Westfjorden

Aan het uiteinde van de Dyrafjördur kijken we nog eens over het fjord, opnieuw een mooi uitzicht. In het groene zeewier zwemmen wat eenden met pijltjes. In de verte zien we een git zwarte raaf die paniek zaait onder andere vogels. Aan de overkant zien we weer het kleine Pingeyri liggen. Een stukje verder duiken we een eenbaans tunnel in met aan de linkerkant invoegstroken om te kunnen passeren. Alle tegenliggers geven ons direct ruimbaan. Halverwege bij de Y-splitsing (bijzonder in zo’n tunnel) moeten we rechts aan houden. Na 8 kilometer, terug in het daglicht, zien we Isafjördur aan de horizon. Het stadje ligt bijzonder fraai op een soort wormvormig schiereiland in het fjord. Aan beide zijden van het fjord reizen we de nog deels met sneeuw bedekt bergen stijl uit het water op. Aan de zeezijde ligt een groot cruisschip. Bij diverse mensen op straat schatten we zo in dat ze aan het passagieren zijn. Ik zeg tegen Marjo, als we het mogen beleven 80 te worden, dan komen we op die manier nog een keer terug. Isafjördur, juist boven de 66 ͦ NB is de hoofdstad van de Vestfirdir. De camping is de mooiste die we tot heden hebben aangedaan. Ook de voorzieningen zijn prima! Aan het begin van de heerlijke avond, nadat Marjo met de hooimadame nog even een stoofpotje heeft bereid (ja Lona het werkt echt) maken we nog een wandeling. Als je om je heen kijkt onderscheid je zomaar wel 10 watervalletjes. Wat een mooi plekje! We komen zelfs nog een paar sleepliften tegen met een heus sneeuwkanon. Dat kan dus ook nog.
Vanaf maandag gaan we geleidelijk naar het zuidoosten. Vanuit Isafjördur rijden we tot viermaal toe steeds een ander diep ingesneden fjord in. Dat is een heel bijzondere gewaarwording! Vanuit het “hoofd fjord” Isafjardjúp rijdt je een fjord in, terwijl je hemelsbreed 2 km verder er weer uit rijdt. De ruige bergen rijzen recht uit het water op, talloze watervallen. We stoppen diverse malen om rustig van het uitzicht te genieten. Op de landtong aan het begin van de fjorden kijk je op de uitlopers van de Drangajökull, de gletsjer aan de overzijde van het hoofdfjord onder Hornstrandir. Het bijzondere is dat je er steeds vanuit een andere gezichtshoek naar kijkt. Eigenlijk kom je ogen te kort! Af en toe zie een vlak stukje land onderin het fjord aan het water. Geloof het of niet, hierop is dan weer een huis gebouwd. Eenzamer kan het bijna niet, wat een bezielt deze mensen zou je zeggen. Soms zie je ook dat het mis is gegaan en staat het huis vervallen bij. We passeren een getijdeneilandje met veel zeewier waarop een stuk of 6 dikke zeerobben zich wentelen in de toch wel wat spaarzame zon. Er omheen zwemmen eidereenden met jonge pijtjes. De mooie bijpassende geluiden maken het helemaal compleet. Even verderop in Litli-Baer staat een in 1895 gebouwd huisje dat is ingericht als museum. Een beetje Engels sprekende mevrouw, die er is geboren, vertelt enthousiast over de geschiedenis hoe er vòòr haar tijd met 20 mensen in is gewoond. Ze serveert koffie met een net gebakken wafel met kersen- en rabarberjam. De Westfjorden, die door velen (vooral door tijdgebrek), voorbij worden gereden, is een goede keuze geweest. Het is een onvergetelijke tocht!! Bij Reykjanes is, in tegenstelling tot onze NG-landkaart, een nieuwe dam-brugconstructie aangelegd, waardoor we vandaag van gravel gespaard blijven. We constateren dat we vandaag 130 km hebben afgelegd, doch hemelsbreed slechts 38 km zijn opgeschove, ook dit is bijzonder. We wandelen het fjord rond, een tocht van 2,5 uur. Eerst hebben we tegenwind en als we achter de bergrug uit de wind lopen, worden we geplaagd door vliegen. Vermoeid maar erg voldaan gaat vroeg het licht uit.
Op dinsdag klimmen we naar de Steingrimsfjadarheidi, een hoogvlakte van zo’n 450 m. We rijden parallel aan een riviertje. Hoe hoger we komen, hoe meer sneeuw er nog om en op het riviertje ligt. Op het hoogste punt gaat het om sneeuwmuren van 10 m dik. Weer zo’n magnifiek gezicht. Holmavik is een aardig visserplaatsje. Toevallig zijn we er getuige van dat een scheepje vol met vis aanlegt en wordt gelost. Het gaat wel om 5 of 6 soorten vis, variërend van 50 tot bijna 100 cm. Ze worden in hoge plastic bakken met een kleine kraan op de wal gezet. Nog eens met water gereinigd en dan door een heftruck geleegd in meer platte bakken om dan in een loods opnieuw in het ijs te worden gezet. Wat verderop bezoeken we het heksenmuseum, een fenomeen dat vooral in de 16e eeuw hier sterk speelde. Het zo mooi op een heuvel gelegen kerkje is helaas gesloten. Misschien ben ik wat te lang van stof geworden, sorry dan. Maar we beleven zo veel!