Nevada en Californië (12)

Vanuit Cedar City gaan we op weg bij regenachtig weer naar het westen. Dit is weer zo’n super dun bevolkt gebied. Eindeloze wegen in Nevada die oplossen in de horizon. Maar toch weer iets leuks bij Cathedral Gorge SP. Dit park kenmerkt zich door torens in een grijs/gele kleur in een nauw dal. In het oorspronkelijk vulkanisch gebied is de as a.h.w. tot klei in heel aparte patronen gebetonaniseerd. Het heeft wat weg van Brice, maar de kleur is dus anders. We lopen hier een trail die voert naar een viewpoint. Weer een toppertje voor vandaag.
Achter ons ontwikkelen zich buien. Het lijkt wel of we op het eindeloze vervolg van de weg de buien steeds voor blijven. Maar er trekken ondertussen heel bijzondere wolkenpatronen laag over de ons omringende bergen. Af en toe komt de zon er nog een beetje bij. Dat maakt het nog specialer. We klimmen naar De Connors pas, op een hoogte van 2300 m. Het begint te sneeuwen. Gelukkig hebben we er op de weg geen last van, anders hadden we de sneeuwkettingen nog moeten omleggen. Als we op de camping aankomen hagelt en sneeuwt het nog harder. De andere ochtend schijnt de zon weer, maar de sneeuw is bevroren.
Vooral omdat de weersvooruitzichten nog meer sneeuw aangeven, gaan we snel verder op de US50. Deze weg wordt genoemd: “The loneliest road in America”. Of dat zo is weet ik niet, maar hij is zeer rustig. Als je stopt hoor je werkelijk helemaal niets. Je bent hier één met de natuur. Je bent zo nietig in zo’n oneindig grote vallei. Het is iets bijzonders dat wij niet of nauwelijks kennen. En als je dan in zo’n decor mag staan, wat is er dan nog te wensen over? Plots, heel in de verte hoor je dan toch weer een auto aankomen en is je droom voorbij. Dan passeren we Eureka. Hier is de authenticiteit van het Wilde Westen beter bewaard gebleven dan in Prescott. Echt de moeite waard om even rond te wandelen en ook hier weer weg te dromen.
De volgende dag passeren we Sparks en Reno, de grote goksteden met veel schreeuwerige reclames. De weg, die samen met de trein en de rivier de Truckee door het dal slingeren, voert snel omhoog naar de grens met Californië. De lucht betrekt en het begint te sneeuwen. De weg rijdt verre van prettig vanwege diepe spoorvorming. We passeren de afslag naar Squaw Valley. De huiskamervraag: welk evenement vond hier plaats in welk jaar (googlen verboden!).
Donner Summit (ruim 2200 m) is helemaal besneeuwd. Dan begint de lange afdaling, zo’n 6%. Het rijdt niet echt lekker met die sporen en sneeuw, maar het gaat allemaal goed.
We zijn beland in de Gold Country. In de 19e eeuw werd hier een flinke goudader aangeboord. Dat bracht ook hier een soort goldrush op gang. Wij bekijken eerst Nevada City. Het Firehouse is hier een fraai wit monument. Ook zien we een soort schepmolen waarmee oorspronkelijk 16.000 gezinnen van energie werden voorzien. Toen waren ze nog niet zo gulzig als tegenwoordig.
Ook Grass Valley is een leuk stadje. Als het tijd wordt om een camping op te zoeken, stoten we tot 3 keer onze neus. Natuurlijk loopt het wel weer goed af, maar misschien moeten we met Memorial Day in aantocht maar even wat gaan reserveren.
We staan een paar dagen in Clear Lake SP, een meer dat zijn naam eer aan doet en een belangrijke schakel is in de drinkwatervoorziening. Onderweg zien we veel wijnstokken, ja die dit is het land waar die goede Californische wijnen vandaan komen. Ook zien we voor het eerst bloeiende brem.
In dit gebied woonden de Pomo Indianen. Na veel gedoe begin 19e eeuw werd er een verdrag gesloten met het gouvernement. Maar dat werd al snel aan alle kanten geschonden. Er is daarna nog meer dan 100 jaar strijd geweest voordat er samen met nog 15 andere stammen erkenning kwam van de rechten van deze mensen. Ja, wij blanken zijn ook hier weer geen lieverdjes geweest.
Ons volgende doel is Humboldt Redwood SP. Hier staan de hoogste (Sequoia) bomen ter wereld. Ze rijken tot ruim 100 m, met uitschieters naar 105 m. Dat is 1,5 maal de Adrianustoren. Ongelofelijk dat dat zo kan groeien, maar daar hebben ze dan ook honderden jaren over gedaan. Gelukkig dat er begin 20e eeuw mensen waren die zich realiseerden dat als wij maar blijven kappen, dan verliezen we deze reuzen allemaal. Nu wordt er veel genuanceerder mee omgegaan, maar er in nog 5% van de oorspronkelijke 2.000.000 acres over.
We rijden heel toepasselijk de Avenue of the Giants.
Weer een dag verder lopen we een trail door letterlijk een oerwoud van bomen. Je zou denken, deze bomen moeten toch wel enig onderlinge afstand hebben, maar nee hoor ze staan mannetje aan mannetje. Als je een boom nadert, kijk je tegen de donker (grijze) bast in de volle breedte van de boom. Maar als je van dichtbij rondom kijkt zie je vaak dat het een samenstel is van soms wel 5 bomen. Het geheel wijst kaarsrecht naar de hemel. Het hout geeft een fijne geur. Langs het pad in het donkere bos zien we veel varens. Ze zijn nog jong in het prille seizoen, hetgeen betekent dat ze nog heel licht groene kleur hebben. Als we bij de rivier komen, ligt er een boom langs de waterkant. Dan zie je pas echt hoe groot ze zijn. Ik stap hem uit en kom aan 50 m. Maar dat is op een punt waar de stam is afgebroken, terwijl deze nog zeker een meter dik is. Dus ga maar na hoe lang ook deze geweest zal zijn. Het is fantastisch om door zo’n oerbos te lopen.
Ook lopen we nog even langs een kermisattractie de Shrine Drive Thru Tree, dat is een 3.000 jaar oude (dode) boom waar je met de auto onderdoor kunt rijden. De boom heeft aan de voet een diameter van 7 m.
We krijgen er geen genoeg en lopen op zaterdag de Drury Chaney Loop Trail. Hier liggen ook veel van die reuzen te vergaan op de grond, heel indrukwekkend. Je voelt je echt nietig tussen al deze giants!