Zuidkant van de Andes (Ar & Ch, 14)

In Porvenir steken we in 2 uur opnieuw de straat van Magellaan over, dit keer naar Punta Arenas (PA), een stad van > 100.000 inwoners. Het vervelende is alleen dat deze stad geen camping heeft. Uiteindelijk besluiten we eerste nacht langs de boulevard te gaan staan. Het blijkt wel een geliefde plek bij jonge stelletjes en strandwandelaars. De hele nacht blijft het wel wat rumoerig. Na een dag van klusjes (o.a. de a.g.v. natte gravel ongelofelijk smerige camper laten wassen), besluiten we in een andere straat te parkeren voor de nacht. Dat blijkt nog minder dan de 1e nacht. Het bezoek aan PA is ook bedoeld voor gepland onderhoud (10.000 km) aan de camper. Na een paar aanwijzingen (o.a. voor en achterbanden onderling wisselen, omdat de ripio zichtbaar wordt), gaan we naar het museum Salesiano Maggiorino Borgatello, een hele mond vol. Maar voor het zover is lopen we langs een begraafplaats. Dat is weer zo’n bijzondere en wel wat vergelijkbaar met Sucre van ruim 2 maanden terug. Deze begraafplaats is minder mooi, de overledenen hebben minder ruimte. Er zijn hier zelfs galerijen waarbij er met 2 verdiepingen wordt gewerkt. Ook is er een afdeling met alleen maar (rijke) familiegraven. Kortom, het is indrukwekkend, maar wij vinden de begraafplaats in Sucre mooier. Het museum is veelzijdig. De begane grond gaat over alle dieren die in de regio leven. Van alle dieren is een exemplaar opgezet. Dat zijn er toch meer dan je zou verwachten. De poema spant wel een beetje de kroon, maar vergeet ook niet de guanaco en de vizcacha (een soort reuze konijn met heel grote oren). Dan is er een verdieping die gaat over de Salesianen missionarissen vooral uit de Spaanse tijd. Tijdens de volkenmoord op de Indianen vonden deze vaak een heenkomen bij de missionarissen. Dat was goed werk, maar het was natuurlijk wel de bedoeling dat de indianen katholiek werden. Of dat nou altijd op een legitieme manier gebeurde, kun je een vraagteken bij plaatsen. Ook is er een verdieping over alles wat in de zee leeft in deze regio en een stuk over de Zuidpool met de diverse expedities daar naar toe. Tenslotte is een verdieping over delfstoffen, waar Chili zo rijk aan is. Hierbij komt ook het milieu zeker aan de orde. Dit museum is echt een aanrader. Dan maar eens kijken (17.00 uur) hoe het met de auto is. Ze zijn nog volop bezig. Uiteindelijk is de auto 18.15 uur klaar. Dan blijkt dat men verwacht dat wij de rekening betalen. Na dit uitgelegd te hebben en nadat er ruggenspraak met verhuurder heeft plaats gevonden, kunnen we met excuses om 18.45 uur vertrekken. PA hebben we wel gezien. We slapen op natuurcamping Chabunka, een mooie natuurcamping zo’n 20 km noordelijk van PA.
Ons volgende doel is PN Torres del Paine. In dit park kun je a.h.w. rond rijden. We beginnen met Mylodon Cave Natural Monument. Het gaat vooral om een grot waarin een vreemde huid met dik haar ruim een eeuw geleden werd gevonden. Na veel onderzoek bleek de huid van een prehistorisch dier, een Mylodon een omnivoor van ca 1000 kg, te gaan. Om de grot, die er erg mooi en natuurlijk uit ziet, zijn nog een paar grotten en wandelpaden naar uitzichtpunten. Ook is er fraai geblokte berg die Diabolo sentado (duivels stoel) wordt genoemd. Teruglopend van het mirador, rol ik over een steen en kom languit op de grond terecht. Mijn linker knie is het meest geraakt en bloedt. Gelukkig is er niets gebroken, maar het is wel wat pijnlijk. Marjo legt een noodverband aan en zo lopen we het laatste stukje naar beneden. We overnachten bij mirador Toro, een prachtige plaats met direct uitzicht op het gelijknamige (winderige) meer en op wat grotere afstand op een gletsjer op de top van een berg waarvan zo het middenstuk lijkt te zijn uitgeblazen. We hebben vandaag wel wat erg veel hooi op ons vork genomen, maar zijn wel heel voldaan! De volgende ochtend stormt het. We moeten erg voorzichtig zijn met het openen van de deuren om schade te voorkomen. We rijden over een mooie route naar de ingang van het park. De weg slingert omhoog en omlaag terwijl we ondertussen geleidelijk steeds beter zicht krijgen op de torens. De toegangsprijzen zijn fors. Een korting voor gepensioneerden geldt alleen voor Chilenen, onrechtvaardig m.i. maar zo is het hier geregeld. Alles is duur hier. We zijn al bijtijds op camping Pehoé, waar we eindelijk sinds een week weer eens van een warme douche kunnen genieten. We lopen wat rond op de camping en bewonderen de torens (Torres del Panine). De bergen blinken niet uit vanwege hun kleur, maar hun machtige hoekige nauwelijks geërodeerde geblokte torens die fier in de lucht steken. Vooral met het smaragd groen/blauwe Lago Pehoé op de voorgrond is het een plaatje! Wat voelen wij ons bevoorrecht om dit allemaal te mogen aanschouwen!
