Het diepe zuiden (2) (8)

Na stedenbezoeken is de natuur weer aan de beurt. We willen naar Big Bend NP, een uithoek aan de Mexicaanse grens. Het park dankt zijn naam aan de grote bocht die de Rio Grande hier als grensrivier maakt. We kunnen hier op 2 manieren komen, de Interstate of de US90. We aarzelen omdat je in het laatste geval aanzienlijk langer langs de Mexicaanse grens rijdt, waarbij de vraag is of de veilig is. We vragen het na, er is geen probleem. Later rijden we wel een paar keer een politiefuik (Border Patrol), maar niets aan de hand. We zijn blij dat we deze keuze hebben gemaakt!!
We koersen op Del Rio, een bedrijvige stad aan de grens. We bezoeken hier het Whitehead Memorial Museum. Het gaat over het leven in deze omgeving aan het einde van de 19e eeuw. Op eenvoudige wijze worden allerlei beroepen uitgebeeld. Ook klederdrachten van de gewone man en de beter gesitueerden wordt tentoongesteld. In vitrines worden allerlei verhalen uitgebeeld.
De tank nog maar weer even volgooien voor de grote afstanden die komen gaan.
De lunch gebruiken we aan Lake Amistad. Dit is een stuwmeer in een natuurlijke omgeving. Het betreft een project dat samen met Mexico is gerealiseerd. Het wordt namelijk gevoed door de Rio Grande. Amistad betekent vriendschap. Zo kan het dus ook!
Verder naar het westen ligt Seminole Canyon SP. Het ligt in de woestijn, maar op kort afstand van de Rio Grande. We staan op een camping zonder faciliteiten m.u.v. een dak boven de picknicktafel om nog een beetje schaduw te hebben. Het is inmiddels zo’n 34°C. Het is een prachtige plek met geel bloeiende cactussen in de achtertuin. ’s Middags maken we een excursie met een gids naar de canyon. In een grote overhang is een nederzetting geweest, waar rotstekeningen zijn gemaakt, zo’n 4000 jaar terug. De tekeningen zijn niet allemaal even goed te onderscheiden, maar het blijft altijd interessant om te weten wat het voorstelt en welke technieken zijn gebruikt. De voorstelling is vaak een interpretatie die met de nodige armslag wordt gedaan. Het materiaal dat is gebruikt is een oliebasis met allerlei toevoegingen. In de namiddag en avond zitten we heerlijk in de schaduw van de camper te lezen onder het genot van een drankje. Er is voortdurend leven om je heen. Sommige vogels vinden dat wij wel erg ver in hun territorium zijn doorgedrongen en kwetteren er lustig op los. Het is een genot om zo dicht bij de natuur te zijn met uitzicht op een onmetelijk landschap met allerlei soorten begroeiing, waaronder veel cactussen. We hebben wat dat betreft geluk, want het heeft de laatste weken hier meer geregend dan gebruikelijk (slechts 5”/jaar). ’s Avonds worden we wat geplaagd door allerlei vliegende beestjes. Ook met horren hou je die niet buiten.
We blijven de US90 volgen. Er is heel weinig verkeer, maar ze rijden wel hard. De bermen zijn bezaaid met bloemen. De kleur geel overheerst, maar ook blauw en rood doen mee. Daarachter de oneindig uitgestrekte dessert. Maar eentonig is het niet. Is het in het begin nagenoeg vlak, verderop wordt het heuvelachtig en zie je allerlei vaak sterk gestileerde kleine begroeide bergen. Het is een lust voor het oog. En zo wisselt zich dat steeds weer af, want even zo goed wordt het ook weer nagenoeg vlak. Het is een bijna eindeloos lange weg. Uiteindelijk komen we uit in Rio Grande Village in Big Bend NP op een camping met nauwelijks voorzieningen. Er staan in hoofdzaak tenten. We zien voor het eerst anti beren boxen. De kampeerders kunnen daar hun etenswaren veilig in opbergen.
Activiteiten moet je ’s morgens ondernemen vanwege de warmte. Vanaf de camping gaan we eerst via een paar boardwalks op drijvers naar de rivier. Ook doen we hier een topje vanwaar je een mooi uitzicht hebt op de Sierra del Carmen in Mexico. Vervolgens rijden we naar Boquillas Canyon Overlook. Daar ligt een kleine trail die naar een nauw gedeelte van de rivier voert. Het is een punt waarbij je tegen loodrechte bergen opkijkt. De eigenlijke canyon ligt wat verder en is niet toegankelijk. Wat de fauna betreft zien we o.m. de roadrunner, een loopvogel ter grootte van een kievit (ook met een kuifje) die heel snel loopt, hoog in de lucht zwevende golden eagles, grote zwarte vogels met rode kop (turkey) en schildpadden. ’s Middags doen we het rustig aan op de camping. We zitten onder de luifel waar de temperatuur oploopt naar 40°. In de camper is het zelfs 43°. Dit is echt wat veel van het goede.
De volgende dag rijden we terug naar het visitorcentre in Panther Junction (kunnen we na een paar dagen de mail even checken). Na een heerlijk bakje eigen koffie rijden we naar Sotol Vista, een outlook langs de Ross Maxwell Senic Drive. Hier bevinden zich diverse fraai gevormde rotsformaties in de Chisos Mountains, echt magnifiek. We rijden een stukje terug en verlaten het park bij Maverick Junction en rijden pal noord. Waar het park ophoudt verandert direct het landschap. Keken we eerst naar een flink begroeid woestijnlandschap, nu valt dat begroeide voor een groot deel weg. Het worden kleine puntige zandheuvels in een formatie van heel verschillende kleuren. We passeren de Christmas Mountains en de Del Norte Montains. Vooral in het begin zie je zodra je een hoek om gaat bij een rotsformatie, weer een heel andere formatie wat betreft vorm en kleur. Het blijft eigenlijk een scenic road tot aan Alpine toe. Hier zijn we allebei aan een pauze toe. Het is hier ook warm, maar het ligt op 1350 m en dat scheelt veel, vooral ’s avonds. Bovendien waait er een verkoelend briesje. De camping heet de Lost Alaskan, een man uit Alaska was ooit de stichter. Moet trouwens een flinke overgang zijn geweest.