(terug in) Chili II (10)

We hebben ons over de kaarten gebogen en een aantal scenario’s bekeken om de reis minder ambitieus te maken. Zodoende kunnen we bij elkaar zeker een week tijdwinst boeken. Natuurlijk gaat het wel ten koste van een paar een interessante locaties, maar we moeten keuzes maken. Gelukkig zijn we er weer aan toe de reis te hervatten. De motivatie is helemaal terug, maar we blijven ook met onze gedachten bij de familie.

Op de laatste dag in Cafayate lopen we naar de toeristeninfo en vragen een lieftallige dame of ze Engels spreekt. Ze zegt een pocito, dus voeren we het gesprek maar in het Spaans. Het gaat niet eens slecht. Zij noemt een paar bodeda’s (wijngaarden), maar heeft ook nog een ander idee. Waarom niet naar de Quebrada de las Conchas? Ze laat een fotoreeks zien ter ondersteuning van haar betoog. Het ziet er inderdaad indrukwekkend uit en, hoe is het mogelijk, weer heel andere bergformaties dan we al gezien hebben. Na eerst weer wat contact te hebben gehad met o.a. mijn moeder (wat heeft zij het ook zwaar!), stappen we met 4 andere in een busje. We beginnen met een rondwanding van 3 kwartier langs allerlei bijzondere rotsformaties. Je kunt er allerlei figuren uithalen, zoals moeder en kind, een locomotief, een paardekop, enz. Zo rijden we steeds verder weer naar een ander locatie. Ook hier spelen kleuren weer een belangrijke rol. We maken een wandeling naar een topje waarachter een bergformatie ligt met diep ingevreten ronde kloven. De lagenstructuur, met elke laag een andere kleur, is zodoende toch ook weer heel bijzonder. Bij de laatste locaties zoals het theater en de duivel gaat het om enorme gaten die in het gebergte zijn ontstaan. Het wordt misschien eentonig, maar ook deze figuren zijn zo indrukwekkend. Ondertussen zakt de zon achter de bergen en worden de schaduwen erg lang. Als laatste lopen we naar een uitzichtpunt dat in de sterke schemer uitkijkt over de rivier met al zijn natte banken. Pas om 20.30 u zijn we weer terug.
We vervolgen onze reis naar het zuiden. We rijden door een breed dal met links de Calchaquies bergen en rechts de Andes. We bezoeken de Ruinas de Quilmes, een site van de Indianen aan de voet van de Andes die enige tijd terug is gerenoveerd. Het ziet er interessant uit, hoewel een echt adequate toelichting ontbreekt. Wij ontmoeten een NL-echtpaar die ook bij HR een camper hebben gehuurd. Zij komen van de Catarratas (watervallen) de Iguazu. Zij hebben daarvoor enorme afstanden moeten rijden en hebben er al spijt van dat ze dat gedaan hebben. Zij zijn helemaal wat negatief over Argentinië, maar ook over de camper. In veel dingen herkennen wij ons niet.
De volgende dagen is de weg wat eentonig, hoewel die machtige Andes steeds onze leidraad is.
Als we op 31 oktober wakker worden, zijn we direct met onze gedachten in NL. Vandaag moet een afscheid genomen worden van lieve Merette, een loodzware gang! We gedenken Merette en de familie in ons gebed.
Vandaag is ook met het weer een sombere dag. We leggen een flinke afstand zonder dat het echt interessant is. ’s Avonds hebben we nog even contact met mijn oudste zus en zwager om te vernemen dat het afscheid van Merette waardig en mooi is verlopen, maar dat het ongelofelijk emotioneel was.
We rijden naar PN Talayama. Ook dit park staat volgens de plaatjes weer in het teken van de rotsen en echt waar, het ziet er weer heel anders uit. Om dit park in te kunnen moet je met een excursie mee. De prijs die daarvoor wordt gevraagd is echter zo belachelijk hoog, dat we nu een keer voor de eer bedanken. Er is nog wel een soort dinotuin waar je een kleine rondwandeling kunt maken. Het is wel aardig, maar blijft altijd een beetje surrealistisch.
Het weer blijft ondertussen heel matig, veel bewolking en steeds wel wat regen. We zijn tot heden natuurlijk wel verwend. Dit hoort er ook gewoon bij.
