren een meer dat is voorzien van ijs waarop sneeuw ligt. Er staat een mengeling van naaldbomen en een berken. Dat laatsten zijn nog nagenoeg kaal, maar de blaadjes proberen zich te ontluiken. Een prachtige combinatie met de sneeuw op de grond. Ja binnen korte afstanden kan het zo snel veranderen
Na een overnachting in Cedar City, gaan we verder naar Nevada.