Deel 2 Van Tanger naar El Jadida

Bedankt voor de reactie. Feed back is altijd leuk!

Het vertrek was inderdaad eind 2023 i.p.v. 2024. Goed opgemerkt Jan.

Om te beginnen deze keer onze eerste algemene indrukken van Marokko.

Als je in Marokko van de boot afkomt zie direct dat je in een totaal andere cultuur bent beland. Het begint al met tekstboorden langs de weg. Deze zijn aangegeven met Arabische tekens. Daar is voor ons echt niets van te maken. Gelukkig zijn de meesten ondertiteld. De voertaal is Arabisch maar de meesten spreken ook een beetje Frans. Dat heeft alleszins te maken met het koloniale verleden.

Al op 7 uur s’ morgen begint de Iman zijn gebed te prevelen via de luidsprekers op de minaret. Deze zijn trouwens in deze streek bijna allemaal vierkant. Dit herhaalt zich een paar maal per dag.

De mensen zijn erg vriendelijk en behulpzaam, maar ze laten niet snel het achterste van de tong zien. In dat opzicht is het lastig om er goed hoogte van te krijgen.

In kleding zijn veel verschillen. Er zijn dames en heren die dit zeer traditioneel en behoudend doen inclusief een hoofddoek of nikaab. Maar we zien ook, vooral jonge mensen, die er westers gekleed uitzien, sommige zelfs voor moslimbegrippen uitdagend strak getekend.

Wat milieu betreft is hier echt nog een wereld te winnen. Er lijkt totaal geen begrip voor, er ligt veel rotzooi op straat, vooral plastic. Jammer want dit is erg ontsierend maar ook belastend.

De wegeninfrastructuur is in het algemeen redelijk. Toch komen er relatief veel slecht stukken voor. In de dorpen zijn er op straat veel niveauverschillen. Trottoirs met hoge opstappen, niveaus niet aangepast. Zebra’s die nauwelijks nog zichtbaar zijn, maar voetgangers worden toch redelijk gerespecteerd.

Het verkeer is tamelijk chaotisch. Er wordt volkomen onverwachts midden op straat gestopt, maar ook ingevoegd. Mensen steken onverwachts over, soms met een fiets aan de hand. Er rijden veel paard- en ezelwagentjes, veel brommers, vaak met een bakje. Ook zie je veel auto’s (zowel personen als vracht) met enorm opgetaste stapels op het dak. Onvoorstelbaar dat dit goed lijkt te gaan.

Het aantal politiecontroles is legio. Sowieso bij iedere binnenkomst van een stadje, maar ook vaak bij rotondes. Onze ervaring tot heden: toeristen laten ze vrijwel altijd ongemoeid.

Onze eerst standplaats is Cotta bij de grotten van Hercules (best even de moeite waard).

In de Donabo Gardens in Cap Spartel is de ecole de cuisine. We krijgen vandaag les in het koken met een tajine, je kent ze wel die aardewerk potten met een conische deksel. Ze laten zien welke ingrediënten er voor het beoogde kip- en vegetarische gerechten er allemaal nodig zijn, hoe het gesneden wordt en uiteindelijk samen met een flinke portie zonnebloemolie en knoflook in de tajine wordt gestopt. Dan gaan wij aan tafel om zelf al die ingrediënten te snijden en mengen om dat uiteindelijk in een afsluitbaar potje te doen om mee te nemen en later in de camper verder te bewerken. Een uurtje later is de maaltijd gereed en wordt die opgediend. Het smaakt voortreffelijk maar het is vooral erg leuk om zoiets te doen.

Cap Spartel is de meest noordwestelijke punt van Marokko en dus ook van Afrika. Er staat hier een heel markante vuurtoren uit de 19^e eeuw. De toren kan zelfs worden beklommen met als resultaat een magnifiek uitzicht. Jij kijkt hier op de monding van de Middellandse Zee in de Atlantische Oceaan. Plaatsen waar zulke grote waterwegen samen komen maken het nog meer bijzonder. Vele oceaanstomers passeren hier de Straat van Gibraltar. Het weer was trouwens prima, alleen de wind maakte het wat minder aangenaam.

