Oregon en Washington State (13)

Vanuit Californië gaat het verder noordwaarts. In het noorden van deze staat rijden we nog door 2 Redwoods parken nl. Prairie Creek Redwoods SP en Del Norte Coast Redwoods SP. Je krijgt er ook hier nooit genoeg van! En passant krijgen we daar nog een paar elks (elanden) te zien.
We passeren de staatsgrens met Oregon en volgen de Oregon Coastal HWY. Dit een weg die veel mooie uitzichtpunten oplevert in een combinatie van strand, zee en rotsen. Vooral dat uit elkaar spetteren van golven op de rotsen kun je uren naar kijken.
Even voorbij Florence bezoeken we Sea Lions Cave. Hier is een kolonie Steller zeeleeuwen. Zodra je uitstapt, ruik je ze al. We zien ze van een hoogte van zeker 50 m, dus niet zo goed als we ze eerder hebben gezien. Maar het blijft indrukwekkend dat gekrakeel van deze dieren. Het is nooit rustig, altijd vechten. Ook zitten er meeuwen, cormoreanders, pelikanen en zelfs puffins, hoewel wij de laatste 2 niet hebben gezien. In voor en najaar trekken hier ook walvissen langs, maar dan moet je wel heel veel geluk hebben voordat je zo’n spuiter voor je lens krijgt. We hebben ook een mooi uitzicht op de baai met aan de andere kant de Heceta Head Lighthouse. Bij Cape Perpetua ligt ook een James Cook trail (waar hebben we die naam eerder gehoord?) een leuk paadje naar zee. Het uitzicht is niet bijzonder na wat we vandaag hebben gezien, maar de bloeiende planten en struiken zijn wel een lust voor het oog. Er bloeien trouwens veel bloemen en planten in deze tijd. Vooral de rododendrons doen het erg goed. We stappen bij elkaar wel een keer of 10 uit om naar een bezienswaardigheid te gaan kijken.
Ook de volgende dag komen we weer de nodige lookouts tegen. Een formatie van 3 rotsen naast elkaar elk met een boog (arch) is wel de mooiste.
We overnachten driemaal achter elkaar op een State Park. Het concept is eigenlijk steeds hetzelfde, fraai aangelegde plaatsen met meestal een stroomvoorziening. De ene keer is het wat meer besloten dan de andere keer.
Even onder Astoria logeren we in het Fort Stevens State Park (een van de 3). De camping ligt 10 km van de doorgaande weg op een langtong aan de monding van de Columbia rivier. We zijn redelijk bijtijds op de camping en maken daar een flinke wandeling naar een scheepswrak Peter Iredale, dat hier tijdens een storm in 1906 verging en bijna helemaal onder het zand is verdwenen. Alleen de roestige schoorstenen en het voordek zijn nog zichtbaar. Enig zoekwerk leert dat het een 4-master zeilschip betreft, dat bij die zware storm de monding van de Columbia heeft gemist.
De volgende dag volgen we de loop van de Columbia landinwaarts. Midden op de brug over deze grote rivier bij Longview, rijden we de staat Washington (onze 18e staat) binnen, de laatste voordat we de USA (tijdelijk) gaan verlaten. Per saldo zijn we nu van de meest zuidoostelijke staat Florida naar de meest noordwestelijke staat gereisd. Als we trouwens op de brug naar beneden kijken zien we een gigantisch houtoverslagbedrijf. Honderdduizenden geschilde stammen liggen klaar voor transport via de Columbia River.
We nemen de IS5 om wat op te schieten. We onderbreken even de reis om bij Olympia, de hoofdstad van Washington te bekijken. We komen uit bij de Legilative Building op de campus van State Capitol Olympia, zeg maar het regeringsgebouw van deze staat. Het is een indrukwekkend gebouw, het lijkt wel een kloon van het Capitool in Washington. Het ligt in een parkachtige omgeving, heerlijk om hier even te wandelen.
Weer een dag verder volgen we het Hood Canal langs de 101. We komen uiteindelijk uit bij het Olympic NP. Dit is een groot, wat Alpenachtig park dat alleen vanaf de buitenzijde beperkt toegankelijk is. Bij de ingang doen we eerst een kleine looptrail, na ja eigenlijk blijkt het geen loop te zijn. Ja, zo kom je aan je kilometers. In het bezoekerscentrum krijgen we wat tips waarbij Marjo vraagt: kunnen we ook in het park kamperen? En ja, dat blijkt te kunnen en er is nog plaats ook. Weer zo’n mooie natuurcamping met nauwelijks voorzieningen en heel intieme plaatsen. We rijden naar de Hurricane Ridge, een uitzichtpunt op zo’n 1600 m hoogte. Ook daar lopen we wat korte trailtjes en hebben een magnifiek uitzicht op wel zo’n 20 besneeuwde toppen, waarvan sommige zelfs een gletsjer dragen. Het is letterlijk en figuurlijk weer zo’n hoogtepuntje. In het park valt zo’n 3,50 m neerslag per jaar, het kan dan ook als koud regenwoud worden beschouwd. Tijdens ons verblijf kunnen we genieten van zon en uitzicht. Als we in noordelijke richting kijken, zien we Vancouver Island al liggen. Zelfs Victoria, de plaats waar we overmorgen hopen aan te komen, is zichtbaar. Olympic NP is trouwens rijk aan flora een fauna. We zien alleen elks (jong elanden) en wat vogels, maar volgens de beschrijving zitten hier veel soorten vogels en zelfs een beer (met 2 jongen), puma’s, en vleermuizen.
Op zaterdag zijn we op zoek naar een camping in Port Angeles. De GPS stuurt ons (bij hoge uitzondering!) naar een adres waar helemaal geen camping is. We worden aangesproken door een leeftijd genoot. Het blijkt een Duitser te zijn die zich hier 50 jaar geleden vestigde en een autoreparatiebedrijf runde. Hij stelt zich voor als Hubert en biedt ons aan achter zijn huis, waar ruime plek is, te overnachten. We aarzelen wat, dachten ook nog andere dingen te doen., maar uiteindelijk rijden we achter zijn 1ste generatie Golf (1975) aan en installeren ons. Hij komt nog een paar keer informeren of het allemaal naar wens gaat en zit duidelijk ook om een praatje verlegen. Over een paar weken vertrekt hij voor een half jaar naar Duitsland waar hij ook een camper heeft. Mijn gevoel zegt mij, dit is weer zo’n man die zijn vaderland indertijd heeft verlaten. Hij heeft er op zich geen spijt van, maar zijn wortels liggen nog duidelijk in Europa. Hij zegt ook zelf “I love Europe but also America”.
We hebben in korte tijd weer ruim 1000 km overbrugd. Het gaat allemaal goed, maar het gaat je niet in de koude kleren zitten. Zo wel fysiek als mentaal heb je het nodige te verwerken. Het is zoals gezegd een groot genoegen en voorrecht om zo’n reis te mogen maken, maar het kost heel veel energie. We gaan nu oversteken naar British Columbia (Canada) en zullen daar weer een aantal dagen rust nemen en ons beraden over het vervolg van de reis.
We vragen ons ook af of jullie het nog steeds leuk en de moeite waard vinden om de verslagen van deze schier eindeloze reis te lezen?
Wordt vervolgd in Canada.