’s Avonds zitten we gezellig naar muziek te luisteren en te lezen, als we worden overdonderd door het harde klap op onze camper. Een personenauto is achteruit rijdend hard op onze camper gebotst. De schade aan onze wagen valt mee, die van de tegenpartij is zodanig dat deze niet meer kan rijden. De bestuurder, een man uit Zwitserland, is hevig ontdaan. Hoe kon mij dit overkomen met al mijn rijervaring? De man bekent direct schuld, maar ondanks dat onze schade meevalt en wij door kunnen, moeten er wel politierapporten worden opgemaakt. De verhuurders worden in kennis gesteld. De campingeigenaar is erg behulpzaam. De volgende dag komen we erachter dat er geen politie in het park is, wij mogen de aangifte met een dag uitstellen.
We laten ons met een catamaran overvaren over Lago Pehoé voor een wandeling. Als we eraan beginnen staat er een gure harde wind in het gezicht. Bovendien regent het. Niet echt ideaal om naar een lookout te gaan. Maar we zetten door. Het is een aardig pad, niet te moeilijk en af en toe zien we de zelfs nog even de zon. Als we zicht krijgen op het Lago di Grey begrijpen we ook waarom die zo heet. Het water is asgrijs. In de verte zien we blauw/grijze ijsblokken drijven die van de gletsjer zijn afgebroken. Een half uur verder zijn we aan de lookout en kijken, weliswaar op grote afstand, uit over deze machtige gletsjer. We moeten dezelfde weg weer terug, zo gaat dat heel vaak hier. Maar toch, als je het van de andere kant kijkt, zie je dingen toch weer anders. We zijn bij elkaar ruim 4 uur onderweg en keren voldaan weer terug. Dit is een druk belopen route vooral voor meerdaagse tochten. Bij de aanlegplaats van de boot is een berghut/camping. Het is er een drukte van belang en doet me met wat weemoed denken aan onze huttentochten van zo’n 25 jaar geleden.
In Cerro de Castillo (Argentijnse grens, waar het stormt) gaan we bij de politie langs om een Constancia Effecto del Seguro (een soort proces verbaal) op te laten maken vanwege de botsing van 2 dagen terug. Dat is nodig voor de verzekering, zonder zo’n verklaring is het allemaal rekening man. De man die ons helpt is dit kennelijk niet gewend. Hij kijkt wel 20 keer in mijn paspoort. Er is verwarring over de achter/voornaam en het nummer. Maar ook heel de procedure op de PC is kennelijk nog geen gesneden koek. Daar komt nog bij dat er telkens telefoon tussendoor komt. Op een gegeven moment staan er 4 politiemensen om ons heen. Er komt iemand bij die het beter meent te weten. Het helpt een beetje. Uiteindelijk krijgen we na 1,5 uur de verklaring mee. Dan is het nog 100 km naar El Calafate, ons volgende doel. We kijken al van ver over een grote vlakte waarachter het grote smaragd groene meer Lago de Argentino is gelegen. Bij binnenkomst van het stadje worden we bij een reguliere controle door de politie aangehouden (dat gebeurt hier vaak). Een jonge vlerk wil weten wat het kost om zo’n camper te huren. Op mijn reactie of dat een relevante vraag is, geeft hij geen antwoord. Hij wil ook even binnen kijken. We “belonen” zijn staaltje van machtsmisbruik door hem een folder van de verhuurder te geven, dan komt hij er wel achter.
El Calafate is de uitvalsbasis voor de gletsjers. De bekendste is de Períto Moreno. Voordat we daar naar toe gaan, bezoeken het Glaciarium. Dit is een vrij nieuw en modern opgezet museum. Het is veelzijdig en educatief. Het begrip ijs en van sneeuw naar ijs. Op welke continenten komen veel gletsjers voor? Welke onderzoekers hebben zich met de materie de afgelopen eeuwen bezig gehouden? De historie van gletsjers, ook in het kader van global warming. Er draaien verschillende films. Kortom het is heel interessant, vooral als je onderweg bent naar een echte gletsjer. Dat is dus de Períto Moreno in het PN Los Glaciares. Dit park is onderdeel van Gran Campo de Hielo Patagonico (Ch en Ar). Alleen al het Argentijnse deel 600 km2 (5 x zo groot als de Aletsch gletsjer in Zwitserland. Langs de gletsjer, die ca 55 m boven het wateroppervlak uitsteekt, is een boardwalk met leuningen aangelegd en met een verzinkt stalen roostervloer. Het pad is een paar km lang met op diverse plaatsen bordessen om de gletsjer te bewonderen. Als je de richting kiest die wij namen, kom je steeds dichterbij tot uiteindelijk op zo’n 150 m afstand van de gletsjer. De ijsmassa ligt a.h.w. in een hoek met een zijde van 2,4 en een van 1,8 km. De lengte is 14 km. De wand ziet er heel grillig uit. Soms kun je ver de verticale spleten inkijken die daarbij blauw oplichten. Het is een overweldigend gezicht! Af en toe hoor je een donderend geraas als er weer wat ijs naar beneden komt. Tijdens ons bezoek blijft dat beperkt tot relatief kleine stukken die afbreken. Natuurlijk hoop je op meer spektakel, maar we zijn al zo bevoorrecht dit natuurwonder te mogen aanschouwen. Dat het echt gebeurt blijkt uit de enorme ijsbergen (90% onder water!) die in het meer drijven. Doordat de boardwalk steeds hoger gaat, krijg je ook steeds meer zicht op de bovenkant van de gletsjer. Het is een grote grillige en onbegaanbare ijsmassa die wordt opgelicht door het wat fletse zonnetje. Je komt er niet op uitgekeken!

Bedankt voor jullie reacties en goede voorbereiding voor de kerst!

Lieve groeten Marjo en Wim