In Ashila lopen we naar de Medina, het historische deel van het stadje. De weg voert ons over een mooie brede boulevard langs de zee. We zijn met een grote groep van wel 10 mensen. We kuieren door de smalle, kleurrijke straatjes. Het is best een wat aparte wereld al die kleine winkels met van alles te koop. We komen een Marokkaanse man tegen die in Nederland woont en ook best goed Nederlands spreekt. Hij brengt ons naar een terras. De drankjes wijken wat af van die in Nederland. Het is in hoofdzaak thee of versgeperste sinaasappelsap.

Onderweg naar Mehdiya Plage voel ik me niet zo goed. Marjo neemt het stuur over. We passeren veel vollegrondse tuinbouw en ook plastic kassen. Sommige zijn in erbarmelijke toestand. Op een parkeerplaats worden ons aardbeien en frambozen te koop aangeboden voor 1 euro per doosje. Het ziet mooi en vers uit. Als we de tolweg verlaten komen we in een druk stadsdeel met hobbelige wegen. Marjo stuurt er kordaat doorheen, gelukkig ben ik weer alert genoeg om wat routeaanwijzingen te geven.

Met de data voor internet is er nogal gedoe hier. Eerst zijn we belazerd 1 i.p.v. 10 Gb en 1 week i.p.v. 1 maand. Bij het zoeken naar een adres voor opwaarderen word je van het kassie naar de muur gestuurd. Waar gisteren een mogelijkheid is weten ze vandaag van niets (dat bedoel ik nou).

In Bouknadel ligt een tropische tuin Jardin Exotique. De toegang kost slecht 20 dirham pp, dat is € 2. Het is een prachtig opgezette met veel tropische planten en bomen. Maar ook de aanleg is fraai met veel niveauverschillen en slingerende paadjes. We brengen er zeker 1,5 uur door, jammer dat er geen koffiehuis aan verbonden is.

In Ben Slimane bezoeken we, wat ze in Spanje een bodega noemen, met wijn proeverij.

Sinds ik geheelonthouder ben is dat niet echt aan mij besteed. Maar we worden eerst over de bodega rondgeleid door een jonge redelijk Engelssprekende jongeman. Er vliegen getallen door de lucht van de grootte van de vaten en miljoenen flessen. Er valt nog veel te automatiseren, maar daardoor biedt het vele mensen werk. Dan de onvermijdelijke proeverij. Volgens de kenners beschikken de wijnen over een prachtig bouquet. Voor mij is het versgeperste sinaasappelsap, maar Marjo geniet er ook wel van. We overnachten langs een weg bij de bodega (blijkt niet echt een succes vanwege het verkeer).

De laatste 10 km naar Boulaouane is aangekondigd als een gatenkaas weg. Dan klopt dan ook wel. Het doet ons denken zuidelijk Afrika. Het zijn geen ribbels maar we erg veel gaten in de weg. Een snelheid van 20 tot 30 km/u is wel het maximum. Het waait er trouwens stevig. We staan bij een Kasba op een heuvel met een mooi uitzicht. Dat is het verdedigbare deel van een medina. Het is een terrein omringd door muren met kantelen waar een paar poorten in zitten. Binnen de muren staat een moskee met een aantal bijgebouwen. Het zouden kloosters kunnen zijn. Alles is wel in ruïneachtige staat. Toch is het een interessante site maar een gids had prettig geweest. Het is ’s avonds een stuk rustiger dan vanmorgen, hoewel toch nog wel brommertjes en een ezeltje langskomen

Het gaat goed met ons al hebben we wel wat dipjes achter de rug.

Lieve groeten Marjo en Wim