Terug in de VS (16)

We hebben besloten ons reisprogramma aan te passen. Drumheller (hoofdstad van de dino’s) laten we liggen. We gaan van Calgary rechtstreeks naar het zuiden en komen uit in High River. Hier doen het een paar dagen rustig aan. Er is een fijne camping direct achter een dijk van een rivier. We wandelen door het dorp op zoek naar een kapper. We nemen eerst een kopje koffie en wat blijkt: in het etablissement is een benefiet gaande voor een jonge kankerpatiënt. We zien veel muurschilderingen die herinneren aan de tijd dat de First Nation People hier leefden, vaak op het moment dat ze overrompeld werden door de grote veroveraars (onze voorvaderen dus). Het blijft gevoelsmatig heel moeilijk om dit leed aan te zien. Bij de kapper blijkt mevrouw een dochter van Nederlandse ouders die zich hier in 1958 vestigden. Ze spreekt nog best goed Nederlands en zegt dol te zijn op Hollanders. In een muziektent in een park is een orkest van jongeren bezig wat vioolwerken uit te voeren. Tijdens een pauze is er een speech waarbij o.m. ter sprake komt dat er zich hier 6 jaar geleden een kleine ramp heeft afgespeeld. De lokale rivier, waar het dus zijn naam aan dankt, is buiten haar oevers getreden. Dit heeft een enorme schade opgeleverd. Als ik er navraag over doe bij de camping laat ze mij een fotoboek zien waaruit blijkt hoe de camping door de ramp is toegetakeld. Het heeft 2 jaar geduurd om alles weer te herstellen, sommige bedrijven heeft het zelfs de kop gekost. Zo word je binnen 24 uur aanwezigheid geconfronteerd met allerlei zaken. Een ding is duidelijk: de gemeenschapszin is hier erg groot, je voelt dat aan alles.
Het vizier staat op zuid. We zien veel landbouwbedrijven in het vlakke land dat op ongeveer 1000 m hoogte ligt. Dit land heeft een mild klimaat vanwege bepaalde windstromen, maar 30 graden vorst komt toch regelmatig voor. We bezoeken het rijtuigenmuseum Remmington. Don Remmington was een welgesteld man a.g.v. zaken doen o.m. in de cementindustrie. In 1954 was het zijn beurt in de Rotaryclub een evenement te organiseren. Hij bedacht dat het leuk zou zijn Sainte Claus in te halen in een paarden slee. Hij liep tegen een voertuig aan dat wat moest worden gerestaureerd. Hij vond dit zo leuk dat hij dat meer ging doen. En zo is het begonnen. In tijd van 30 jaar verzamelde hij 49 rijtuigen. Toen werd het tijd om aan de toekomst te denken. Hij polste zijn familie, maar niemand zag het zitten. Hij deed de staat Alberta een voorstel. Ik doneer jullie deze verzameling (waarde 2.5 miljoen CAD) onder de voorwaarde dat er in Cardston (zijn woonplaats) een overdekte museum wordt gebouwd waar de collectie kan worden tentoongesteld. De staat ging hier graag mee akkoord en bouwde een fraai onderkomen. Inmiddels is de collectie uitgegroeid tot 350 exemplaren. Het is werkelijk een genoegen om deze rijtuigen te aanschouwen. Het gaat om postkoetsen, begrafeniswagens, transport van bulkmateriaal waarbij de bodem kon worden gelicht, veel sleewagens, de voorloper van de roemruchte (gele) schoolbus, statiewagens die alleen dienden om te pronken, enz, enz. Wij krijgen een privé rondleiding van een enthousiaste gids die allerlei in en outs vertelt.
