Mooie uithoek

Via Stykkishólmur steken we bij mooi weer met een veerboot over naar de WestFirdir, de fjorden in het noordwesten die zo markant op de kaart van IJsland herkenbaar zijn. De veerboot blijkt al in een eerder leven dienst te hebben gedaan in Vlieland. De Nederlandse aanduidingen herinneren hier nog aan. Een belangrijk doel van deze verplaatsing is een bezoek aan de Látrabjarg, de 14 km lange vogelrots in het meest westelijke puntje van Europa. We moeten er wel zo’n 100 km voor rijden, waarvan de helft over gravel (met af en toe flink wat wasbord er bij waardoor je aardig door elkaar wordt geschut), om er te komen. We verblijven in Breidavik en gaan expres pas ’s avonds naar de kliffen. Dat is beste tijd, want dan zijn de vogels terug van het fourageren. Over de kliffen, die beginnen op 50 m en stijgen naar 400m, loopt een pad vanwaar uit je zicht hebt op de machtige verticale rotsen. Al direct zitten die prachtige papegaaiduikers op de rand van het klif. Wat een prachtig gevormde kleurrijke guitige vogels zijn dat toch!! Ze zijn helemaal niet bang, je kunt ze heel dicht benaderen, wel handig voor de foto. Wel bewegen ze voortdurend, dus je moet wel even timen. Verderop kijken we in de hoogte van een rotsdeel. Het wemelt er van de meeuwen en alken. De rotsen zitten vol met witte druipers en je kunt goed ruiken hoe dat komt. Weer wat verder zien we flinke groepen alken op een plateau zitten. Op ieder vlakje is wel een vogelnest. Dan hebben we zicht op een groot rotsdeel vol met vogels en daaronder de diep blauwe zee. Aan de voet ontstaan spierwitte schuimkoppen. Wat een fenomenaal gezicht! We lopen tot ongeveer 140 m boven zeeniveau. Dan vinden we het in de koude schrale wind genoeg geweest en hobbelen weer terug naar de camping. Je moet er wel wat voor over hebben om zo’n eind over een slechte weg te rijden. Er zijn nauwelijks campers die ons voorbeeld volgen. Maar de beloning is zo groot! Het was een fenomenale dag om weer dankbaar voor te zijn.
De volgende dag gaan we nog meer naar het noordwesten. Om in het kleine Pingeyri te komen, moeten we helemaal terugrijden en vervolgens nog 60 km gravelroad (van iets betere kwaliteit) doen. De weg loopt over een hoogvlakte (tot 500 m), dat ze hier een Heidi noemen. Vooral het eerste stuk is van een adembenemende schoonheid. We kijken uit op deels nog besneeuwde bergen, een breed dal waarin nevel stroomt uit kleine zijdalen, kleine diep blauwe meertjes en dan daarnaast die serene leegte. Fenomenaal!! Een stukje verder volgt de Dynjandi waterval. Dit is een grote brede waterval waaronder zich nog zo’n 7 cascades bevinden, een magnifiek gezicht. Wat een prachtige plekje uit Gods schepping! Vermoeid maar voldaan, zoeken we vroeg het bed op.
We zijn toe aan een “rustdag cq wasdag”. Bij de gastvrouw van het informatiecentrum vraag ik o.m. naar de middelen van bestaan. Dat blijken er inmiddels niet veel meer te zijn. De visserij is sterk teruggelopen. Een aantal jaren terug waren er nog twee trawlers, nu zijn en nog maar 2 bootjes die 700 kg vis kunnen vangen. De quotering heeft ook hier z’n tol geëist. De visfabriek is teruggevallen van 100 naar 30 werknemers. Toeristenindustrie loopt wel, maar vergeet niet dat dit maar voor 3 maanden per jaar geldt. E.e.a. resulteert in een sterke ontvolking, waardoor en nog maar 250 inwoners over zijn. Dat is een zorgelijke ontwikkeling.