Argentinië II (9)

Vorige week hebben we zo veel mogelijk contact gehad met de familie om elkaar te steunen na het zo plotseling overlijden van de lieve Merette, de jongste dochter van mijn jongste zus Toke en haar man Leo. Het afscheid is heel waardig en heel mooi geweest, maar de pijn is heel erg groot. In de eerste plaats voor haar ouders, haar zus met haar gezin, haar vriend en niet in de laatste plaats mijn moeder. Hoe zal zij dit doorstaan? Ook wij zelf zijn er heel veel mee bezig. Inmiddels proberen we de draad weer op te pakken en bezien we in welke vorm we de reis kunnen voortzetten. Echt genieten gaat nog wel even tijd kosten.
Wij willen danken voor de vele blijken van medeleven en condoleances!

Een terugblik vanaf San Pedro de Atacama. Eerst zijn de El Tatio geisers aan de beurt. Dit speelt zich af op 4200 m. Overal putjes waar stoom uitkomt, heel herkenbaar van Yellowstone en IJsland. Er zijn vlakke en kegelvormige kraters. De een werkt continu en de ander cyclisch. De laatste zijn het interessantste. De “uitbarsting” is echter niet zo spectaculair als eerder gezien. Het water komt niet hoger dan 1,5 m. Toch blijft het heel fascinerend. De gids vertelt dat er ca 6 jaar geleden een project is gestart om warm water aan de aarde te onttrekken. Bij het boren heeft een explosie plaats gevonden, m.a.g. bijna een maand een spuiter. Daarna is de druk op de echte geisers aanzienlijk afgenomen. Het project is gestaakt onder druk van lokale mensen. Zo zie je maar, zodra de mens aan dit soort natuurlijke processen gaat klooien, je dan de boel (mogelijk) voor goed verknoeit.
Het volgende doel is een hotpoel, badderen in de koele ochtendlucht, maar wel in een warm bad. Er wordt flink gebruik van gemaakt, ook Marjo trekt even een baantje. Dan komen we in een afgelegen van herdersdorpje Machuca waar nog maar 15 mensen wonen. De overheid heeft er een telefoonmast geplaatst om maar te proberen de mensen uit hun isolement te halen en zodoende te trachten de uittocht tot staan te brengen. Tenslotte maken we nog een stop bij een soort canyon die zich door het land slingert. Helemaal onderin stroomt er een riviertje omgeven door een groene slootkant. De geisers vielen niet mee (we zijn verwend!), maar het randgebeuren en vooral het decor van talloze vulkanen en met sneeuw bedekte pieken, maakten deze ochtend tot een succes.
De volgende dag bezoeken we de Salar de Atacama (Chaxa) waar een populatie flamingo’s leeft. Het regent zo waar een beetje. Het reservaat ligt midden in een zoutvlakte. Het aantal flamingo’s stelt teleur (ook weer a.g.v. verwenning in Nakuru), maar het landschap waarin we dit zien is van een grote schoonheid. Vliegend blijven flamingo’s het leukst, dat mogen we ook een paar keer aanschouwen. Ook zien we paar keer een soort plevier en een kleine hagedis die vliegensvlug het pad oversteekt en de gesinterde zoutkristallen in vliegt. De paden zijn namelijk gemarkeerd door een soort kleine walletje van deze kristallen. Als we teruglopen kijken we naar een schouwspel van wolkenformaties tegen de Andestoppen. Het zicht verandert voortdurend, het is soms lastig om de toppen van de wolken te onderscheiden, heel boeiend. Op de camping maken we kennis met een NL-echtpaar dat met landcruiser met daktent 7 maanden door ZA trekt. We krijgen diverse tips van hen. De volgende dag blijkt dat we de Jamapas niet over kunnen. De regen van gisteren viel daar in de vorm van sneeuw. Een dagje lummelen is ook wel eens lekker!
De volgende dag gaan we de Andes over naar Argentinië. Al snel loopt de hoogtemeter op. Vrachtwagens kruipen naar boven. De vulkaan Lincancabar (ruim 5900 m) komt steeds dichterbij. De hoge topen zien er uit als bepoederde oliebollen. Het lijkt of we de vulkaan bijna kunnen aanraken. Ook aan de andere kant besneeuwde bergen. Geleidelijk klimmen we naar 4800 m. Onderweg passeren we diverse zoutvlaktenmeren. Voor de flamingo’s, die hier ook een domicilie hebben, is het nog te koud. Er liggen zo hier en daar nog wat sneeuwresten op de weg. Begrijpelijk dat het gisteren nog niet verantwoord was om er overheen te gaan. We rijden urenlang op een plateau van rond de 4600 m met steeds weer andere uitzichten. Aan de linkerkant hoge wit besneeuwde bergen rechts op afstand vulkanen. Hier en daar groeit er nog wat, dus treffen we ook vicuña’s aan. De kleuren van de bergen zijn een lust voor het oog. Van grijs tot rood, geel, bruin enz. iedere keer als je een gezichtsveld voor je krijgt zijn de oo-s, aa-s niet van de lucht. De grensovergang gaat vrij soepel. De heren van zowel Chili als Argentinië zitten onder een dak. Eerst gaat het om het uittreden uit Chili, waarbij ook de permit voor de camper wordt bekeken en gestempeld. We moeten 4 loketten langs (3 Ch en 1 Ar). Op het briefje dat vooraf is uitgereikt krijg je bij ieder loket een stempel. Dan mogen we weer gaan rijden tot aan de feitelijke slagboom. Daar wordt het bewuste briefje gecontroleerd en ingenomen. Tevens wordt er een blik in de camper geworpen. Onze man meent onder het matras te moeten kijken en in een paar keukenkastjes. Geen enkel probleem we mogen door. Susques is ons aanbevolen als een overnachtingsplaats bij een hostel. Maar het is hier nog flink boven de 3000 m en er staat een stevige wind. Jan en Anneke vinden het geen goede plaats om te overnachten en willen door naar Purmamarca. Wij kijken elkaar en besluiten dat ook te doen. Dit betekent nog wel ruim 100 km extra. We rijden over de hoogvlakte en passeren een paar herder gehuchten en zoutwinning. Dan zien we al van verre aankomen dat we weer gaan stijgen, iets waar we niet meer op gerekend hebben. We komen weer boven de 4000 m terecht. Dan volgt een spectaculaire afdaling met veel haarspeldbochten. Ondertussen moet er ook nog wel eens een vrachtwagen worden gepasseerd. De bergen zijn hier zeer donker en sterk geërodeerd door water een wind. Diepe verticale grillige sleuven, heel indrukwekkend. Ondertussen staat de zon er al behoorlijk laag hetgeen het rijden lastiger en dus vermoeiender maakt. We hadden dit toch niet moeten doen! Het is te veel van het goede.
