Deel 10 Portugal II

Bedankt voor de reacties, ook op Marjo’s verjaardag!

Vanuit Cabo de São Vincente volgen we grofweg de kustlijn naar het noorden. Het is regenachtig en de weg is smal maar de omgeving is prachtig groen, veel bomen met een wolkachtige naaldenkruin, maar ook lage begroeiing.

De stop in Algezur valt wat tegen maar Almograve is een schilderachtig stadje. De huisjes, net als bijna overal hier, wit geschilderd, maar de blauw en geel gekleurde plinten geven er een fraai cachet aan, zeker i.c.m. de rood/oranje daken.

Vila Nova de Milfontes ligt aan de monding van de Rio Mira. In de monding mengt het water zich met dat van de zee. In een flinke bries zijn een paar kite surfers bezig. Ook hier proberen we wat sfeer te proeven. Een paar smalle weggetjes brengen ons in Porto Covo aan zee met een fijne comfortabele camping.

De volgende etappe is Lissabon. We doen dat via wat binnenwegen en komen we uiteindelijk uit in peninsula de Tróia, een lange smalle strook land aan de overkant van Setubal. Ik weet niet of ik alle informatie van de ferrydienst compleet heb, maar na een half uur wachten komt hij daar aangevaren. We staan helemaal aan de voorkant op de ferry en hebben zodoende een fraai uitzicht op de baai. In Setubal willen we een kustweg nemen door het natuurgebied van Arrábida. Dat gaat tot circa de helft goed, maar dan blijkt de weg te zijn afgesloten en moeten we een eind terugrijden. Toch was het even de moeite waard. We steken het schiereiland over naar de zuidelijke brug (Pont de 25 abril, 1966) over de Taag. De brug vertoont sterke gelijkenis met de Golden Gate in SF. Aan de voet van de brug staat het standbeeld Christo Rei. Het machtige beeld met breed uitgevouwen armen werd gebouwd uit dankbaarheid dat Portugal niet betrokken raakte bij WOII. De gelijkenis met het beeld in Rio lijkt er zeker, ofschoon we daar nooit geweest zijn. Overigens vangen wij slechts een glimp op van het beeld in het voorbijrijden in een pittige regenbui. We worstelen ons door het drukke verkeer om op camping Lisboa te komen.

Lissabon wordt gedomineerd door de Taag, een van de grootste rivieren van het Iberisch Schiereiland. Aan veel monumenten in de stad kun je zien hoe belangrijk de zeevaart en ontdekkingsreizen voor dit land en deze stad zijn.

We gaan met de bus naar het centrum bij mooi weer. Eerst maken we een tussenstop in stadsdeel Belem bij het klooster Jerónimos. Het langgerekt gebouw kenmerkt zich door een grote toren bijna in de midden en 2 kleinere torens aan de uiteinden. Een deel van het klooster wordt nu gebruikt als archeologisch museum. Schuin hiertegenover staat een sterk contrasterend modern gebouw waarin een kunstmuseum is gevestigd. Via een tunnel komen we bij het ontdekkingsreizigersmonument, een gigantische zuil van ruim 50 m hoog. Voormalig dictator Salazar liet dit oprichten ter meerdere eer en glorie van, ja alweer, Hendrik de Zeevaarder (en misschien ook van hemzelf?). Aan weerszijden knielen 16 prachtig gebeeldhouwde belangrijke figuren uit die periode onder aanvoering van Hendrik zelf.

Van hieraf heb je ook een mooi overzicht op de in de verte gelegen Pont 25 Abril en het Christusbeeld. We gaan een stukje verder met de tram en stoppen onder de brug. Pas dan zie je hoe kolossaal dit bouwwerk is en dat er ook nog een spoorweg onder het wegdek hangt.

Dan stoppen we weer op Praça de Commércio. Aan de landzijde wordt dit gedomineerd door een klassieke Triomfboog, in het midden staat weer zo’n grotesk monument, dit keer van koning Josef I te paard. Iets merkwaardigs doet zich voor in Rua Augusta nl. de Elevador Santa Justa, een symbool van de stad in 1902 gebouwd door een leerling van Gustav Eiffel. Ook indrukwekkend is het Praça di Rossio. Hier staat een van koning Dom Pedro IV. Aan de voor- en achterzijde geflankeerd door als zeemeerminnen ontworpen fonteinen met op de achtergrond het Teatro Nationaal Donna Maria met z’n karakteristieke timpaan.

Als je de Dominicanenkerk Sante Juste binnenkomt denk je “waar ben ik nu terecht gekomen?” Navraag leert dat de kerk, die al tijdens de grote aardbeving in 1755 geheel was vernield, door ongeluk achtervolgt wordt. In 1959 legde een brand de kerk grotendeels in de as. De sporen hiervan zijn aan alle kanten nog duidelijk. De kolommen zijn zwaar geblakerd en beschadigd. Het dak en een deel van de zijpanelen (hout) zijn in een roze kleur teruggebracht. Het geheel heeft hierdoor een spookachtig en sinister aanzien gekregen.

