Grote parken Canada (15)

Bedankt voor jullie belangstelling en respons. De foto’s van aflevering 14 zijn inmiddels ook geplaatst.
Vanuit Cache Creek blijven we Trans Canadian Hwy (1) volgen tot Kamloops. Daar gaan we over de 5 en bezoeken Wellsgray Provincial park. Dit park is dicht bebost en heeft diverse watervallen. Ook leeft er de zwarte beer, die wij ook zien. De Helmcken Falls is een plaatje. Met z’n 140 m verval, hoger dan de Niagara Falls. Rondom het vallende water is een gordijn van nevel. Aan de achterkant zie je in een holte ook een verticaal ronddraaiend watergordijn. Dan die plons in het bekken onderin. Ja, het is heel fascinerend, je blijft er naar kijken. We rijden door naar de Dawnson Falls. Die ziet er weer heel anders uit. Het verval is misschien 10 à 15 m, maar de breedte is enorm. Hier gaat veel meer water doorheen. Het zindert zelfs een beetje. Tenslotte zijn de Spahats Falls aan de beurt. Die ligt er zo’n beetje tussenin. Met 60 m verval, minder indrukwekkend, maar ook deze mag er echt zijn hoor.
We vervolgen onze weg langs de rivier de Thomson. Het aantal huurcampers in deze omgeving is heel groot. Geen wonder natuurlijk met al de highlights in de buurt. Veel van die campers zijn van Cruise Canada/America. Dit bedrijf moet wel een vloot hebben van enige honderden campers. De staat van onderhoud van de wegen is veel beter dan in de USA. Dat rijdt een stuk prettiger.
We naderen Jasper NP. Ruim voor de ingang lopen we bijna letterlijk tegen Mount Robson op. Wat een prachtig karakteristieke, kolossaal brok graniet is dit! Geen wonder, hij is bijna 4000 m hoog. De top is wit. Door velen wordt dit als een van de mooiste bergen van BC beschouwd. Ik kan die mening wel delen. We passeren de grens met Alberta en nemen afscheid van BC. De klok gaat weer een uur vooruit. Ja al die uren die we gekregen hebben, moeten we zo geleidelijk weer inleveren. We draaien de Icefield Parkway (IP) op. Het is een prachtige weg geflankeerd door allerlei hoge bergen. Wat hierbij opvalt is dat het veel massieve solitaire bergen zijn, de hellingen dalen diep af naar het dal waar dan de volgende weer begint. Dat schept een heel apart beeld. De hellingen zijn ook hier weer ruim bebost. Wat alleen opvalt is de bruine gloed die over de naaldbomen ligt. Als je goed kijkt zie je dat veel bomen dood zijn of aangetast. De pine beetle blijkt de grote boosdoener te zijn. Deze legt zijn eitje onder de bast, waarna de larven de stam als voedsel beschouwen. Bomen die flink worden aangetast, zijn binnen 5 jaar dood. Als zou je zeggen: dat is toch wel heel zorgelijk. Toch zeggen wetenschappers die het verloop over 100 jaar hebben bekeken, niet alleen pessimistisch te zijn. Er zal weer herstel optreden. Hopen dan maar!
Langs de IP zijn veel bezienswaardigheden en wandelingen. Wij kiezen voor de Athabasca Falls, weer watervallen dus. Deze watervallen zijn werkelijk van alle kanten te bekijken. Je kunt het water van dichtbij zien aankomen en zien hoe het a.h.w. in een trechter wordt gezogen waarna het met geweld door een nauwe kloof wordt geperst, daarbij met veel geraas botsend tegen allerlei rotswanden. Het water verloopt verder door een nauwe canyon en komt dan geleidelijk weer tot rust, zodat de eendjes er weer in kunnen zwemmen. Ja dat is heel wat anders dan wanneer je van een grote afstand een plens water naar beneden ziet komen, hoewel dat ook heel mooi kan zijn.
We stoppen bij diverse uitzichtpunten. De rivier de Athabasca, met z’n smaragd groene water begeleidt ons op onze verdere weg. Hij is breed dat op zijn beurt veel ruimte schept voor begroeiing. Tel daarbij op de achterliggende bergen en je hebt opnieuw een mooi plaatje. We zien een zwarte beer langs de weg schinkelen die zo veel belangstelling heeft dat het verkeer wordt ontregeld. Dat gebeurt ook als bijna spierwitte geiten langs de weg lopen. We parkeren vanavond op het Icefield Centre. Hier is een terrein ingericht waar zo’n 100 campers kunnen overnachten. Gezien al die campers die op pad zijn, was ik wat ongerust of er wel plaats zou zijn. Niets aan de hand dus. Op deze plek hebben we zicht op een drietal gletsjers. Bij een daarvan begint de Athabasca rivier. Bijzonder op zo’n manier het ontstaan en een deel van het verloop van machtige rivier te kunnen aanschouwen. Ja, echt een topdag vandaag.
De volgende dag maken we de Wilcox wandeling. Het pad is bezaaid met boomwortels. Bovendien is het nat van de regen. Boven de boomgrens wordt het uitzicht grandioos. Je kijkt weer op 2 gletsjers. Ik ga recht tegenover de Athabasca gletsjer zitten. Ik drink en eet wat, maar geniet vooral. Op 3 uur komt er ook nog een beekje in een nauw dal naar beneden. Daarmee stel ik mij geheel tevreden en ga aan de terugweg beginnen. Dan vervolgen we onze weg richting Banff. De bomen zijn hier trouwens (gelukkig) groener dan in het noorden. We stoppen bij diverse viewpoints. Een daarvan mag niet onvermeld blijven, nl. de weaping wall, een verticale rotspartij waarover de hele breedte watervalletjes naar beneden komen. Wat veel meer indruk maakt is de geweldige rotspartijen langs de weg. De meest markant vormen kom je tegen, spitse torens, stompe torens, bijtorens, enz. dit allemaal van gigantische rotsmassa’s. Zodra je de hoek om komt, word je weer overdonderd door een volgend geweldig massief. Ja, dan moet je er nog bij vertellen dat de meeste nog voor een groot deel bedekt zijn met sneeuw. Dit zijn de Rocky Mountains in Jasper en Banff op zijn best. Eigenlijk treffen we het verre van optimaal met het weer, want het is voortdurend dreigend. Met een heldere lucht zou het allemaal nog indrukwekkender zijn geweest. Maar we klagen absoluut niet, we zijn dubbel en dwars tevreden met al het moois dat we hebben gezien.
Voor we afscheid nemen van deze prachtige parken willen we naar Lake Moraine, maar dat blijkt afgesloten. Dan rijden we naar Lake Louise. We zijn niet de enige met dat idee. Het wemelt van de verkeersregelaars om alles een beetje in goede banen te leiden. We vinden nog net een parkeerplaats. Dit meer en gelijknamige plaats hebben echt de naam. Je kunt het direct zien aan het hoge Japangehalte. Steeds weer selfies maken. Maar het meer met dat smaragd groene water en op de achtergrond een gletsjer is echt een plaatje. Er wordt druk gekanood in rode bootjes, hetgeen een mooie contrast geeft. Ook staan er educatieve borden met allerlei informatie. Zo lezen wij dat de gletsjer op 7 km afstand ligt. Als je het geluk hebt een brok ijs te zien afbrokkelen, duurt het 20 seconden voordat je het geluid hoort. Dat is dus gewoon de natuurwet, maar toch een leuk weetje. We gaan op weg richting Calgary.