Deel 9 Portugal I

Weer bedankt voor jullie reacties. Dat blijft altijd leuk!

Eerlijk gezegd moet ik deze eerste dagen van rust nog vaak terugdenken aan Marokko. Sommige aspecten zijn nog wat onderbelicht gebleven. Ik denk o.m aan:

·De verschillen tussen het leven van de mannen en vrouwen is groot. De stelling dat de dagelijkse economie voor een groot deel op de vrouwen rust, durf ik wel aan. Ze werken veel op land, met allerlei ambachten, lopen met kromme ruggen te sjouwen met takkenbossen, enz. Daarnaast hebben ze natuurlijk ook hun moederstaak. De cafés en theehuizen worden hoofdzakelijk bezet door mannen die hele dag zitten te kletsen. Ze zijn onderweg maar je vraag je af waarna toe? Wellicht is dit een niet geheel objectieve observatie, maar ze geven op zijn minst die indruk. Hiermee is niet gezegd dat dit voor alle mannen geldt!

·Veel mensen zijn bezig met te overleven, iedere dag weer. Je ziet dat eigenlijk overal, de piepkleine schaapskudden (wel vaak geleid door mannen) in de woestijn. De handeltjes op straat en in de soek met hun piepkleine marges. Ja, het leven is niet eenvoudig, maar je krijgt niet de indruk dat ze eronder gebukt gaan. Het is sappelen!

·Het geloof, de islam, speelt een erg belangrijke rol. Iedere dag weer roept de Iman op tot gebed. Daar wordt ook gehoor aangegeven. Als je mensen spreekt komt Allah daar ook regelmatig in voor. Zij hebben een ongelofelijk groot respect voor hem. Daar kunnen wij nog wat van leren.

·Er leven veel zwerfhonden in Marokko. Het zijn vaak hele gangs. Ik heb niet de indruk dat ze de omgeving onveilig maken. Maar hun geblaf, vooral ’s nachts is nogal hinderlijk.

Na een bezoek aan Cádiz gaan we in Jerez de la Frontera kijken naar de Andalusische Caballos (paarden) dansen. Het is een prachtig complex waar het is gevestigd. We zitten in een hal met tribunes en in het midden een grote paardenbak. De ruiters in fraaie historische kledij geven een prachtige show in allerlei samenstellingen, individueel met een groep met mooie voltiges en ook nog met koetsen met een span ervoor. Het is weer zo’n klein hoogtepuntje.

Na nog een paar dagen rust in Dos Hermanas reizen we via in Spanje naar Portugal.

We volgen de autopista in het achterland van de Costa de la Luz. We passeren veel olijfplantages, ook nieuwe aanplant. Ik heb gehoord dat er een overschot is, maar men gaat toch vrolijk door met dit product. De eerste koolvelden in hun prachtige citroengele tooi. Zelfs de brem is al zover. Ja het voorjaar is volop in aantocht. De natuur is hier zoveel verder als 2000 km noordelijker.

We strijken neer in Cabana de Tavira. Langs de “boulevard” zijn veel barretjes en restaurants te vinden. Een paar honderd meter uit de kust liggen de langgerekte eilanden parallel aan de kust. Dit worden ook wel de barrière-eilanden genoemd. Tussen deze eilanden en het vasteland ontstaan zandbanken, zoutvelden en een walhalla voor (trek)vogels, waaronder de flamingo (die we overigens hier niet hebben gezien). Het geheel geeft een mooi effect.

We maken mooie strandwandeling op een van de eilanden.

Maar ook hier doen we het nog even rustig aan tot we na een paar dagen het binnenland in gaan.

We rijden naar São de Abras. Hier is een soort openluchtmuseum dat o.m. aandacht besteedt aan de kurkindustrie, maar ook kleding en lokale landbouwwerktuigen en paardenwagens komen aan bod. Vooral die kurk heeft mijn aandacht. Ik heb wel het idee dat ook dit wel over zijn hoogtepunt heen is. Daarna rijden we naar Loulé. De lokaal door de reisgids aanbevolen vijgenschapenkaasjes kenden zij vreemd genoeg niet, maar toch wel een leuk stadje met een eigen karakter. Je kunt er zelfs poffertjes eten. De uitvoering met aardbeien en chocola zijn wel te knagen. Het zijn allemaal vrij authentieke dorpjes.