Na de volgende dag in Pumamarca de cerro de 7 colores (berg met 7 kleuren) te hebben bekeken, rijden we Quebrada (kloof) de Humahuaca in, een mooi groen dal langs een brede maar nu bijna brede droge rivier. De bomen langs de weg lijken op treurwilgen.
Met een volle tank gaan we op weg naar Salta. We komen er achter dat de diesel hier 1,5 x zo duur is als in Chili (1 euro). Dat valt even vies tegen. Over de Argentijnse pesos gesproken. De waarde van deze munt is nog al ongrijpbaar. Als je pint, waarbij je ook nog een fee van 5 à 7% aan de lokale bank betaalt, krijg je er 10 voor een euro, in de cambio (“wisselkantoor”) krijg je 14 voor een 1 USD. Dat scheelt nogal wat.
De weg versmalt sterk over een pas. We rijden door tropisch regenwoud met bromelia’s in de bomen. Zoiets blijft voor ons heel bijzonder. Ondertussen ben ik aan de diarree geraakt en moet overgeven. Marjo neemt op een voortreffelijke wijze het stuur op deze lastige, smalle, kronkelige weg over. In Salta kiezen we, ondanks een ander advies, voor de stadscamping.
Daar ontmoeten we tot onze vreugde Jan en Anneke weer. Ik voel me zo ziek dat ik meteen ga liggen. ’s Nachts krijgt ook Marjo met de buikgriep te maken. We blijven op de camping. Dan krijgen we vervolgens het verschrikkelijke nieuws van het overlijden van Merette te horen. Het verdriet is aan alle kanten niet te bevatten. We komen er al snel achter dat terugkeren naar huis niet een reële optie is. We maken op de plaats rust en gaan zien hoe we dit op afstand samen met de familie kunnen verwerken.
Nog wat verdoofd a.g.v. alle gebeurtenissen en ook onze lichamelijke gesteldheid besluiten we eerst na een paar dagen te vertrekken. We bereiken PN Los Cordones (Cardon cactussen). We rijden over een hoogvlakte met vele miradors om de cactussen goed te kunnen bekijken. De hoogte van de cactussen loopt tot ongeveer 8 m. Veel bloemknoppen staan net op open springen. Zeker weer een rit die helemaal de moeite waard is! Het laatste stuk voert over de 40, een noord-zuid verbinding aan de voet van de hoge Andes. Marjo heeft ook vandaag zeker de helft gereden. We zijn dankbaar dat dat na 2 oogoperaties weer mogelijk is!
Vandaag wacht ons 120 km gravel. Het is meteen duidelijk wat er wordt bedoeld. Het gaat sterk op en neer met af en toe scherpe bochten, erg veel stof en wasboard van het zuiverste water. Onze auto krijgt het flink voor z’n kiezen, maar hij is er voor berekend. We denken nog wel even: toch wel fijn dat je je eigen camper hieraan niet hoeft bloot te stellen. Marjo en ik nemen steeds na 1 uur het stuur over. Het vergt veel van je concentratie om te proberen de “ideale” (lees minst rotte) weg te vinden. Alles rammelt en het is flink vermoeiend. Maar je doet het niet voor niets. De uitzichten op zowel de hoge Andes als de Calchaquies zijn bijzonder fraai. In de middag komen we in Quedabra de las Flechas (kloof van de pijlen). Deze witte zandstenen bergen spannen vandaag de kroon. Wat een vormen. Als je hier je fantasie de vrije loop laat zou je er allerlei figuren in herkennen. Je zult zeggen: alleen maar bergen wat jullie zien. Ja dat is ook voor een belangrijk deel zo. Maar de verscheidenheid, de kleuren, de vormen en de mate en soort van erosie, het is steeds weer anders. En, geloof me, het blijft zo boeiend. Als ik op de camping in Cafayate aankom, ben ik helemaal gesloopt. Deze streek is beroemd om zijn witte wijn. Dat is ook wel te zien aan al die velden met de inmiddels flink in groen staande wijnstokken. In Cafayate nemen we weer een paar dagen rust om zo dicht mogelijk bij het afscheid in NL te kunnen zijn.