Ontmoeting Atlantic in Argentinië III (12)

Opnieuw trekken we de Andes over. Het lijkt wel haasje over. We gaan de Mamuil Malal pas op 1200 m over. De controles verlopen hier wat rustiger en gemoedelijker. Met zo’n 3 kwartier zijn we klaar. We rijden langs de Lanin, ook een kegelvormige vulkaan. Dit is tevens de naamgever van het park met veel araucania’s in alle soorten en maten. Deze boom gedijt op een vulkanische bodem naar men zegt. Verderop rijden we door een landschap met heel vriendelijke uitziende bergen. Ze zijn glooiend en hebben een zachte groene kleur, maar toch hier en daar ook wat bijzondere vormen. Ja, het blijft ook hier weer boeiend. De natuur slaagt er in zich steeds weer anders, maar toch aantrekkelijk, te vertonen. Weer verder wordt de route opgefleurd door hele hagen en bosschages van goudgele brem.
De volgende dag staat de Ruta de siete lagos (7 meren) op het programma in PN Nahuel Huapi. Het weer is matig, maar het blijft nagenoeg droog. De meren liggen fraai in het landschap met vaak sneeuwtoppen op de achtergrond. Er zijn voldoende miradors om even te stoppen en een plaatje te schieten. We passeren Villa La Angostura, een toeristisch dorp. Volgens onze info moet de broer van Koningin Maxima hier het restaurant Bistro Tinto uitbaten. We zien het niet en gaan er ook niet naar op zoek, maar het is leuk om te weten. Aan Lago Nahuel Huapi, de naamgever van het park is San Carlos de Bariloche gelegen. We vinden een mooie aan het meer gelegen camping.
Na een regenachtige nacht behoren sjaal, pet, wanten en warme kleding voorlopig tot de standaard uitrusting, want de vooruitzichten zijn ook niet al te best. Nadat we eindelijk een wasserij hebben gevonden, gaan we met de bus naar het centrum. Bariloche is een wat mondaine stad. Hier komen de rijken van Argentinië, maar ook uit andere delen van de wereld. Het is het belangrijkste skicentrum van het land. Er zijn veel chalets gebouwd naar Zwitsers model. Ook de winkels stralen rijkdom uit. Het is niet echt een stad met veel historische gebouwen. De kerk die wij bezoeken is zeker niet onaardig. Vooral de glas in loodramen zien er mooi uit. We genieten samen van een uitgebreide warme lunch. De dag daarna moeten we maar gauw vergeten. Er is een probleem met het vervangen van een gasfles dat veel tijd en energie kost. Uiteindelijk bleek het om een weetje te gaan dat ons niet was uitgelegd. Flexibel zijn zegt Marjo, hoort er allemaal bij. De wandeling in Llao Llao zien we op die manier in rook opgaan.
Dan zakken we verder af naar het zuiden richting El Bolson. We rijden langs bosrijke berghellingen. Het bijzondere is dat er een scherpe afscheiding tussen wel (hoger gelegen) en niet met sneeuw bedekte bomen. Als we een stukje verder zijn en tot ruim 1000 m stijgen, krijgen we zelfs ook met lichte sneeuw te maken. El Bolson is een aardige stadje, pittoresk omringd door hoge met sneeuw bedekte toppen. We kiezen de weg door PN Los Alerces. Naar verloop van tijd gaat de weg over in ripio (gravel). Maar het valt mee, je kunt wel zo’n 40 km/h blijven rijden. Het is een park met een aantal meren gevuld met smaragd groen water. Er zouden ook heel oude cipressen staan. We zien er wel wat, maar het aantal valt tegen. We vinden een kampeerplekje aan het mooie Futaleufu meer.
Na Esquel nemen we bij Tecka definitief de beslissing om Peninsula Valdez niet te bezoeken. Het is geen makkelijk besluit geweest omdat er in dit Unesco reservaat veel dierenleven is te bewonderen. Maar als we ons wat meer ruimte willen geven, o.a i.r.t. de gebeurtenissen van eind oktober, maar ook om bijvoorbeeld wat meer te kunnen wandelen, is dat toch de beste keuze. We rijden de pampa’s op. Een eindeloze vlakte die op het eerste gezicht saai lijkt. Maar als je goed gaat kijken (ik vergelijk het een beetje met de bush in Australië) verandert er wel degelijk wat. Eerst rijden we nog tussen flinke bergen. De bodem bedekking bestaat vooral uit gele graspollen en andere wat groenere pollen. Hier en daar zie een groep populieren staan als beschutting van de woning op een estancia. We zien schapen en enkele keren wat koeien en paarden. Wat verder lijken de graspollen te veranderen in blauwgras. We zien geen vee en geen estancia’s meer. De