Op Marjo’s verjaardag valt het weer wat tegen, met af en toe regen en een stevige wind. We lopen naar het stadje Silves met als top bezienswaardigheid het Castelo, dat ver boven alles uitsteekt en dateert uit de 10^e eeuw. Het was de tijd van de islam. De strakke rechte kantelen, zonder een versiering, zijn kenmerkend voor dit kasteel. In feite is het een ruïne waarvan in hoofdzaak de buitenmuren zijn blijven staan. De hoog achter de kantelen gelegen paden zijn beloopbaar, al zijn ze niet ongevaarlijk vanwege het meestal ontbreken van een leuning. Je loopt dus langs de kantelen en de schietgaten. Het uitzicht over de stad is magnifiek. Er is ook een voormalige waterkelder die nu is ingericht als een expo ruimte gericht op de herintroductie van de lynx. Alles bij elkaar is het een uniek bouwwerk dat als nationaal monument te boek staat.

Aan de voet van het kasteel staat een imposante kathedraal, gebouwd op de fundamenten van een moskee wat hier vaak voorkomt. De kerk is niet geopend, zoals veel hier ook voorkomt. Het uiterlijk is sterk verwaarloosd. Je zou kunnen veronderstellen dat als de handen ineengeslagen worden een flinke facelift het aanzien sterk zou verbeteren?

Vlak bij het kasteel ligt ook een alleraardigst restaurant, een ideale plek voor de lunch. Als ik voor de bestelling van het dessert tegen de ober zeg dat Marjo vandaag jarig is wordt er extra werk van gemaakt.

Silves, het roemrijke stadje van weleer, heeft veel van zijn glorie moeten laten varen maar is zeker nog een bezoek waard.

Via Portimão komen we uit in Lagos, een mondaine kustplaats. We parkeren in een buitenwijk en lopen langs het waterfront. De haven kenmerkt zich door grote luxueuze jachten. De huizen zijn wit, dat geeft leuke doorkijkjes in de straten. Er zijn veel barretjes er hangt een gezellige rustige sfeer. Ja de Portugezen verschillen niet veel van de Spanjaarden, ze overlopen zich ogenschijnlijk niet.

Langs de boulevard staan veel kiosken die uitstapje beloven naar prachtige grotten. Jammer dat dat alleen in de zomer mogelijk is, want het zijn wel heel fraaie plaatjes.

We bezoeken voor het eerst sinds meer dan 2 maanden weer eens een katholieke kerk, de Igreja Santa Maria. In Marokko zie je ze nauwelijks en die we in Spanje zagen waren gesloten. Toch wel fijn om weer eens een kaarsje te kunnen opsteken. Er zijn doelen genoeg! Op het kerkplein staat het monument van de heldhaftige Hendrik de Zeevaarder (Infante Don Henrique), een zeeheld van meer dan 550 jaar terug.

Het weer houdt zich best redelijk goed. Ja als je regenjassen aandoet en een paraplu meeneemt gebeurt het vaker dat het droog blijft. We besluiten hiervan gebruik te maken en rijden naar Cabo de São Vincente, het meest zuidwestelijke punt van Europa, vroeger wel het einde van de wereld genoemd. De vuurtoren die staat op imposante leisteenrotsen, die zich zo’n 60 m boven zee verheffen, is volgens onze reisgids de meest krachtig van Europa met een bereik van 59 km.

De combinatie van de golven die te pletter slaan tegen deze rotsen blijft een fascinerend schouwspel waar je eindeloos naar blijft kijken.

Als we terugrijden naar Vila do Bispo hebben we laatste plek op de camperplaats. Dat is mazzel hebben. Als ’s avonds de zware buien op de camper beuken beschouwen we pas echt hoeveel geluk we hebben gehad vandaag!

Je leest het goed, we hebben de draad weer opgepakt en gaan vol elan naar het noorden.

Hartelijke groet van Marjo en Wim