Mooie kust en avontuurlijke fietstocht

De reis gaat nu meer naar het noordwesten, waarbij we ons in eerste instantie richten op het schiereiland Snaelfellsnes. Aan de kop van dit eiland ligt een oude vulkaan bedekt met een gletsjer en een mooie rotskust. We rijden via een dam/brug Borgarnes binnen, gelegen aan een prachtig zonnig fjord en bezoeken hier het Settlements Centre. We wandelen naar oude explosiekrater in de Eldborgarhraun. Na een overnachting halverwege het schiereiland bereiken we Arnarstapi, een piepklein plaatsje in het uiterste westen. De sterk geërodeerde kust ziet er indrukwekkend uit. Steeds weer zie je rotsen met omringende water en eilandjes vanuit een andere hoek, heel fascinerend. Op iedere nis in de rotsen zit een meeuw te broeden. Zij hebben zich ook niet onbetuigd gelaten wat betreft uitwerpselen. Overal zie je de witte druipers uitlopen. Na de koffiepauze is de zon doorgekomen, dus ziet alles er nog veel mooier uit. De blauwe zee contrasteert zo mooi met die zwarte rotsen en witte meeuwen. Kort bij het kleurrijke jachthaventje kijken we naar de Gatklettur, een prachtige boog met rechts een doorkijkgat, een soort Arches in zee! Wat een schoonheid. Het is inmiddels echt warm geworden, voor de tweede maal in 3 weken komen de stoeltjes te voorschijn.
Op zondag beginnen we aan een fietstochtje, waarbij we in 2 dagen om de vulkaan willen rijden. Het mooie weer van gisteren is overgegaan in mist rondom de bergen met een frisse (11 ͦ C), straffe wind. Zo gaat dat in IJsland!! Meteen vanaf de camping volgt er al een pittige korte klim. Zo blijft het steeds op en neer gaan. Het landschap verschilt niet veel van we al eerder hebben gezien. Op de fiets sta je er wel dichterbij! Op diverse plaatsen staan bordjes die verwijzen naar wandelingen. Bij Hellisandur zitten veel Noordse sterns vlak langs de weg te broeden. Ze zien ons als een bedreiging en doen schijnaanvallen vanuit de lucht. We hebben gelukkig helmen op, maar we hebben wel gelezen dat ze soms zover gaan dat ze in je hoofd pikken. Wel laat er een iets vallen. Het is net geen voltreffer, maar de sporen zijn duidelijk.
Olafsvik is een aardig visserplaatsje. Ons oog valt ook direct op een kerk met heel bijzondere moderne vorm. We gaan er binnen en hebben een leuk gesprek met een Amerikaanse en Argentijnse zuster. Hun orde blijkt ook een viertal vestigingen in NL te hebben, waaronder een in Den Haag. Een stukje verder slaan we ons tentje op, een simpele camping gelegen in een soort kom van bergruggen. Dat geeft wat bescherming, maar is tevens een soort klankkast. De honderden vogels, die hier hun nesten hebben en rondvliegen zorgen voor een kakofonie van geluid. Dat gaat de hele nacht door. Slapen is dus moeilijk te meer daar het de hele nacht licht blijft (de camper kunnen we gelukkig goed verduisteren). Wel is Marjo zo attent geweest om oogkapjes, die we ooit eens bij een vliegreis hebben gekregen, mee te nemen. Maar wat maakt het uit, immers dichter bij de natuur kan bijna niet!
De volgende dag gaan we de vulkaan ronden. Het ziet er wat dreigend uit en de wind speelt een flink rol. Direct al rijden we op een onverharde weg, deze gaat stijl omhoog tot maar liefst 12%! Met de koude wind, die naar schatting oploopt tot kracht 8 à 9 tegen, kunnen we met veel moeite onze fietsen omhoog duwen. Een stukje verder komt er ook nog mist, overgaand in regen bij. De omstandigheden zijn bar en boos. Na een kilometer of 5 gaat de weg over in asfalt en kunnen we weer fietsen. Als we het topje van de pas op zo’n 400 m hebben bereikt, gaat het als een speer naar beneden. Vanwege het slechte zicht, wordt er veel geremd. Dan volgt nog een stuk met veel op en neer naar Arnarstapi, waar we rond het middaguur vermoeid maar voldaan aankomen. Het was een leuk tochtje, maar je zou je er toch bijna nog aan vertillen!