2. Grens Namibië tot Solitaire

Algemeen

Op de eerste plaats willen we jullie bedanken voor de leuke reacties op ons blog, echt hartverwarmend. Een antwoord op de vragen van Leo D. Nee wij rijden niet konvooi. Er is een aanbevolen route, maar je bent niet gehouden op deze te volgen. Ieder vertrekt op z’n eigen tijd maar wel bijtijds want iedere dag is er veel “werk aan de winkel”. Het is het verstandig het advies te volgen want als laatste vertrekt een oud wegenwachter (WW) die als bezemwagen en technisch support dient. Op de camping aangekomen staan daar de kwartiermakers (onze reisbegeleiders) die iedere reisdag als eerste vertrekken. Er zijn een aantal gezamenlijke maaltijden (sommige mensen gaan iedere dag uit eten, als het kan) maar verder bepaal je dat zelf.

We hebben inmiddels 2 000 km afgelegd waarvan 750 gravel. Dat laatste is heel inspannend. Vooral als er veel “wasbord” is probeer je steeds de ideale lijn te vinden. Je wordt voortdurend door elkaar geschud. Je moet dit hebben ondergaan om je te realiseren hoe dat voelt! Het is af en toe een beproeving voor mens en voertuig, maar je krijgt er zoveel voor terug. Je moet dit meegemaakt hebben om het je goed te realiseren. Tegelijk stuift het geweldig, wat je ook niet allemaal buiten kunt houden.

Beknopt reisverslag

In Springbok slaan we voor 8 dagen boodschappen in. We rijden Namibië binnen. Dat wil zeggen nadat er zo’n 1,5 uur aan allerlei administratieve verplichtingen is voldaan. Met een (wat hinderlijke) ondergaande zon (het is hier nu maar 11 uur per dag licht) komen we in Fishriver Canyon Hotspring aan. Het is inmiddels wel prachtig weer. We wandelen een stuk door de canyon en zien een soort marmotten. We genieten van het heerlijke zwembad en de WW laat de banden af om meer grip te hebben op het gravel die nog komen gaat. De volgende dag rijden we naar het park. De weg is nog minder, maar de beloning is groot. Het uitzicht is magnifiek. Een diep droge rivierbedding kronkelend door het land met allerlei vormen van steenmassa’s vooral in de kleuren grijs en lichtbruin. Er worden in de lectuur vergelijkingen gemaakt met de Grand Canyon. Dat vinden we wel wat ver gaan, al zijn er zeker overeenkomsten. We maken een wandeling langs de rand. Een viewpoint verder worden we getroffen door een heel groot volkomen vlak plateau, ook van grote schoonheid.

We rijden opnieuw door prachtige steeds wisselende landschappen. Dan zien we heuvels die eruitzien als door een giga vrachtwagen gestorte hoop keien zonder samenhang. Dan volgen topjes die begroeid zijn met droog gras. Even verder rij je weer door een vallei begroeid met hooiachtig gras waarbij de heuvels op afstand zijn.

Het is ook vaak de grote leegte die zoveel indruk maakt in deze onmetelijke woesten. In 100 km geen dorp te bekennen.

Voorbij de Zarishoogte komt een stevige afdaling en rijden we een grote vallei binnen met veel solitaire groene vegetatie. De vallei wordt omzoomd door prachtige wat licht groene bergen met een soort kraag aan de bovenrand.

In de enkele bomen die er staan zien we verzamelvogelnesten. Het zijn grote nesten waarin verschillende vogelparen broeden en jongen krijgen. Ze zijn soms wel een m3 groot.

We reizen over een hoogvlakte. De camping in Aus ligt op 1 400 m. ’s Morgens is het om het vriespunt. In de camper komen we ook niet verder dan 5°.

We bezoeken een voormalige kalkoven. Gevraagd naar de geschiedenis leert dat in de late 18-honderds hier een boerderij was. Later kwam er behoefte aan bouwstenen en is de kalkoven gebouwd. En dat zo in the middle of nowhere! De boerderij is omgebouwd naar een bescheiden restaurant met lodges. Op het erf lopen veel parelhoenders. Ook is er een kwekerij van lithhops. Het zijn kleine vetplantjes (het zijn net kleine bloeiende steentjes) in een grindbakje. Er staan vele soorten in honderden bakjes. Heel bijzonder.

Op 10 juni bezoeken we Duwisib Castle. Het is gebouwd in opdracht van Hansreinich von Wolf, kapitein in het Duitse leger. (Namibië is voormalig Duits gebied). Hij is begin 20^e eeuw getrouwd met een rijke Amerikaanse en ze kwamen op het decadente idee om hier midden in de woestijn dit kasteel te bouwen. Alle materialen moesten over honderden kilometers met paard en wagen door de woestijn worden aangevoerd vanaf Duitsland. Toen de 1^e wereldoorlog uitbrak moest Hansheinrich vechten aan het front waarbij hij is gesneuveld. Ze hebben er dus maar een paar gewoond, want zijn vrouw is er nooit meer geweest. Inmiddels is het eigendom van de staat. Men wil het kasteel renoveren en verbouwen tot een lodge.

Dan komt de Sossusvlei, een van de hoogtepunten van deze reis. Als we om 6.30 u op weg gaan is het nog pikdonker. De eerste stop is bij Dune 45. Hier kun je omhooglopen om de zonsopgang mooi te zien. Maar het is erg stijl en een best lang. Stuk voor stuk haken we af. Maar we zien de zonsopgang toch wel. We rijden naar de startplaats van de buggy’s. Die brengen je naar waar je heen wilt. Wij kiezen in eerste instantie voor Dead Vlei. Het is ook een stevige wandeling naar een drooggevallen meer. De zwarte (dode) Camel-doornbomen zijn al honderden jaren dood en contrasteren met de zoutbodem. Heel bijzonder, een beetje macaber zelfs. Vervolgens brengt de buggy ons naar de Sossusvlei met Big Mamma op de achtergrond. De duinen kenmerken zich daar haarscherpe vouwlijnen die onder invloed van de wind steeds veranderen. Dit geheel is echt overweldigend. Ook deze kun je beklimmen, maar het is loodzwaar en niet meer voor ons te doen. ’s Middags volgt nog Sesriem Canyon. De, nu droge, Tsauchab rivier heeft hier een 40 m diepe smalle kloof achtergelaten. De kloof, waar je in kunt lopen, heeft allerlei grillige vormen. Als je hier je fantasie op los laat herken je allerlei dieren.

Na een flinke pauze dineren we ’s avonds in een uiterste romantische en gezellige setting.

Het gaat ons goed ook al zijn er best pittige dagen bij.

Hartelijke groet Marjo en Wim.