Onze volgende bezoek aan dit stadje is van heel andere aard. Er staat hier een grote tempel van de Mormonen (stichter Joseph Smith, 1830 na een verschijning). In 1887 vestigde zich hier na een lange zoektocht een kleine groep gelovigen uit Utah, dé staat van deze religie. Na eerst met tijdelijke behuizingen te hebben gewerkt waren er voldoende middelen om in 1913 met de bouw van de huidige tempel te beginnen. Er werd gekozen voor een mooie steensoort uit BC. Gedacht werd aan een bouwtijd van een paar jaar, maar het werden er uiteindelijk 1923 eer de kerk werd opgeleverd. Het is een fraai en kolossaal gebouw met veel gratie. Niet leden mogen het gebouw, dat alleen bij hoogtijdagen zoals een doop, huwelijk e.d. wordt gebruik, niet betreden. Voor de reguliere diensten hebben ze ernaast een apart kerkgebouw dat wel door niet leden mag worden bezocht. Wij hebben een uitgebreid gesprek met een Mormoons echtpaar in het aangrenzende visitor center. Wij tonen interesse in het gebouw maar ook in de gewoontes van deze religie waar wij niets vanaf weten. Zij volgen ook de bijbel. Maar er zijn ook belangrijke verschillen. Een mens bestaat al voor hij geboren wordt, zo wordt ons verteld. Kinderen worden pas gedoopt als ze 8 jaar zijn, overlijden zij voor die leeftijd dan gaan zij regelrecht naar de hemel. Men wordt gedoopt door onderdompeling in een font dat wordt gedragen door 12 ossen. Het is heel fascinerend naar deze diep gelovigen te luisteren. Vanzelfsprekend willen zij ons ook een speciale bijbel meegeven. Vooral mijnheer dringt hier nog al op aan. Maar een paar mooie folders, daar ontkomen we natuurlijk niet aan. Ook zeggen wij toe naar een tempel in Zoetermeer (ook een fraai gebouw volgens de foto) te gaan kijken. Wij houden een positief gevoel over aan de ontmoeting met deze religie.
We passeren zonder veel problemen de grens met de VS. Dan rijden Glacier NP in de staat Montana binnen. Een van de campings blijkt al vol, dan maar naar de Rising Sun waar we plek vinden. Het is koud.
De volgende dag doen we de Beaverloop Trail. Het is zonnig, maar het waait erg hard. Het water van Lake St. Mary met op de achtergrond ruige bergen met gletsjers, wordt opgezweept tot schuimkoppen. In het begin is het mooi groen, maar verderop komen we veel dode bomen tegen. De onderkanten zijn zwart geblakerd, oorzaak zal dus wel een eerdere brand zijn. Bomen worden afgewisseld met weiden met veel bloemen. Het is echt een kleurenpracht van geel, blauw en wit. Er komen zelfs een klein soort zonnebloemen voor. Op de terugweg ontmoeten we een paar mensen die net een eland hebben gezien. Maar inmiddels is deze in het groen verdwenen. Het pad gaat licht op en af met zo’n 100 m hoogteverschil, heel goed te doen dus. Maar het is toch volop genieten met zo’n achtergrond.
We rijden verder naar Great Falls. Het dankt zijn naam aan het aantal watervallen in de rivier de Missouri, weer zo’n gigantische rivier (zelfs iets langer dan de Mississippi). Het verval in deze stad is maar liefst 152 m. Wij bekijken de waterval bij de Dam, waar ook een kleine elektriciteitscentrale staat.
We overnachten in Helena, de hoofdstad van Montana. Dit is een relatief kleine stad (ca. 30.000 inw.) Een stad zoals Billings is qua inwonertal 3 x zo groot. Je ziet dat in meer staten zoals Californië waar Sacramento en Washington State waar Olympia de hoofdstad is terwijl Los Angeles en Seattle veel groter en bekender zijn. Typisch dat zo’n keuze dan wordt gemaakt?
We vervolgen onze weg naar het zuid oosten. Het is zwaar bewolkt. Maar niet egaal grijs of zo, nee indrukwekkende cumulussen, de een wat lager de ander wat hoger. Ik zeg tegen Marjo, komt dit nou bij ons ook voor? Ze zegt ik denk het wel, alleen de blik zonder horizonvervuiling is veel breder. In elk geval het blijft fascinerend om naar die wolkenpartijen met op de achtergrond heuvels met groene hellingen en hier en daar een boom te kijken. De heuvels worden bergen en de bergen komen steeds dichterbij. En dan, opeens duik je via een grote bocht zo’n dal in en meandert de weg mee met het hoogteprofiel.
Ja, het is dit keer geen spectaculair verhaal, maar absoluut de moeite waard om weer mee te mogen maken.