Tierra del Fuego, el fin del mundo (13)

We zakken steeds verder af naar het zuiden. De pampa gaat onverminderd door. Tussendoor moet ik denken aan de taferelen die zich hier hebben afgespeeld tijdens de Spaanse overheersing, maar ook daarna werden hier duizenden Indianen afgeslacht. Bloedige gevechten tussen Indianen en Christenen. Diverse passages in het boek “De reis van de Beagle” van Charles Darwin beschrijven dit onderwerp, naast de determinatie van allerlei dieren.
Een paar honderd km verder ligt PN Monte Leon. Al direct na de binnenkomst zien we vele Guanaco’s (wilde lama) en zelfs een paar Nandu’s (soort struisvogel). Maar waar het hier echt om draait is de Magelaan pinguïn. Onder streng toezicht lopen we de volgende dag over een afstand van 2 km naar de kolonie. We boffen, het is broedtijd. Volgens de lokale ranger zijn er al een paar kleintjes gesignaleerd, maar het gros is nog aan het broeden. Met hun wit/zwarte veren zien ze er mooi uit. Zij zijn ongeveer 45 cm hoog, wegen zo’n 4 kg en kunnen 15 jaar oud worden. Ze vangen sardines en ansjovis tot zo’n 50 km uit de kust. De nesten zijn goed verstopt onder lage struiken. Ze hebben nogal wat vijanden, waaronder de lokale poema. Hiervoor wordt ook veel gewaarschuwd voor mensen: ga niet alleen op pad en hou je kinderen bij je. Onderweg zijn we op het pad ook een voetafdruk van dit dier tegengekomen. Er is in dit park veel aandacht aan educatieve besteed. Daar put ik ook mijn gegevens uit. Wij zijn zo’n 2,5 uur in het park en komen, behoudens de rangers, niemand tegen, onbegrijpelijk eigenlijk dat er zo weinig belangstelling is voor dit aandoenlijke dier.
Nog dezelfde dag bereiken we de straat van Magellan. We kunnen bijna zo de veerboot oprijden om Terra del Fuego te betreden. De boot brengt ons, vergezeld van veel vrachtauto’s, in 20 minuten aan de overkant. Magellan, een Portugees, schreef hier geschiedenis. Hij ontdekt hier zo’n 400 jaar geleden de ingang die zou leiden naar een verkorte verbinding van de Atlantische naar de Grote Oceaan. Als je op de kaart kijkt, zie je al de smalle en brede zeearmen met al z’n stromingen die deze weg mogelijk maken. Wat moet daar met de middelen van toen een moed voor nodig geweest zijn om deze weg te vinden. Dat waren echte pioniers!
In het Chileense deel, ja we moeten hier binnen een paar 100 km 2 x weer de grens passeren, volgen we de westelijke route naar Porvenir, om vervolgens na zo’n 100 km gravel in oostelijke richting langs de Bahia Inutil uit te komen bij Parque Pingüino Rey. Hier bestaat sinds 8 jaar een groeiende (nu 100 dieren) kolonie koningspinquïns. Ze lijken sprekend op de keizerspinquïns wat betreft verenpracht en de zo karakteristieke staande houding, maar ze zijn iets kleiner. Ze zijn hier naar toegekomen vanaf de Falklandeilanden. Die naam kun je trouwens vooral in Argentinië beter niet uitspreken, want overal langs de weg staan borden Las Malvinas (vertaling voor Falklands) de Argentina! De broedtijd van deze pinguïns is trouwens aanstaande. Volgens de ranger zijn de eerste eieren gesignaleerd. Voor het bezoek, dat maar liefst 12.000 pesos pp kost, kom je eigenlijk niet helemaal aan je trekken. Je ziet de dieren op redelijke afstand op een kleine oppervlakte in een bitterkoude wind. Toch hadden we dit niet willen missen! We overnachten buiten het hek van dit kleine park.
Bij het kleine San Sebastian is de grens met het Argentijnse deel van Vuurland. Ja, op dit punt zit de kaart heel vreemd in elkaar. Het Argentijnse deel is over land niet bereikbaar over eigen grondgebied. Het Chileense deel van Vuurland heb ik een keer met de staart van een komeet horen vergelijken. De douanebeambte met zwaar getatoeëerde armen, vraagt waar we naar toe gaan. Als ik Ushuaia antwoord, dan zegt ze, weet je dat het daar aan het einde van de wereld nog kouder is dan hier. Ik antwoord, ja maar toch willen we het gaan zien, waarna ze ons een goede reis wenst.
