Deel 8 Rif en afsluiting Marokko

Bedankt voor jullie reacties.

We verlaten de woestijnen. In de richting van Taza wordt het steeds groener. Sommige rivieren voeren zelfs een beetje water. De weg naar Taza wordt stevig onder handen genomen. Het wegennet is volgens zeggen de laatste jaren sterk verbeterd. Wij beamen dat het zeker niet slecht is.

Taza zelf is een drukke stad. We kunnen eindelijk weer eens boodschappen doen bij de Marjane, een sterk Europees aandoende supermarkt waar je alles kunt kopen. Als we met ons winkelwagentje naar buiten komen worden we wat uitgedaagd door een groep jongeren die wil meeprofiteren van de boodschappen. Bij ons is het beheersbaar maar bij een van de anderen stelen ze artikelen uit het wagentje en willen deze dan zgn teruggeven met een terugtrekkende beweging. Dat is echt niet leuk, er ontstaat dan een gespannen sfeer. Maar als je de telefoon pakt en foto’s van ze maakt zijn ze weg.. Ook maakt een jongeman een trappende beweging naar onze camper, weliswaar buiten zijn bereik. Zulke dingen voelen niet fijn.

We verlaten snel het gewoel en rijden dan het Tazekka NP binnen. We klimmen snel van 600 naar 1600 m en rijden langs een paar mooie uitzichtpunten. We gaan overnachten op een aardige plek in een klein dorp. ’s Middags gaan we theedrinken in een gloednieuw hotel dat er wat Oostenrijks uitziet. Alleen de geraniums ontbreken.

Na een koude nacht met veel hondengeblaf hebben we vandaag met de groep een excursie naar een grot. Er rijdt een heel oud Mercedesbusje voor met 2 losse houten banken. Je kijkt aan alle kanten door de spleten bij de deuren naar buiten. Wij zouden dit onverantwoord vinden, maar hier gaat dat zo. Onze gids is Jamal. We krijgen helmen, koplampjes en een overall. We zijn in de veronderstelling dat het busje stopt voor de grot en we zo naar binnen kunnen. Maar dat is een lelijke misvatting. We moeten eerst een heuvel over door best pittig terrein. Marjo heeft het niet gemakkelijk om de balans te houden. Na een uur zijn we er. De grot binnengaan is ook al niet gemakkelijk, dus Marjo laat het even hierbij. In de eerste kamer kijken we tegen fraaie stalagmieten en stalactieten aan. Dan passeren we een nauwe doorgang waar je op je hurken doorheen moet. Overal weer mooie aanzichten. Dan moeten we een plas over. Er ligt een soort opblaaskano waarmee iedereen door Jamal en 3 assistenten naar de overkant worden gebracht. Dan gaan we dezelfde weg weer terug naar de uitgang om vervolgens die heuvel weer af te dalen. Marjo gebruikt nu haar stokken, dat gaat een stuk gemakkelijker.

Na afloop vraagt de reisbegeleidster, die vooraf ook niet wist dat het zover lopen was, of dit alles ook hadden gedaan als we het vooraf geweten zouden hebben? Bijna iedereen vond het op zich leuk, maar om de vraag volmondig met ja te beantwoorden is toch wat veel gevraagd.

We vertrekken al om 8 u vanuit het Tazekka NP. De zwaarste etappe qua terrein staat vandaag op het programma. Eerst nog zo’n 50 km door het park met constant draaien en keren en op een neer. Het is mooi zo vroeg in de morgen, maar als je 2 uur nodig hebt om deze afstand af te leggen zegt dat genoeg. Via de N6 komen we op een weg richting Tissa. Dan gaat er weer een andere wereld voor je open. De bergen waar je tegenaan kijkt zijn licht van kleur, bijna wit. De vele solitaire groene bomen zorgen voor een mooi contrast. Soms lijken het trouwens wel zandduinen.

Er zijn veel ezeltjes, erg belangrijk voor het transport hier, op pad vandaag. Het lijkt wel ezeltjesdag.

Dan volgt er een lange weg richting Taounate, een vrij grote stad. We zijn inmiddels in het Rifgebergte beland. In de stad stuitten we op een overvolle markt aan weerskanten van de weg. Veel, vooral jonge mensen, lopen vlak langs en voor je camper. Je moet oppassen dat ze niet worden geraakt door die grote spiegels. Dan komt er nog een tegenligger die er ook doorheen wil. We blijven rustig en rijden minder dan stapvoets door. Gelukkig gaat er geen dreiging van de menigte uit, maar het is toch wel even spannend. Het blijft kronkelen en op een neer gaan tot het einde toe. Na een tocht van 8 uur bereiken we de camping die ligt aan de Middellandse Zee met een fantastisch uitzicht. Voor tienen liggen we al op bed om weer goed uit te rusten.

De volgende morgen is er vroeg een fikse bui. Het is niet veel regen maar de storm met stevige vlagen doet de camper heen en weer schudden.

