Alti Plano (4)

Op de 1e plaats willen wij velen van u bedanken voor de reacties op ons blog. Het is echt heel leuk om respons te krijgen. Wij waarderen dat zeer! Piet sterkte met de mantelzorg en doe de hartelijke groeten van ons terug aan de wandelgroep!
Het leven van ons plattelanders op zo’n 4000 m eist z’n tol. Dat uit zich in hoofdpijn en misselijkheid. Ook hap je bij inspanning wat sneller naar adem en heb je moeite met zeer lage rlv (10-15%). Maar de beloning is zo groot, dus klagen we in geheel niet, echt we voelen ons zo bevoorrecht!!
Van Arequipa gaan we met een chauffeur en gids richting Colca Canyon. We stijgen geleidelijk naar een hoogste punt van 4900 m. Onderweg kijken we eerst uit naar vicuñas, de kleinste onder de lama-achtigen. De wol van dit dier is de kostbaarste van alle soorten nl $ 5000/kg. Maar je moet wel 5 dieren scheren om aan een kilo te komen. Ze leven trouwens in families van ca 5 stuks. Dan volgen de alpaca’s op de fraaie hellingen. Deze zijn aanzienlijk groter en leven in kuddes met herder. Wat moeten dit sterke dieren zijn om op zo’n hoogte te leven van uitsluitend dor gras. We overnachten in Chivay, een dorp dat geheel wordt beheerst door de Inca’s, prachtige mensen gehuld in kleurrijke kleding met getekende gezichten. Vaak gaan ze er met een alpaca even voor zitten om voor 1 sol een foto te mogen maken. Gezegd moet worden dat de jonge generatie nauwelijks in klederdracht is waar te nemen, dus hoe lang mogen we deze taferelen nog aanschouwen?
Vroeg gaan we op weg naar Colca Canyon. De onverharde weg voert langs vele terrassen op de berghelling. Het is een lappendeken van kleine door steenwallen gescheiden percelen met een heel vernuftig irrigatiesysteem, daterend uit de Incatijd. De percelen kunnen alleen met de hand worden bewerkt, omdat ze niet bereikbaar zijn voor machines. De stenen wallen worden overdag door de zon opgewarmd en zorgen op deze wijze voor een soort microklimaat. Zodoende is geleerd welk product het beste op welke plaats kan worden gekweekt. Het hele gezin heeft bij het bewerken van het land z’n eigen taak. De man zorgt voor het ploegen achter ossen, de vrouw voor het zaaien en de kinderen helpen bij het oogsten. Het is een hard bestaan. Het gezicht op Canyon en rivier wordt steeds mooier. Dan komen we om 8.30 u bij het hoogste punt Cruz del Condor waar de diepte ca 1300 m is. We hebben geluk, er vliegen een stuk of acht condors, die we redelijk goed kunnen zien en dichterbij halen. Al rond 9 u zijn de vogels letterlijk gevlogen. Het is en blijft een fascinerende bergwereld die er toch weer heel anders uitziet dan de Grand Canyon. ’s Middags gaan we met een wat krappe bus op weg naar het op ruim 6 uur rijden gelegen Puno. Het weer is intussen omgeslagen, het regent en bij de hoge pas die we gisteren ook al passeerden, sneeuwt het zelfs. We zitten niet ver meer van oktober af, de maand dat de regentijd begint. Uitgeput komen we om rond 19.30 u in Puno aan. Voldaan rollen we snel ons bed in.
Puno ligt aan het Titicacameer, volgens insiders het hoogste bevaarbare meer. Vandaag staat hier een excursie op het programma. We varen eerst langs eindeloze rietvelden. Dan komen we bij de Uros-(drijvende) eilanden. Alle bouwmaterialen op het eiland bestaan uit dikke rietstengels. Het families die wij gaan bezoeken, begroeten ons op een hartelijke wijze, gehuld in kleurrijke kleding. Als we aan “land” komen, krijgen we allemaal een hand. We gaan in een kring zitten en er volgen er allerlei demonstraties. De belangrijkste is hoe je nu zo’n eiland bouwt. Het voert hier te ver om dit toe te lichten, maar het is erg interessant. Op de wat deinende boden worden de huizen, voorraadschuurtjes ed gebouwd. De vrouwen vervaardigen allerlei kledingstukken, kleedjes, mutsen, enz. Dan wordt iedereen uitgenodigd om bij een van de bewoners het interieur te bekijken. Het is een piepklein maar functioneel huisje. Uiteindelijk volgt natuurlijk de onvermijdelijke verkoop van al dat moois dat er wordt aangeboden.
De kinderen gaan eerst op de eilanden naar school. Voor het voortgezet onderwijs gaan ze naar de wal en komen ze in het weekend weer naar huis. In toenemende mate wordt er ook woonruimte gehuurd aan de wal en mondt dat uiteindelijk uit in totale vestiging aan de wal. M.a.w. hoe lang kan dit hele systeem in stand blijven?
Op Taquille, een echt eiland dat we daarna aandoen, voelen we weer vaste bodem onder de voeten. Op het centrale plein, dat na 3 kwartier wandelen wordt bereikt, staan een leuk kerkje, het “gemeentehuis” en een hal waar weer allerlei kunst en kleding worden verkocht. Maar de koek voor vandaag is nog niet op. Als we bijna in het hotel zijn, horen we ineens veel muziek. Allerlei folkloristische groepen van kleine kinderen tot volwassen dansen en zingen en lopen vooral trommelend en panfluitend (hèt nationale instrument hier) op de Plaza de Armas en de aangrenzende straten. De dames in klederdracht laten hun rokken zwieren. Ze gaan nog tot laat in de avond door, zelfs toen het regende en onweerde. Het was echt een topdag. Alles bij elkaar een prachtig slot van