Via Tolhuin bereiken we in 2 dagen Ushuaia. We hebben de laatste dagen ontzettend grote afstanden afgelegd. In zes dagen tijd ruim 2000 km. We hebben daarbij meestal wild gekampeerd, eenvoudig weg omdat er niets anders is. De watervoorraad slinkt dus het wordt weer hoogtijd voor wat comfort (hoe simpel vaak ook) van een camping met een warme douche en een stopcontact. De passo de Garibaldi, biedt een mooie uitzicht op blauwe meren en bergen met sneeuw op de achtergrond. Dan volgt het fin del mundo (einde van de wereld), Ushuaia, een drukke toeristische stad. Van hieruit worden tours naar Antarctica georganiseerd. Het kost nogal wat moeite om een camping te vinden. Twee zijn er recent gesloten, maar aan de westkant van de stad aan de Rio Pipo ligt de gelijknamige camping gerund door een vader en zoon. Vooral de laatste is er een van het type ruwe bolster, blanke pit.
Na een dag wassen en wat rommelen op de camping, kunnen we nog iets verder naar het einde namelijk PN Tierra de Fuego. Hier maken we een leuke wandeling op een gebied dat eigenlijk (nog?) gesloten is. Het is een educatief pad. Een van de borden geeft aan dat de in 1946 vanuit Canada geïmporteerde bever hier veel schade aanricht door onderkant van de boom rondom uit te hollen, met als gevolg dat een oppervlakte van zeker een hectare een spookbos is geworden. Veel dode bomen liggen op de grond, andere staan er kaal en grijs uitgeslagen bij. Je komt dat trouwens elders ook veel tegen. Het pad is hier en daar flink sompig. Vanaf een topje kijken we uit over het Beagle kanaal.
De volgende dag maken we een wandeling naar Laguna Esmeralda. Je wilt het niet geloven, maar na wat regen in de nacht, schijnt opnieuw de zon bij rustig weer. Wat boffen wij hier, zeker als je dit plaatst in de context van 4 seizoenen op 1 dag! De wandeling begint bij een huskytrainingscentrum. Bij een brug is een gebied met een beverdam. Ook hier weer veel dode bomen. Wat verderop is het vrij sompig en moet je echt aan de uiterste kanten lopen om droge voeten te houden. Als we het bos uitkomen krijgen we zicht op de Andinogletsjer, althans zo noemen ze het. Het is een berg met een mooi stijl sneeuwveld. We lopen af en toe over een turfachtige bodem. Het veert een beetje terug na iedere stap. Na zo’n 1,5 uur bereiken we het meer. Dit is wel echt top, het blauwgroene water met de Andino op de achtergrond bij een heerlijke zon. We genieten met volle teugen.
Na een fijn verblijf van 4 dagen verlaten we Ushuaia. We hadden nog wel meer wil zien, maar ja “je moet keuzes maken”.
We sluiten Tierra del Fuego af met een bezoek aan Estancia Haberton. Eigenlijk is het geen estancia meer, maar een soort openlucht museum. Thomas Bridges, een Anglicaanse missionaris, is de stichter (1886) van de Estancia die is vernoemd naar de geboortegrond (in Devon) van zijn vrouw. Bridges ging met 2 indianen naar de Falklandeilanden om de Yahganataal te leren en zo het vertrouwen van de lokale bevolking te winnen. Hij maakte zelfs een woordenboek van 32000 woorden van lokale taal naar het Engels. Ook dit is weer zo’n pionier uit vervlogen tijden. We worden rondgeleid door een inheems bos. Er wordt verteld waar de diverse bomen voor dienden in de tijd van de Indianen. Voorbeelden zijn de verschillende soorten hout het voor maken van een pijl en boog, maar ook diverse kruiden. Ook staat er een Tipi tent en een laag model voor vlakten met veel wind. Een schuur waar de schapen werden geschoren. Aandrijving van de tondeuses was eerst met een stoommachine, later met een (Lister!) dieselmotor. De wol werd samengeperst middels een groot blok dat door 3 man omhoog moest worden gebracht. Ook de werkplaats van de timmerman is leuk om te zien. Er staat o.m. houten trommelwasmachine die met de hand moest worden rondgedraaid. Ook de wringer ontbreekt niet. Tenslotte worden een aantal historische foto’s van de familie Brigdges en de nakomelingen van de familie Goodall getoond. ’s Middag gaan we naar het natuurhistorisch museum Acatushún (opgericht door Natalie Goodall) dat een grote collectie zeefauna heeft verzameld. Het gaat o.m. om allerlei soort walvissen en dolfijnen. Veel geraamten en delen daarvan zijn tentoongesteld. Aan de achterzijde is ook nog een laboratorium waar onderzoek plaats vindt. Ook dit is heel interessant.
We mogen desgevraagd overnachten op een van de 3 campings op de Estancia. We staan langs het riviertje de Lasifashaj die bijna om de camper heen meandert en vervolgens uitstroomt in het Beaglekanaal.

Het is weer een heel verhaal geworden. Ik hoop dat jullie het nog steeds leuk vinden.

Een lieve groet van Marjo en Wim