We zijn zeer onder de indruk van de schoonheid van Lissabon dat zich kenmerkt door trots, uitgedrukt in de vele magnifieke kolossale monumenten waarbij ontdekkingsreizigers, koningen en zeehelden de boventoon voeren.

Dan is het weer even tijd voor wat rust. Dat is het fijne van het zelfstandig reizen, als de behoefte er is kun je daar ook gerust aan toegeven. Daar vragen lichaam en geest in toenemende mate om! Maar ja wat wil je als je 2,5 maand onderweg bent!

Vervolgens willen we naar Sintra omdat daar nogal lyrisch over wordt geschreven. We komen er rond het middaguur aan. Het historische stadje met veel smalle straatjes staat op de Unesco wereld erfgoedlijst, er is van alles te doen. Het gevolg is dat er, vooral met een camper, geen doorkomen aan is en parkeren een drama. Na diverse aanwijzingen lukt het uiteindelijk wel. Iets anders is dat er 2 palacio’s zijn die allebei National heten. Prompt laten we ons met een taxi brengen naar het paleis (de Pena) waar we eigenlijk niet voor hadden gekozen. Ook daar is het weer een drukte van belang, eerst bij de kaartverkoop en dan krijg je een slot voor 1,5 u later. We beperken ons tot het park, ook een optie. Op die manier kunnen we wel de buitenkant van het bijzondere kasteel zien, maar niet het interieur. Het andere paleis Palacio National de Sintra, waar we echt voor wilden gaan, beperken we ook met wat foto’s van het exterieur. Erg jammer dat het zo is gelopen. Leerles: bereid je nog beter voor op wat je wilt gaan zien en neem vooral genoeg tijd. Je ziet hier trouwens ook weinig campers, dat is ook een signaal. Bovendien kan het niet altijd Hosanna zijn!

Óbidos is echt een juweeltje, het geldt als een van de meest authentiek stadjes van Portugal. Omdat wij vroeg zijn is het nog erg rustig en zijn de schilderachtige straatjes nog onbevangen. De stad wordt omringd door een gekanteelde muur die deels beloopbaar is o.m. vanaf de stadspoort. Die uitdaging ga ik nog graag aan al is het pad af en toe stijl en zonder leuningen. De doorkijkjes op het stadje, maar ook naar de valleien eromheen, zijn formidabel. Er staan ook meerdere kerken waarbij hier vaak de lange zijwanden betegeld zijn, de zogenoemde azulejos, je raadt het al: de kleur blauw voert meestal de boventoon. Het stadje is ook bekend van de chocolade en de likeur. Die worden dan ook in ruime mate aangeboden.

Niet onvermeld mag blijven, het aquaduct dat notabene juist langs de camperplaats loopt.

Het gaat om een bouwwerk van 3 km lang vanaf een bron dat Óbidos van water voorzag. Het is niet meer in functie, maar staat volledig als monument overeind met al die bogen. Óbidos is echt een aanrader hoor!

We rijden diezelfde dag verder naar Alcobaça, een stadje dat o.m. bekend is om zijn cisterciënzer klooster Monteira de Santa Maria. Het dateert uit de 12^e eeuw en is daarna vele malen verbouwd en uitgebreid. De 2 barokke torens van de basiliek zijn indrukwekkend, terwijl het interieur uitblinkt in soberheid. Maar in de dwarsschepen herinneren de fraai bewerkte graven aan de tragische liefde tussen koning Pedro I en Inês de Castro die omkwam door een gewelddadige dood. In het klooster vallen op de grote (nu) lege refter en de aangrenzende 18 m hoge keuken met een kolossale kookplaats. De stenen “afzuigkap” moet een geweldige trek hebben veroorzaakt om de rook en warmte af te voeren.

Hier hadden wij grote drukte verwacht, maar het tegendeel blijkt het geval. Zo zie je maar dat het als zelfstandig rondtrekkende toerist niet altijd goed is in te schatten wat je kunt verwachten. Het contrast met gisteren is groot. Vandaag hebben we wel weer mogen beleven als een topdag!

Ondertussen beginnen we wel weer wat meer te denken aan de periode na deze reis, ons echte thuis.

Je ondervindt dat je lichaam en geest wat frequenter behoefte hebben aan rust. We passen dan ook voortdurend ons programma aan om ook daar aandacht aan te schenken.

Verder gaat het goed met ons en we hopen dat dat met de lezers ook het geval is!

Hartelijke groet van Marjo en Wim