Chili I (7)

Eindelijk weer een bericht.
We vliegen van La Paz via Lima naar Santiago de Chile. De eerste dag staat volledig in het teken van het inwinnen van informatie over de weg (o.a. aardbevingsgebied), de parken, geld, telefoon e.d. Ook laat Marjo zich nog even een coup Chili aanmeten, dat pakt heel goed uit! De volgende dag nemen we de camper af bij Holiday Rent. Voordat de administratieve rompslomp en de uitleg, waarvoor we ruim de tijd nemen, zijn geregeld, zijn we ruim 3 uur bezig. Het verloopt op zich allemaal vrij plezierig, maar ik stoor me er wel wat aan dat ze een permit verstrekken voor Argentinië, maar geen wegenkaart of campinginformatie. Van het land zelf weten ze bijna niets. Ze houden zich wel aanbevolen voor het verstrekken van info van onze kant. Dan nog proviand inslaan en vervolgens op weg richting noorden. Het tijdverschil met (zomertijd) NL bedraagt nu slechts 5 uur. Dat houdt in dat het ’s morgens pas om 7 uur licht is, maar ’s avonds pas om 20 uur donker is. Dat komt goed uit want de coördinaten van de 1e camping blijken niet te kloppen. Sterker nog, hij is voor ons niet vindbaar. Uiteindelijk overnachten we bij een benzinestation. Niet echt een fijne start. De volgende dag blijkt dat we er toch dichtbij geweest moeten zijn. We nemen de “5” de Panamericana, die na enige tijd langs de kust loopt. Aan de andere kant fraaie groene heuvels. We zien veel windmolens. De 2e geplande camping, waarvan de coördinaten ook niet kloppen, maar die wel gemakkelijk te vinden is, blijkt gesloten vanwege problemen met het water. We dringen aan om toch te mogen overnachten omdat we helemaal zelfvoorzienend zijn. Het is in opzet een heel mooie camping, maar veel is verwaarloosd.
En passant, in Chili is de Pesos (CLP) de geldeenheid. 100 Pesos is € 1,30. De flappen vliegen je om de oren. Het lijkt een beetje op Italië voor de euro. Een kopje koffie kost CLP 1000.
De volgende dag komen we in de buurt van Coquimbo, de stad die 3 weken geleden is getroffen door een aardbeving van 8,3. In de stad zelf komen we niet, daar buiten is er niets van te zien. Als je er met de mensen over praat bevestigen ze het wel, maar ze zijn er wat gelaten onder, want het is hier regelmatig aan de orde.
Vandaag staat Vicuña op het programma. Het is een stadje in Valle Elqui, een dal dat het noorden van Chili voorziet van groenten en fruit. De laatste jaren is echter de Pisco druif, de bron van de nationale drank Pisco (Sauer). De wijnstokken, waarvan de bladeren juist ontloken zijn, met de voorlopers van Andes als decor, heel fraai. De Chilenen noemen het dan ook we Valle de Estrellas (sterren). Ook deze camping is uiterst sober wat betreft voorzieningen. We zijn weer de enige campinggast. Er zijn wel een paar huisjes bezet. We besluiten hier een rustdag te nemen. Het dorpje valt wat tegen, maar er moet ook eens worden gewassen (met de hand).
De opmars naar het noorden gaat voort (iedere dag zo’n 200 tot 400 km), waarbij we uitkomen bij Punto de Choros. Deze plaats bereiken we via een onverharde weg met een fraai landschap. Vlak voor ons steekt een lama-echtpaar over en we zien een kleine grijze vos. Op het gelijknamige eiland zijn weer Humbold Pinguïns. We besluiten er heen te gaan. Het zijn er nu wat meer dan in Peru en ook zijn ze wat dichterbij te aanschouwen. Het zijn prachtige beestjes met een hoog aaibaarheidsgehalte. Op de terugweg worden we aangenaam verrast door een school dolfijnen. Ze zwemmen eerst met ons op, maar zijn steeds weer snel verdwenen. Weer even zoeken, dan zien we ze weer. Ze spelen een spelletje met ons. Als de boot richting kust gaat zwemmen ze ineens weer naast ons. Nu speelt onze bootsman een spelletje met de dolfijnen. Ze doen hun uiterste best om dicht lang de boot te zwemmen. Af en toe maakt een van de vissen een radslag.
