Afscheid Argentinië

In de Andes rijgen de hoogtepunten zich aaneen. Na Torres del Paine en de Perito Moreno, is het Fitz Roy massief aan de beurt. We treffen opnieuw een mooie dag. We willen naar Laguna Capri wandelen, klinkt Italiaans maar is toch echt in het in Argentinië. Eerst lopen we naar een mooi uitzichtpunt op Rio de las Vueltas die zijn naam eer aan doet. Eigenlijk gaat het daar even mis wat betreft de route. We missen een afslag en lopen zodoende verderop vast. Het kost een uur. Maar wat is een uur op 4,5 maand. Het voorjaar is hier nog aan ontluiken. We zien hier bijvoorbeeld Chilean fire-bush, een soort heester met oranje-rode bloemen die wat betreft vorm wat lijkt op onze kamperfoelie. Het leuke is nu dat we deze 6 weken geleden al zagen in het noorden van Argentinië. Bij het meer hebben we een grandioos uitzicht op het Fitz Roy massief. Steile spitsen rijken tot zo’n hoogte van bijna 3.500 m. Een grote gletsjer onder de spitsen, bedekt met verse sneeuw. We hebben dus weer geluk, want alleen wat lichte wolkjes belemmeren het zicht een klein beetje. In totaal zijn we zo’n 5 uur onderweg, de voldoening is zo groot! We besluiten met een high five!
Op de camping is het zo lekker dat we voor het eerst weer eens de stoeltjes tevoorschijn halen. Maar Marjo, plichtsgetrouw als altijd, zegt: eerst moet ik nog even het e.e.a. wassen. Als deze hangt en zij ook aanschuift rond een kopje thee, wordt de rust verstoord door een heuse kleine tornado. Er vliegt van alles door de lucht, diverse wasgoed moeten we zoeken. We vinden niet eens alles terug. Wat kan die natuur grillig zijn!
We vervolgen onze weg naar het noorden en weer komen we ruta 40 tegen, een soort route 66 in de USA. Bij Tres Lagos staan 2 jonge vrouwen in de keiharde wind langs de weg die ons bijna smeken om mee te mogen rijden. Zij reizen ook naar het noorden. Het is even een verbouwing, maar geeft je ook aanspraak. Het blijken 2 verpleegsters uit Parijs. We gaan heel selectief om met lifters, die zich hier veel aanbieden. Alleen op heel geïsoleerde plaatsen gaan we soms overstag. We rijden over Meseta Cascajos (stenige hoogvlakte), een eindeloze vlakte. We komen nauwelijks iemand tegen. De eenzaamheid in dit gebied is bijna voelbaar. Leuk als deze dan toch nog even doorbroken door een Nandu (kleine struisvogel) echtpaar met 5 kinderen die willen oversteken, maar dit wijselijk nog maar even uitstellen totdat we gepasseerd zijn. We logeren bij Estancia Angostura. Voordat we er zijn worden we nog even opgehouden door een kudde schapen op de weg. De gaucho die ze begeleid, zwaait aller vriendelijkst naar ons. Op de boerderij worden we hartelijk ontvangen door de waard en waardin. De enige faciliteit die ze bieden is een toilet met douche, maar dat ziet er dan ook pico bello uit. We mogen gaan staan waar we willen, maar let op de wind. Op deze boerderij zijn kippen met kuikens, schapen met lammeren en natuurlijk honden, paarden maar ook flamingo. Leuk om een plaatje te maken waarbij je in één shot een paard en een flamingo vangt! De volgende honderden km zijn ook uiterst verlaten. We overnachten in Baja Caracoles, wat ze in Australië een roadhouse zouden noemen. Aan de norse waard bewaren we weinig dierbare herinneringen. Maar de volgende dag is er weer iets interessants te beleven. We nemen de gravelroad (90 km vv) naar Las Cuevas de los Manos. Eerst rijden we om een tafelberg heen. We zien veel guanaco’s en ook weer een paar nandu’s. Het park is mooi gelegen in een canyon van de Rio Peintura (vernoemd naar de cuevas). We worden rondgeleid door een dame die ons in gebroken Engels het e.e.a. vertelt. Zoals de naam al doet vermoeden gaat het om schilderingen van handen. Het gaat hoofdzakelijk om het negatief van de linkerhand. Er werd vermoedelijk een mengsel van o.a. verfstof, speeksel en urine met de mond geblazen op de gespreide hand om zo de figuren te laten ontstaan. Maar er zijn ook schilderingen van guanaco’s, een dier dat ook duizenden jaren geleden al belangrijk was om te overleven vanwege vooral vlees en huid. Ook zijn er jachttaferelen geschilderd en enkele afbeeldingen van reptielen, maar het gaat hoofdzakelijk om handen. Alles bij elkaar is het interessant om te zien. Van de andere kant als je verwend bent doordat je elders ook muurschilderingen hebt gezien (o.a. VS en Au), dan is het niet zo gemakkelijk echt enthousiast te worden.
Los Antiguos is onze laatste overnachtingsplaats in Argentinië. Deze plaats ligt aan het Lago Buenos Aires dat samen met het Chileense deel, dat Lago General Carrera heet, het op een na grootste meer van Zuid Amerika is. Vooral zuidwestkant van de Argentijnse Andes is zoals gezegd echt eindeloos en eenzaam. Toch is en blijft het bijzonder om ook zo’n deel van het land te mogen beleven.

Bedankt voor de reacties en kerst en nieuwjaarswensen

Lieve groeten van Marjo en Wim