bergen in de directe omgeving zijn verdwenen. Je kunt heel ver over de vlakte kijken. Er staan nog wel afrasteringen die er op zouden kunnen duiden dat er toch wel een particulier eigenaar is. Het kan ook zijn dat de overheid zegt, laten we de afrastering maar plaatsen, dan voorkomen we dat minder dieren direct de weg oplopen. Dat laatste lijkt het waarschijnlijkste. Toch zou je willen dat er vlak voor je een guanaco (wilde lama) of Nandu (struisvogel) zou oversteken. Ondertussen staat er een harde, koude wind. Wij, die naar het zuidoosten rijden, hebben het geluk dat de wind grotendeels op de achterkant staat. Dat heeft minder invloed op de balans en ook een positieve invloed op het brandstofverbruik. In de Sierra San Bernardo wordt het heuvelachtig, dus meer draaien en keren en op en af. De pampa is minder begroeit. In deze ontzettend eenzame en stille omgeving, kom je in 400 km ongeveer slechts 6 zijwegen tegen!
De volgende dag gaat de weg over de pampa’s verder. Zo’n 100 km uit de kust wordt het beeld in een keer verstoord door honderden jaknikkers. Olie ruim een eeuw geleden hier ontdekt nabij Commodore Rivadavia. Het zwarte goud moet gedolven worden. Af en toe zie grote compounds waar mensen werken en gehuisvest zijn voor deze industrie. Dat olie belangrijk is blijkt wel uit het feit dat 13 december is benoemd tot “Petroleum dag”. Dan ontmoeten we de Atlantische Oceaan en zijn we per saldo van coast to coast gereisd. We sluiten aan op weg nr. 3, de slagaderlijke verbinding langs de oostkust. We willen overnachten in Caleta Olivia, een beetje een rommelig stadje aan de kust. Op aangeven van de app iOverlander, waar we steeds meer gebruik van maken, komen we uit op een iets verhoogd gelegen deel aan de kust. Aan de onderkant hiervan ligt op het kiezelstrand een flinke kolonie zeeleeuwen. Omdat er voor de kust wat rotseilanden liggen, vindt de kolonie hier een mooie toegangsweg tot het strand en zijn ze beschermd voor aanvallen vanuit zee. Je kunt de beesten best wel dicht benaderen. Ze zijn druk met elkaar bezig, altijd luidkeels en bijterig aan het stoeien. Er zijn veel jonge dieren, maar ook een paar knotsen van beren bij. De kolonie bestaat uit meer dan 100 dieren verspreid over 3 groepen.
We vervolgen de 3 naar het zuiden. We hebben in enkele dagen vele honderden km’s afgelegd. Maar het is het waard want er wacht al weer een park op ons nl. Bosques Petrificados, dat ca 50 km landinwaarts ligt. We rijden door een pampagebied met heel fraai gevormde en gekleurde bergen. Een er van is een bergrug met een scherp afgesneden top, waardoor er a.h.w. een langwerpige tafelberg ontstaat. Onderweg zitten er een paar onderbrekingen waardoor er weer een paar afzonderlijke tafelbergen ontstaan. Plotseling zien we 2 guanco’s oversteken. Een blijft er staan en kunnen we mooi fotograferen. De wens van enige dagen terug is hiermee in vervulling gegaan. Het park is een heel apart verhaal. In dit gebied groeide meer dan 65 mio jaren geleden araucania’s. Door zeer zware stormen werden deze bomen geveld. Na vulkaanuitbarstingen kwamen de bomen terecht in 20 meter dikke aslagen. Regenwater zakte door de aslaag en drong in de bomen door en zette een chemisch proces in werking waardoor de bomen versteenden. Hierbij bleef de vorm en de schil van de stam helemaal bewaard. Dit zogenoemde petrificatieproces heeft duizenden jaren geduurd. Zo liggen er hier dus versteende bomen aan de oppervlakte waarlangs een fraai aangelegd pad loopt met de nodige hoogteverschillen. De bomen die wij zien zijn tot 35 m lang en tot 2,5 m dik. Als ik vraag aan de ranger hoe het komt dat sommige bomen in mootjes zijn gehakt, heeft hij daarvoor 2 mogelijke verklaringen. Door het bewegen van de aarde (er komen hier regelmatig aardbevingen voor) zijn de bomen in stukken verdeeld. Het kan ook zijn dat het petrificatieproces niet gelijkmatig is verlopen, waardoor tussenliggende stukken zijn vergaan. De laatste theorie spreekt mij het meeste aan. Het rijden van 2 maal 50 km gravelweg is het dubbel en dwars waard geweest om dit park, dat in zo’n geweldige ambiance is gelegen, te bezoeken.

Hartelijk dank weer voor de reacties op het blog of mail ook voor mijn verjaardag.

Lieve groeten van Marjo en Wim