Dan rijden we de Atacama woestijn binnen, volgens de informatie de droogste woestijn ter wereld. In Bahia Iglesia blijkt een camping met verhuurder van huisjes te zijn, terwijl een nog veel mooiere gesloten blijkt te zijn, ook vanwege technische problemen. Je vraagt je toch af hoe dat mogelijk is. Zo na een week trek ik de voorzichtige conclusie dat het kamperen in dit land nauwelijks leeft, laat staan dat er interesse is in camperen. Dat is erg jammer, want het land heeft zoveel potentie! We besluiten dit keer op het strand te overnachten, hetgeen goed bevalt. De volgende dag bezoeken PN Pan de Azucar (suikerbrood). Dit is een park dat uitblinkt door zijn mooie kustlijn met baaien, eilandjes voor de kust en een mooi achterland. Onze camping, weer prachtig en ruim van opzet, maar zeer sober, ligt kort bij het strand juist tegenover een eiland dat geheel wordt gedomineerd door een berg. Het is echt een heel fraai gezicht! Volgens mij kunnen de Maladieven (nooit geweest) er niet tegenop!
Dan gaan we pas echt de Atacama in. De fraai gekleurde bergen met allerlei nuanceringen van bruin en geel, zijn helemaal kaal. Hier groeit echt bijna niets meer. Het is heel indrukwekkend, maar gelijktijdig een dorre en gortdroge woestijn, veel erger als de Mojave woestijn in Californië, om maar een voorbeeld te noemen. Ook zien we veel kleine zandtornado’s. Dat doet weer denken aan Ambosselli in Kenia. Ook in dit land komen we ook hier weer tientallen in memoriamplekken in de vormen van kruis, een microkapel, een of meerdere vlaggen en soms een halve auto erbij als herinnering aan verkeersslachtoffers. Wrakken van auto’s worden soms niet eens verwijderd. Er speelt zich op dat gebied hier heel wat af! Iedereen waarschuwt er voor, maar ik heb de indruk dat er weinig verandert. Veel wordt verwezen naar de camiones (vrachtwagen). Er moeten hier ook door dit soort mensen zulke mega afstanden worden overbrugd, dat het gevaar voortdurend op de loer ligt. We passeren het escultura de Mano, zandsculptuur (materiaal genoeg) dat een verticaal opstaande hand uitbeeld. Ook komen we langs een ruïne, de vroegere zilver smeltovens. De mijnbouw in deze streek was en is nog steeds erg belangrijk. Bij Calama ligt de grootste kopermijn. Het blijft ook maar superlatieven regenen. Bij Baquedano passeren we Steenbokskeerkring. We hebben ons wat vertild in de afstand vandaag. Als we in Calama aankomen is het nog wel licht, maar de camping blijkt moeilijk te vinden. Dan blijkt dat hij bij een voetbalstadion ligt, waar de bezoekers juist het stadion verlaten. We komen in een flinke chaos terecht en voelen ons erg ongelukkig. Murphy slaat toe! Pas om 21 uur zijn we op de camping, echt total loss! Calama is een drukke flinke stad, dat voor een belangrijk deel afhankelijk is van voornoemde kopermijn, een grote kurk waar de economie in Chili op drijft.
Ons volgende doel is San Pedro de Atacama (we zitten nu ongeveer op het noordelijkste punt van de camperreis). SP is vanwege al zijn attracties een toeristische en dure stad. Dat merken wij ook aan de prijs van de camping. Daar huur je bijna een kamer voor.
Onderweg naar SP bijzondere uitzichten op een soort maanvallei, zoutbergen en de hoge Andes. Het is echt heel apart zo midden in de woestijn. Opnieuw wegen die oplossen in de horizon. Wat ben je dan nietig in zo’n camper! SP is een leuke stadje. Het is gebouwd in een soort Adobe stijl (gedroogde klei). Ook het kerkje is in deze heel aparte stijl gebouwd. Het zijn gezellige straatjes met veel jonge mensen. Marjo zegt het lijkt wel een soort hippystadje. Er is hier aan de rand van de Atacama weer wat water, waardoor er zo waar weer wat bomen groeien.
Tot slot nog even over de camper. Het was in het begin erg wennen. We zijn natuurlijk ook wel verwend. Maar nu heeft alles z’n plaats gekregen, dat kun je aan Marjo wel overlaten. De combinatie kan de onverharde wegen goed aan. Het brandstofverbruik valt me wel tegen, maar voor diesel betaal je de helft van de NL-prijs.
Bedankt weer voor de reacties (we kijken er steeds naar uit)!
Een lieve groet van Marjo en Wim