Over de wegen naar San Juan en Mendoza is niet veel opwindends te vertellen. Er is wel een uitzondering. Het gaat om plaatsje Vallecito bij San Juan. Hier is de vreemdste bedevaartplaats La Difunta Correa (de gestorven Correa, patroonheilige van de vrachtwagenchauffeurs) ter wereld gesitueerd. Het is eigenlijk een verzameling van monumentjes ter herinnering aan omgekomenen in het verkeer, zoals we die steeds langs weg zien. We vertelden al eerder hierover. Maar dit gaat veel verder. Er zijn duizenden kentekenplaten te zien, maar ook foto’s, helmen, wielen, gedachtenisplaten, enz. Ieder weekend wordt deze plaats door wel 2000 bezoekers aangedaan. Maar het is in de loop van de jaren steeds verder gegaan. Er worden ook smeekbede gedaan als: Correa, zorg dat we de hypotheek kunnen aflossen. Of uit dankbaarheid dat men een huis heeft kunnen kopen, heel bijzonder.
Deze streek is het belangrijkste wijngebied van Argentinië. We laten het wat aan ons voorbij gaan.
Wat nog wel even vermeld kan worden dat we bijna iedere dag wel langs een politiepost komen waar papieren worden gecontroleerd of bij de provinciegrenzen waar een fruitcontrole plaats vindt. Voor dat laatste wordt de camper doorzocht. Als je wat bij je hebt wat niet door de beugel kan, kun je kiezen: direct opeten of weggooien. We wisten dit wel maar het wrange is dat je voor zo’n controle nog moet betalen ook. Dat wisten we niet. Het gezag van politie lijkt hier een stuk groter dan bij ons. De houding is wat machoachtig.
Vanuit Uspallata gaan we de grens over naar Chili, waarbij we uiteindelijk stijgen naar ruim 3100 m. De zon is terug. Aan de Argentijnse kant gaat het heel geleidelijk omhoog. Er ligt veel verse sneeuw op de hoge pieken. We kijken weer onze ogen uit. Het is niet zo spectaculair als bij de passage van de passo de Jama, maar het blijft heel fascinerend. Dan komen we aan bij de grens op de passo de Libertados. Het gaat hier allemaal weer wat anders dan op de Jama. Eerst wachten in een lange rij auto’s. Je kunt ondertussen wel alvast een formulier betreffende een verklaring dat je geen ongeoorloofde goederen (in hoofdzaak eieren, fruit, groente, aangebroken kaas enz) bij je hebt. Als we bij de eigenlijke post komen moet je auto binnen parkeren. Dan weer 4 loketten langs. Vooral de autopapieren moeten het ontgelden. Er worden maar liefst 8 stempels op gedrukt van Argentijnse en Chileense zijde. Vanzelfsprekend gaat het om uitvoeren in AR en invoeren in Ch. Maar waar al die andere stempels voor nodig zijn, het is mij een raadsel. Dan nog de voedselcontrole, daar wordt ook niet over een nacht ijs gegaan. Als we dan willen wegrijden is er toch nog een loket dat weer de autopapieren wil zien. Al met al zijn we er 1,5 uur mee zoet geweest. De afdaling aan Chileense zijde is steil, 24 genummerde haarspeldbochten brengen ons weer naar lagere oorden. We komen nu weer bij de camping waar we zouden beginnen 4 weken geleden, maar niet konden vinden. Nu gaat het feilloos. Achteraf is gebleken dat we onze navigatie op de verkeerde coördinatennotatie hadden ingesteld.
Vanwege enkele vanaf het begin optredende problemen (ramen, toilet en bijgeluid motor) met de camper moeten we dan eerst bij de verhuurder langs. Eigenlijk ben ik er nogal pissig over omdat er op een mail die ik stuurde helemaal niet is gereageerd. Als ik erover bel (we hebben een noodtelefoon meegekregen) worden excuses gemaakt maar op een manier die me eigenlijk ook niet aanstaat. We moeten hiervoor 2 keer door de drukke stad heen, het kost je gewoon een dag. Gelukkig wordt (bijna) alles tot tevredenheid opgelost.
Tenslotte nog iets over het campingleven op dit continent. Bij het vorige verslag hebben we wat foto’s laten zien van het interieur van de camper. Het is een knusse behuizing waar we inmiddels helemaal aan gewend zijn en mee kunnen lezen en schrijven. Een ander aspect is de was. Dat is niet zo eenvoudig als in Europa. Er zijn op campings geen was of droogmachines. Als er dan ook nog geen warm water (de helft van de campings) is, moet er eerst water op gas worden gemaakt. Dan moet de was in een emmer aan de wastafel worden gedaan. Zo goed mogelijk met de hand uitwringen en dan op een zelf gemaakt waslijntje ophangen. Tenslotte hopen dat het weer goed blijft en de was helemaal droog wordt. Het is tijdrovend en omslachtig, maar hoort er allemaal bij.
Weer bedankt voor jullie reacties en blijken van medeleven

Een lieve groet Marjo en Wim