We maken met 3 mannen en de 2 reisbegeleiders, geleid door een gids, een wandeltocht langs de kust van Cala Iris en via het binnenland weer terug. Er is vooraf gezegd: het is niet moeilijk en duurt 2 à 3 uur. Het weer is opgeknapt maar wel een frisse wind. Eerst lopen we een stukje langs het strand, daarna volgt een pittige stijging. De doorkijkjes naar de camping en het voor de kust gelegen eiland zijn fraai. Wat verder krijgen we zicht op een rond 1200 gebouwd kasteel. We passeren een karakteristieke moslim begraafplaats om dan is er een knijpje om koffie te drinken. Daar ontmoeten we een Tsjechische avonturier die verzot is op alleen wandelen. Via het binnenland lopen we weer terug over allerlei eenvoudige en soms lastige paden. Uiteindelijk duurt de wandeling ruim 4 uur en was best pittig. Opnieuw blijkt dat inschattingen die vooraf worden gemaakt weinig betrouwbaar zijn.

Marjo heeft heerlijk rustig zitten lezen, even lekker op zichzelf.

Opnieuw vannacht een storm met felle windvlagen en regen. Tegen de ochtend is het weer droog. Weer vroeg op pad. We volgen de kustlijn door de bergen van Rif. Het zijn lange pittige hellingen waarbij ik goed de handbediening van de automaat kan uitproberen. Af en toe heb je een doorkijkje naar zee. De combinatie met de wolken leveren mooie plaatjes op. Dan staan we ineens stil. Er zijn wegwerkzaamheden waarbij losliggende rotsblokken vanaf 50 m hoog op de weg worden gegooid door een kraan die vervolgens worden opgeruimd door een shovel. Lastig voor de wegwerkers en weggebruikers om steeds weer het verkeer stil te leggen. We willen een oversteek maken naar het binnenland over een volgens de kaart niet al te moeilijke weg. De bergen zien er hier opnieuw anders uit. De kleuren van de bodem lopen over van bruin/geel naar groen, ook weer heel fraai en niet eerder gezien. De weg gaat steil omhoog en Marjo zit niet op haar gemak. We besluiten na 5 km, na de lunch, terug te gaan en de doorsteek een stuk verder door een rivierdal te maken. Voor we hierin rijden ontmoeten we opnieuw zo’n drukke markt als een paar dagen terug. Nu is het in Qued (rivier) Laou, een voordeel: de weg is wat breder. Het dal is erg groen dankzij de Laou, het lijkt wel een Alpen dal.

Chefchaoun is volgens de beschrijving een bijzonder stadje. Bijna alle huizen zijn blauw/wit geschilderd. De legende zegt dat het ermee te maken heeft dat blauw insecten zou afstoten. Het is een fraai gezicht.

De volgende dag rijden we een groot stuk van gisteren weer terug, eigenlijk een beetje jammer. Dit is weer een verbeterpunt in deze reis. Er wordt veel aan de weg gewerkt.

In Tetouan staan op een grote parkeerplaats vlak bij een kerkhof. Die variant hebben we nog niet gehad. Het gaat om een heel groot kerkhof dat tegen een steile helling is aangelegd. Direct in de buurt zijn kerkhoven voor moslims, joden en christenen.

Om 13.30 u gaan we op pad met een gids, Mohamed. Hij leidt ons langs de kerkhoven naar de Medina van Tetouan, een van de oudste steden van Marokko. We gaan binnen via een van de 7 poorten in de stadsmuur. We zitten weer direct in de souk (markt). Opnieuw honderden marskramers die hun koopwaar aanbieden. Het blijft een ondoorgrondelijke wereld, dat zoveel mensen hier een schamele boterham kunnen verdienen. Tetouan is een multiculturele stad. Mohammed wijst ons op de tekenen van de Joodse en Arabische cultuur, heel interessant. De wandeling zou 3 uur duren maar loopt opnieuw een beetje uit de hand. Sommige mensen zijn erg vermoeid, de meesten willen terug naar de camper.

’s Avonds wacht ons het afscheidsdiner. Gelukkig wordt ervoor gekozen ons per taxi ernaartoe te brengen. Het is een super-de-luxe restaurant met een voortreffelijk ¾ gangenkeuzemenu. Een van de reizigers heeft zich opgeworpen om een afscheidsspeech te houden. Ik heb ook een stukje ingeleverd met lovende woorden over onze reisbegeleiders. De taxi’s brengen ons weer door een gekrioel van veel verkeer terug naar de camper waar we voldaan onze laatste nacht in Marokko hebben.

De volgende morgen gaan we al om 8 uur naar Tanger Med voor de overtocht terug naar Spanje. Het regent pijpenstelen. Zo’n overtocht met een ferry inclusief douane en grenspolitie is altijd een wat nerveus gedoe. Waar moet je zijn voor wat? Maar onze reisbegeleiders hebben dit ook prima voor elkaar voor zover je dit in eigen hand hebt. De camper nog even door de scanner, want je weet maar nooit. Pas om 15.30 u rijden we van de boot af in Algeciras. De camping die we op het oog hebben in Spanje blijkt vol, maar een alternatief is snel gevonden.

We hebben een prachtige reis door Marokko mogen ervaren, al zijn er best nogal wat verbeterpunten mogelijk. Na een nomadenbestaan van ruim 6 weken zijn we wel aan wat rust toe en willen we weer wat tot elkaar komen. Daarna willen we de toer weer voorzetten in Portugal. Dus het volgende verslag kan even op zich laten wachten.

Hartelijke groet van Marjo en Wim.